Μια αληθινή ιστορία μεταφέρεται στον κινηματογράφο με μεγάλες φιλοδοξίες από τους παραγωγούς του "Σολίστα" αλλά καταλήγει αναιμική και τελικά αδιάφορη, παρά τις αγαθές προθέσεις και τις καλοφτιαγμένες σκηνές χορού.

Ο Λι (Τσι Τσάο) είναι κάτι σαν τον Κινέζο Μπίλι Έλιοτ (ένα αγόρι δηλαδή που αλλάζει τη μοίρα του χάρη στο χορό), εκεί όμως που ο αξιαγάπητος Μπίλι έβρισκε στο μπαλέτο την απόδραση και τη δύναμη που ηλέκτριζε τη ζωή του, ο Λι επιλέγεται από το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας για την ευλυγισία του, αποχωρίζεται την οικογένειά του για το χορό αλλά μέχρι την εφηβεία του δε φαίνεται να πολυνοιάζεται για την τέχνη για την οποία προπονείται σκληρά κάθε μέρα. Και αυτό είναι τελικά που κάνει όλη τη διαφορά: εκεί που η βρετανική ταινία είχε μια τεράστια καρδιά στο κέντρο της, και επιφύλασσε ένα ατόφια συγκινητικό φινάλε, ο "Τελευταίος Χορευτής του Μάο" είναι τόσο άχρωμος όσο και ο κεντρικός ήρωάς του, που παραμένει απόμακρος και κρύος όσο κι αν τα προσωπικά του διλήμματα αυξάνονται.

Με ένα σενάριο που επαναπαύεται σε μελοδραματικές στιγμές και ξύλινους διαλόγους, η ταινία βασίζεται μόνο στη συμπαθητική παρουσία του κεντρικού πρωταγωνιστή και την αδιαμφισβήτητα χαρισματική παρουσία του στη σκηνή κατά τη διάρκεια των πολύ καλών σκηνών χορού, για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της. Οι ελάχιστες απόπειρες χιούμορ ή σύγκρισης των δύο κόσμων του Λι (όταν π.χ. μένει έκθαμβος με τα ATM, τα εμπορικά κέντρα και, κυρίως, τις ντίσκο ή, ακόμα καλύτερα, όταν η εκπρόσωπος του κόμματος απαιτεί να ενσωματωθούν "περισσότερα όπλα" στο μπαλέτο) πνίγονται από την απόλυτα ανέμπνευστη μετριότητα του συνόλου, που απλά παραθέτει τα γεγονότα μιας ζωής που σίγουρα υπήρξε στην πραγματικότητα πολύ πιο συναρπαστική από αυτή που βλέπουμε στην οθόνη.

Χριστίνα Λιάπη