Μετά τα ντοκιμαντέρ «Πουλιά στο Βάλτο» και «Η Ζωή στους Βράχους», που είναι και τα δύο πρώτα μέρη της αφιερωμένης στους πολιτικούς αγώνες των γυναικών τριλογίας της, η Αλίντα Δημητρίου αυτή τη φορά στρέφει το βλέμμα της στην περίοδο της δικτατορίας για να αφηγηθεί, όπως και στις άλλες δύο ταινίες της, τις παραγνωρισμένες ιστορίες των γυναικών μελών της αντίστασης. Είναι ένας ευγενής σκοπός, μια αποστολή αποκατάστασης της αλήθειας για περιόδους που έτσι κι αλλιώς μένουν ύποπτα ανεξερεύνητες, έργο δύσκολο και ταυτόχρονα απαραίτητο για την καταγραφή της ιστορίας.

Είναι βέβαια μια πλευρά της ιστορίας που περιστρέφεται καθαρά γύρω από την εμπειρία της φυλακής και των βασανιστηρίων: ελάχιστες οι αναφορές στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο και πλήρης η απουσία αρχειακού υλικού ή ενός συνολικού συμπεράσματος. Από την άλλη, το γεγονός ότι οι συντελεστές είχαν ελάχιστα μέσα στη διάθεσή τους για τη δημιουργία της ταινίας δυστυχώς γίνεται κάτι παραπάνω από εμφανές, δίνοντας μια τηλεοπτική αίσθηση στο τελικό αποτέλεσμα.

Η δύναμη της ταινίας, όμως, είναι οι γυναίκες της: οι πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ, απλές γυναίκες του πολιτικού αγώνα, κάνουν μια σαφώς επώδυνη αναδρομή στις χειρότερες στιγμές της ζωής τους αλλά ταυτόχρονα και τα «καλύτερα τους χρόνια», όπως ακούγεται χαρακτηριστικά, με αφοπλιστικό θάρρος αλλά και απλότητα. Κατά τη διάρκεια της αφήγησής τους φορτίζονται συχνά αλλά μιλούν χωρίς να διστάζουν να εκτεθούν συναισθηματικά – το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό αλλά όχι μελό, διαφωτιστικό αλλά όχι κυρηγματικό.

Χριστίνα Λιάπη