Κατώτερο του μετρίου σίκουελ του μετριότατου “Happy Feet”, που πλατσουρίζει σαν τους πιγκουίνους του σε διδακτικά θέματα οικολογίας και διαφορετικότητας χωρίς να τολμάει ποτέ να είναι όσο έξυπνο ή αστείο θα μπορούσε. Με σεναριακές αποσκευές φορτωμένες κλισέ, τραγούδια που προσπαθούν πολύ σκληρά για να είναι cool (πετυχαίνοντας το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα) και ακόμη κακής ποιότητος animation σε σημεία, το “Happy Feet 2” είναι η ζωντανή απόδειξη των λόγων που η Warner Bros ακολουθεί καταϊδρωμένη την Pixar ή την Dreamworks στον τομέα του κινούμενου σχεδίου.

Και καθώς όλα τα φυλετικά στερεότυπα παρελαύνουν μέσω των πιγκουίνων/χαρακτήρων σε μία ταινία που θεωρητικά θέλει να καταπολεμήσει τον ρατσισμό, η χαριστική βολή είναι τα υποτιθέμενα “αστεία”. Γιατί κάποιος πρέπει να πει κάποια στιγμή στα κοστούμια των στούντιο πως το γεγονός ότι την ταινία σου θα την δουν κυρίως δεκάχρονα, δε σημαίνει ότι πρέπει και να χρησιμοποιήσεις τα αστεία που θα σκέφτονταν μόνο τα τελευταία.

Αν κάτι μοιάζει να σώζεται στη βαρετή εικόνα είναι οι δύο συμπαθείς γαριδούλες με τις φωνές των Μπραντ Πιτ και Ματ Ντέιμον, που το σκάνε από το κοπάδι τους, συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά τι σημαίνει ανεξαρτησία. Ίσως θα ήταν καλύτερο για το franchise η επόμενη ταινία να είναι το “Happy Shrimps”.

Φαίδρα Βόκαλη