Μια ματιά στον αυθεντικό τίτλο της ταινίας (“Goethe!”) είναι αρκετή για να καταλάβουμε τον συναισθηματικό και αισθητικό πυρήνα του “Νεαρού Κυρίου Γκαίτε”. Χωρίς μουσική, χορούς ή τραγούδια, το φιλμ του Φίλιπ Στελτσλ θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται “Γκαίτε: το μιούζικαλ” - και μην μου πείτε ότι αυτή δεν είναι μια ιντριγκαδόρικη ιδέα. Αφηγούμενη τάχα τις νεανικές περιπέτειες της λογοτεχνικής ιδιοφυΐας από την Γερμανία, η ταινία χρησιμοποιεί ως αφετηρία ένα υπαρκτό πρόσωπο για να ξετυλιχτεί ως ρομαντική κομεντί εποχής με πολλή φαντασία - και λιγότερα πραγματικά γεγονότα.

Ο νεαρός Γκαίτε σκιαγραφείται ως πνεύμα ανήσυχο, που εξορίζεται από την πατρική εξουσία, αγωνίζεται για το αναμφισβήτητο από τον ίδιο και αμφισβητούμενο από τον κόσμο όλο ταλέντο του και, φυσικά, ερωτεύεται πανέμορφη κορασίδα, με την οποία όμως τους χωρίζουν οι άτιμες οι κοινωνικό-οικονομικές ανισότητες. Η ταινία δεν καταβάλει καμία προσπάθεια να ρίξει φως στα σκοτάδια της δημιουργικής διαδικασίας ούτε καν μπαίνει στον κόπο να αναδείξει κινηματογραφικά την αξία της λογοτεχνικής κληρονομιάς του Γκαίτε. Χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα όλα τα κλισέ των ταινιών εποχής; Εννοείται. Είναι πασιφανές ανά πάσα στιγμή τι θα ακολουθήσει; Προφανώς. Έχει καμία σχέση με αντικειμενική βιογραφία; Θεός φυλάξοι! Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει την παρακολούθησή του τόσο υποφερτή και, γιατί όχι, διασκεδαστική;

Μα το απενοχοποιημένο πλασάρισμα της ταινίας ως αυτή την ευχάριστη εκδοχή ενός αισθηματικού φιλμ με περούκες εποχής - από την αρχή και τους τίτλους της μέχρι το τέλος, όπου ο Γκαίτε επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να γίνει δεκτός με ιαχές θριάμβου. Ποια άλλη ταινία θα μπορούσε εξάλλου να καταφέρει το εφέ “Γκαίτε Εσύ Σούπερσταρ” χωρίς να γίνει ολότελα ρεζίλι;

Φαίδρα Βόκαλη