To σκηνοθετικό ντεμπούτο του γνωστού ηθοποιού Πάντι Κόνσινταϊν (“24 Hour Party People”, “To Tελεσίγραφο του Μπορν”) είναι καθαρόαιμος απόγονος της βρετανικής παράδοσης του κοινωνικού δράματος, διαθέτοντας την αγριάδα και την εικαστική ανησυχία ενός Σέιν Μίντοους (“This Is England”) αλλά και τη διανοητική λεπτότητα μιας Άντρεα Άρνολντ (“Fish Tank”).

Η κάμερα ακολουθεί τον Τζόζεφ στην τυραννισμένη του ζωή, αποτυπώνοντας με την ακρίβεια της στερημένης από χρώμα και ζωντάνιας φωτογραφίας τη θλίψη των εργατικών κατοικιών και την ανέλπιδη καθημερινότητα μιας τσακισμένης εργατικής τάξης. Στη γνωριμία του με την εύπορη και φανατική χριστιανή Χάνα θα δει -όχι χωρίς μια βίαιη διστακτικότητα- την υπόνοια της σωτηρίας (του) στον ορίζοντα.

Σύντομα ωστόσο, οι ρόλοι θα αναστραφούν και ο καταραμένος Τζόζεφ θα κληθεί να σώσει τόσο τη νέα του φίλη όσο και τον ίδιο του τον εαυτό από την επικείμενη καταστροφή. Με ένα σενάριο που κεντάει, όντας γεμάτο ανατροπές χωρίς να τις “στήνει” ως τέτοιες, ο “Τυραννόσαυρος” ζητάει κάτι πολύ περισσότερο από το να αφηγηθεί την οδύσσεια ενός κατεστραμένου: θέλει να ξεγυμνώσει μια (κοινωνικο-οικονομική) τάξη απέναντι σε μια άλλη, “αδειάζοντας” τους μεσοαστούς μπροστά στους προλετάριους.

Η ταξική ενοχή του Κόνσινταϊν αναμιγνύεται με την πιο έξυπνη σεναριακή έκβαση και ο φτωχο-διάβολος του βίαιου και μέθυσου Τζόζεφ μετατρέπεται έξαφνα σε φάρο ηθικής - παραδόξως χωρίς σκηνοθετικούς εκβιασμούς, ένα ακόμη γεγονός που φανερώνει την ευφυΐα του Κόνσινταϊν. Με ερμηνείες που τσακίζουν κόκαλα, το φιλμ μπορεί να έχει έναν εξαιρετικό Πίτερ Μάλεν στο ρόλο του Τζόζεφ αλλά είναι η Ολίβια Κόλμαν που θα σας κάνει να μην μπορείτε να πάρετε τα πόδια σας βγαίνοντας από την αίθουσα.

Κι αν ακόμη κάποιος έχει αντίρηση για το υπερ-εξιλεωτικό φινάλε ή τα πολιτικά ιδεολογήματα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για μία από τις πιο άρτιες πρώτες ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Φαίδρα Βόκαλη