Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές του πεποιθήσεις ή την επιθυμία του να τις υπερασπιστεί μέσα από το έργο του, και έχει να παρουσιάσει αρκετές ταινίες που τιμούν αυτήν του την πλευρά αλλά κατορθώνουν ταυτόχρονα να σταθούν και ως καλλιτεχνικές δημιουργίες. Το γεμάτο ζουμερές ιδέες αλλά φλύαρο και αντικινηματογραφικό «Λέοντες αντί Αμνών», όμως, ήταν ένα ανησυχητικό σημάδι ότι ίσως ο Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης ενίοτε δεν μπορεί να κρίνει πότε το μήνυμα έχει βρει κατάλληλη, ‘ευρύχωρη’ ιστορία να το στεγάσει και πότε όχι. Η «’Υποπτη Συνομωσίας», αν και πιο ουσιαστική, πέφτει στην ίδια παγίδα: το Σημαντικό Μήνυμα μάλλον θυσιάζει την ταινία γύρω του.
Χρησιμοποιώντας μια ιστορία που είναι συναρπαστική παρόλο που, ή μάλλον ακριβώς επειδή, είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό, η ταινία ξεκινά με έναν συντομότατο, μάλλον αχρείαστο πρόλογο σε ένα πεδίο μάχης του Αμερικανικού Εμφυλίου. Αυτό το κομμάτι μοιάζει σχεδιασμένο αποκλειστικά και μόνο για να τοποθετήσει τον κεντρικό πρωταγωνιστή στην κατηγορία των ηρώων πολέμου, σαν να προσπαθεί να τον κάνει πιο άτρωτο για τους συντηρητικούς κύκλους εν όψει της φιλελεύθερης στάσης του απέναντι στην υπόθεση. Αργότερα, η ταινία τού επιτρέπει κάπου 15 λεπτά αντιρρήσεων μετά από τις (ιδιαίτερα καλογυρισμένες) σκηνές δολοφονίας του Λίνκολν και τους χάους που ακολούθησε, πριν τον ορίσει μοναδικό υπερασπιστή της αλήθειας και της δημοκρατίας.
Τέτοιου είδους βιασύνες και προφανείς πινελιές στους ήρωες είναι ενδεικτικές της συνέχειας. Για μια ταινία που καυχιέται ότι αποτελεί έκκληση για ψύχραιμη δικαιοσύνη, είναι κρίμα που το σενάριο, ίσως προσπαθώντας να διορθώσει το λάθος της Ιστορίας, δίνει υπερβολική έμφαση στις προσπάθειες του ήρωα για να αποκαλυφθεί η αλήθεια, και λιγότερο στους λόγους για τους οποίους η Σαράτ βγήκε τελικά η μεγάλη χαμένη. Όχι ότι οι λόγοι ήταν σωστοί (αντιπροσωπεύουν ό,τι κακό υποδηλώνει η λέξη πολιτικός λαϊκισμός) αλλά αξίζουν τον αντίστοιχο χρόνο, μόνο και μόνο επειδή θα έκαναν την ιδεολογική σύγκρουση πολύ πιο ενδιαφέρουσα και επίκαιρη – είναι άλλωστε αιτιολογίες, παραλλαγές των οποίων ακούμε και από τους σημερινούς πολιτικούς όταν πρόκειται να παραβιάσουν θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα.
Και σαν αυτός ο υπερβολικός ζήλος να δείξει την πλευρά του χαμένου να μην ήταν αρκετός, η τάση του Ρέντφορντ να επαναπαύεται σε μίνι-κηρύγματα και διαλόγους που αποτελούνται από καλογυαλισμένες μεγαλόπνοες δηλώσεις περί πολιτικής και ιδεολογίας, καλύπτει την «Ύποπτη Συνομωσίας» με ένα πέπλο αβάσταχτης, σκονισμένης σοβαρότητας.
Οι ερμηνείες δεν έχουν σφάλμα (ιδιαίτερα υπέροχη η σωστά συγκρατημένη και ανθρώπινη Ρόμπιν Ράιτ), η παραγωγή και η γενικότερη εκτέλεση είναι αξιοπρεπείς και το θέμα περισσότερο από απλά ενδιαφέρον – είναι ένα απαραίτητο μάθημα. Μακάρι η ταινία που το θίγει να μην έμοιαζε απλά σαν ένα καλογυρισμένο μάθημα ιστορίας, φορτωμένο με καλές προθέσεις.
Χριστίνα Λιάπη
