Στο νέο, φαντασμαγορικό έπος του Τάρσεμ Σινγκ υπολείμματα μύθων για την αρχαία Ελλάδα μπλέκονται με τα αρχετυπικά κλισέ των χολιγουντιανών μπλοκμπάστερ, αλλά το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά βαρετό είναι, θυμίζοντας περισσότερο έργο visual artist, και όχι κάποιον από τους γνωστούς εξυπνακισμούς του Ζακ Σνάιντερ. Ο Σινγκ, εξάλλου, με βλέμμα που θα ζήλευαν πολλοί σκηνοθέτες της συνομοταξίας του διατηρεί ενός είδους cult following ήδη από το “Κελί” (2000), όπου για πρώτη φορά έφερε αντιμέτωπους τους θεατές με τις ονειρικά διαστροφικές εικόνες του σύμπαντός του. Στους “Αθάνατους” καταγράφει το ταξίδι του θνητού Θησέα προς την εξιλέωση και τη σωτηρία του κόσμου - αφού στο μεταξύ σκοτώνει μερικούς εκατοντάδες εχθρούς και αναγκάζει τους Θεούς να εξολοθρεύσουν (ξανά) τους Τιτάνες. Στην αρχαία Ελλάδα του Σινγκ, οι μάντισσες φοράνε περσικές στολές, οι κακοί καλύπτουν τα πρόσωπά τους με δερμάτινες μάσκες και οι χωρικοί κατοικούν ωσάν (πολύ επιδέξιοι) τρωγλοδύτες βράχια που κρέμονται πάνω από θάλασσες.
Όλα αυτά όμως -όπως και η αστεία υπόθεση- λίγη σημασία έχουν μπροστά στο σκηνοθετικό όραμα του Τάρσεμ Σινγκ. Τι κι αν η Φαίδρα από κόρη του Μίνωα μετατρέπεται σε μάντισσα, ενώ ο λαβύρινθος είναι μονάχα ένα μέρος τέλεσης ιερών καθηκόντων; Ο Μινώταυρος είναι εκεί και τα κέρατά του τρυπάνε πολύ περισσότερο απ’ ότι μας υποψίασε ποτέ η μυθολογία. Ο Ινδός σκηνοθέτης στήνει έναν κόσμο που, ενώ είναι βγαλμένος από την πιο γυαλιστερή φαντασία, διατηρεί μια επικίνδυνη σκοτεινιά.
Κάδρα εικαστικής τελειότητας διαδέχονται το ένα το άλλο, καθώς ένα θεότρελο όσο και πανέμορφο patchwork στιγμών από αιώνες ζωγραφικής, γλυπτικής και μόδας παρελαύνει στην οθόνη μέσα από τη μεγαλειώδη καλλιτεχνική διεύθυνση. Κι όλα αυτά, ενώ η δράση διαρκώς αναβάλλεται ή εκτονώνεται, χωρίς να χάνεται ούτε εκατοστό από τη διασκέδαση του action junkie - βοηθάει βέβαια και το υπερστιλιζαρισμένο σπλάτερ στο οποίο εξελίσσεται η μάχη μεταξύ Θεών και Τιτάνων.
Ο Σινγκ με τους “Αθάνατους” αποδεικνύει πως κρατάει επάξια τον τίτλο του σκηνοθέτη που αξίζει να παρακολουθεί κανείς: κρατάει ευχαριστημένο τον θεατή που θέλει να περάσει δύο διασκεδαστικές ώρες και προβληματίζει τον σινεφίλ που βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στην τραγελαφική αφήγηση και τη στιβαρή σκηνοθετική ματιά. Εξάλλου, οποιοσδήποτε μπορεί να φέρει σε πέρας τις σκηνές με το γκέι δωδεκάθεο να φοράει λιπ γκλος, καυτά σορτσάκια και περικεφαλαίες-ποτιστήρια χωρίς να γίνεται γελοίος, αξίζει την προσοχή μας.
Φαίδρα Βόκαλη
