Δύο χρόνια μετά την παρθενική εμφάνιση του ευφάνταστου, α λα Γκάι Ρίτσι «Σέρλοκ Χολμς», ο δαιμόνιος ντετέκτιβ ξαναχτυπά - μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι τόσο διασκεδαστικός (ούτε καν τόσο δαιμόνιος). Όταν το -μια φορά κι έναν καιρό- τρομερό παιδί του βρετανικού σινεμά καθιέρωνε τον ξαναγεννημένο από τις στάχτες του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ ως την κούκου, μεταμοντέρνα εκδοχή του ντοϊλικού Σέρλοκ Χολμς, οι περισσότεροι από εμάς είχαμε εκπλαγεί ευχάριστα με τον τρελαμένο ντετέκτιβ-καρατέκα μαχητή αλλά και με τη στροφή του ίδιου του σκηνοθέτη προς τη μετρίαση μιας επιτήδευσης που είχε γίνει το σήμα κατατεθέν του.

Όσο όμως ανάλαφρα κεφάτη ήταν η προηγούμενη ταινία, τόσο “To Παιχνίδι των Σκιών” μοιάζει βαριεστημένο και ανέμπνευστο: Εδώ δεν βρίσκουμε ούτε τη σπιρτάδα ούτε το μυστήριο ενός χαρακτήρα που είχε κατορθώσει να μοιάζει φρέσκος, παρότι κουβαλούσε πάνω από 100 χρόνια ζωής. O Xoλμς συνεχίζει τις περιπέτειές του παρέα με τον Γουότσον του Τζουντ Λο, εναντίον του μοχθηρού δόκτορος Μοριάρτι, ο οποίος προσπαθεί να καταστρέψει τον κόσμο, μέσα από διάφορες εξωφρενικές και αργόσυρτες πλοκές που στέλνουν τους χαρακτήρες από τη μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα στην άλλη.

Αυτή τη φορά, η σπινθηροβόλα Ρέιτσελ ΜακΆνταμς αποχωρεί νωρίς για να δώσει τη θέση της στην τσιγγάνα Σιμ της Νούμι Ραπάς. Το ορίτζιναλ «Κορίτσι με το Τατουάζ» δεν έχει την ευκαιρία να λάμψει στον πρώτο του αγγλόφωνο ρόλο, ο οποίος περιορίζεται κατά βάση σε επιφωνήματα και διακοσμητικά πλάνα. Αλλά και η σχέση μεταξύ των δύο ανδρών, που στην πρώτη ταινία ήταν διανθισμένη με αστειάκια γεμάτα ερωτικά υπονοούμενα και κορυφαίες στιγμές μιας (κρυφο)γκέι ανθολογίας, εδώ εκμεταλλεύεται τα στοιχεία που δούλεψαν την πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό που ο θεατής μπουχτίζει. Όπως δηλώνει και ο Χολμς κάποια στιγμή για μία από τις γελοιωδέστερες μεταμφιέσεις του: «It's so overt, it's covert.»

Φυσικά, δεν είναι όλα κακά: ο Στίβεν Φράι στον (ομολογουμένως πιο αβανταδόρικο) ρόλο του αδερφού του Χολμς δίνει όπως πάντα τον καλύτερό του εαυτό αποσπώντας στιγμές γέλιου, ενώ ο Ντάουνι Τζούνιορ είναι ακαταμάχητα απολαυστικός - ακόμη κι όταν βαριέται. Παρολαυτά, με περίσσειες εκρήξεις, μεγαλειώδεις αλλαγές σκηνικών και, κυρίως, μερικά από τα πιο εφετζίδικα κόλπα του Γκάι Ρίτσι, είναι περίεργο που «Το Παιχνίδι των Σκιών» στο τέλος αφήνει μια αίσθηση ανικανοποίητου. Κάποιος πρέπει μάλλον να θυμίσει ξανά στον ταλαντούχο Ρίτσι ότι όσα βιντεοκλιπίστικα κόλπα κι αν βγάλει από το μανίκι του, όσες φωτιές κι αν ανάψει στην οθόνη, όταν η ιστορία μπάζει δεν χρειάζεται αντιπερισπασμό, αλλά καλύτερο σεναριογράφο.

Με την επόμενη ταινία στο δρόμο, ο “Χολμς” είναι ένα στοίχημα που απομένει να κερδηθεί.

Φαίδρα Βόκαλη