Ποια είναι η Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν; Είναι ένα πρόσωπο με πολλά ονόματα ή πολλά πρόσωπα μπλεγμένα σε έναν παράξενο τίτλο; Η ταινία που έκανε το περσινό Φεστιβάλ του Σάντανς να παραμιλάει προσπαθεί να δώσει ακριβώς αυτή την απάντηση. Και στα 102 χορταστικά λεπτά της κατορθώνει να καθηλώσει τον θεατή με μία πρωτότυπη ιστορία, από αυτές που σπάνια πλέον συναντάμε στο σινεμά, διαθέτοντας ταυτόχρονα τα κινηματογραφικά αρχέτυπα που μπορούν να την κάνουν κλασική. Το ντεμπούτο του Σον Ντέρκιν σκιαγραφεί το πορτρέτο της εικοσάχρονης Μάρθα (η εξαιρετική Ελίζαμπεθ Ολσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο), η οποία δραπετεύει από το κοινόβιο-αίρεση στο οποίο ζούσε τους τελευταίους μήνες, και την προσπάθειά της να προσαρμοστεί στην κανονική ζωή.
Χρησιμοποιώντας την ψυχρή χρωματική παλέτα του ταλαντούχου φωτογράφου Τζόντι Λι Λάιπς, ο Ντέρκιν καταγράφει μικροσκοπικά τη δύναμη της χειραγώγησης, όπως ασκείται στην ηρωίδα από τον διαβολικά χαρισματικό ηγέτη της σέκτας, Πάτρικ (Τζον Χοκς). Μέσα από θραύσματα αναμνήσεων, τα οποία μπλέκονται αδιάκριτα με το άβολο παρόν, η Μάρθα προσπαθεί να εξιλεωθεί και να επανακτήσει τον έλεγχο της πραγματικότητας, αλλά φαίνεται πως τα σημάδια της άλλης ζωής της είναι μέσα της πιο βαθιά χαραγμένα απ’ ότι θα ήθελε και η ίδια να παραδεχθεί.
Σε όλο αυτό το παιχνίδι παρελθόντος-παρόντος, ο Ντέρκιν εισάγει στο φόντο μια περιρρέουσα απειλή - αρχικά αόριστη και στη συνέχεια πολύ πιο συγκεκριμένη. Δανειζόμενος στοιχεία από το σινεμά του τρόμου, φτιάχνει ένα δυνατό εσωτερικό δράμα σκεπάζοντάς το σε σημεία με τον μανδύα του είδους. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στο ίδιο τρικ κατέφυγαν και άλλοι σκηνοθέτες για τις ταινίες των οποίων πολύ κουβέντα γίνεται τον τελευταίο καιρό, όπως η Λιν Ράμσεϊ με τον «Κέβιν» ή η Τζούλια Λι στο επερχόμενο «Sleeping Beauty». Πασπαλίζοντας τα κινούμενα σε εντελώς διαφορετικά ρετζίστρα φιλμ τους με το επίχρισμα του τρόμου, πέτυχαν τη δημιουργία ατμόσφαιρας σασπένς, διατηρώντας την δραματική έμφαση όπου κάθε φορά χρειαζόταν. Μπορούμε άραγε να μιλάμε για μια νέα κινηματογραφική τάση;
Το διφορούμενα ανοιχτό τέλος του “Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν” άφησε πολλούς ανικανοποίητους, αλλά στην πραγματικότητα είναι απόλυτα ταιριαστό με αυτό τον εφιάλτη που ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Μία αμιγώς κινηματογραφική εμπειρία που αξίζει να απολαύσετε στη σκοτεινή αίθουσα.
Φαίδρα Βόκαλη
