Το κόνσεπτ της νέας ταινίας του Αντριου Νίκολ, σεναριογράφου («The Truman Show») και σκηνοθέτη («Gattaca», «Σιμόν») είναι εξόχως ευρηματικό: στο κοντινό μέλλον, το γονίδιο της γήρανσης είναι προγραμματισμένο να απενεργοποιείται στην ηλικία των 25 ετών, οπότε και ξεκινά για τον καθένα ένας αγώνας επιβίωσης, καθώς λόγω του υπερπληθυσμού, ο χρόνος χρησιμοποιείται ως χρήμα, ο πλούτος μετριέται στις μέρες, στις ώρες ή στα δευτερόλεπτα που υπολείπονται μέχρι τον θάνατό σου (αναγράφονται σ' ένα ηλεκτρονικό χρονόμετρο στον καρπό), συνεπώς προνομιούχοι είναι μονάχα οι πλούσιοι που μπορούν να ζουν για πάντα, ενώ οι φτωχοί πεθαίνουν στον δρόμο.

Σ' αυτό το ταξικά προσδιορισμένο σκηνικό ένας κοινός εργάτης φάμπρικας και η κόρη ενός μεγαλοεπιχειρηματία σχηματίζουν, μια αναπάντεχη συμμαχία ληστεύοντας τράπεζες «χρόνου» και ανακατανέμοντας τη λεία στους μη έχοντες του γκέτο! Είναι κρίμα που η δράση των εν λόγω Ρομπέν των Δασών του μέλλοντος υπηρετείται από ένα σενάριο διάτρητο με εύκολους και σπασμωδικούς δραματικούς ελιγμούς ισχνό σε χαρακτήρες και κίνητρα. Κρίμα γιατί, δοθέντων της φοβερής ιδέας, της εντιμότητας των προθέσεων και της χρησιμότητας της απολύτως επίκαιρης αλληγορίας, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια μνημειώδη προσθήκη στη φιλμογραφία του φανταστικού.

Ρόμπυ Εκσιέλ