Ιδού πώς «μια ταινία για ένα παιδί που έχει καρκίνο στον εγκέφαλο» αναδεικνύεται σε ποπ ποίημα πάθους και ιδού πώς η χρήση της μουσικής και οι εξαιρετικές ερμηνείες λιώνουν την τραγικότητά της και σε απογειώνουν σε ένα φιλγκούντ σύννεφο απόλαυσης.
Η ιστορία κατ’ αρχάς: αληθινή και σπαρακτική. Είχε σοκάρει τον μικρόκοσμο της γαλλικής κινηματογραφίας πριν από μερικά χρόνια κι έτσι οι πάντες σοκαρίστηκαν ακόμα περισσότερο όταν έμαθαν ότι θα μεταφερόταν στο σινεμά από την ίδια τη γυναίκα που την έζησε, την Βαλερί Ντονζελί.
Σκηνοθέτης και ηθοποιός η Ντονζελί εγκατέλειψε τα πάντα, όταν ο μικρός γιος της διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο, και ρίχτηκε σε μια τεράστια και άνιση μάχη. Τελικά όμως- και κόντρα στα προγνωστικά- ο πιτσιρικάς θεραπεύτηκε και τώρα είναι μια χαρά.
Πώς όμως αποφασίζει κανείς να σκηνοθετήσει ένα τόσο δραματικό γεγονός της ζωής του, επιλέγοντας μάλιστα να παίξει ο ίδιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο; Η λύση της Ντονζελί είναι πρωτότυπη και προκλητική: άφησε δηλαδή στην άκρη την τραγικότητα της ιστορίας, αγνόησε τις διδακτικές παγίδες και γέμισε τα πάντα με ποίηση, μουσική και χιούμορ- ναι, χιούμορ.
Κρατώντας η ίδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Ντονζελί αντέστρεψε την απελπισία πιάνοντας την ιστορία της από την αρχή. Από τον έρωτα μιας νέας κοπέλας που την λένε Ιουλιέτα (κρατάει η ίδια τον ρόλο) κι ενός νέου που ονομάζεται Ρωμαίος (Ζερεμί Ελκαϊμ). Γνωρίζονται με τρόπο σχεδόν μαγικό, ερωτεύονται και κάνουν ένα παιδί. Με αρχετυπικό όνομα κι αυτό: Αδάμ. Και όταν μαθαίνουν ότι ο Αδάμ έχει καρκίνο στον εγκέφαλο αποφασίζουν να «κηρύξουν τον πόλεμο» όπως δηλώνει και ο γαλλικός τίτλος.
Τότε διαπιστώνεις ότι η μουσική- που έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σαν σε μιούζικαλ- θα παίξει καθοριστικό ρόλο, σπάζοντας τα δραματικά μέρη και εισάγοντας μια εξαίσια και αισιόδοξη ελευθερία. Τα πάντα από εδώ και κάτω παίζουν ένα συνεχές κρυφτούλι με την δραματικότητα, καταφέρνοντας να της ξεφεύγουν, να την κοροϊδεύουν, να την χλευάζουν.
Η Νονεζλί κέρδισε τον κινηματογραφικό της πόλεμο και η ταινία οδεύει προς τα Όσκαρ ως επίσημη πρόταση της Γαλλίας. Το αξίζει.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
