Όχι μόνο άλλη μια ταινία με το κουρασμένο πια θέμα των βρικολάκων αλλά και ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του 1985: η «Νύχτα Τρόμου» σίγουρα δεν φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστικό ή πρωτότυπο σαν πρότζεκτ αλλά περισσότερο σαν μια κυνική, τεμπέλικη προσπάθεια να βάλει κοφτερά δόντια σε άλλον έναν Χολιγουντιανό ηθοποιό για να κοπούν εύκολα εισιτήρια. Εδώ είναι όμως που οι συγκρίσεις με το «Λυκόφως» σταματούν και η «Νύχτα» κερδίζει με το σπαθί της τον τίτλο της πιο διασκεδαστικής ταινίας βαμπίρ των τελευταίων χρόνων.

Με ένα άνω του μέσου όρου έξυπνο σενάριο, μερικές ιδιοφυείς ανατροπές και, μετά το βασισμένο στο σασπένς πρώτο μέρος, αμείλικτα γρήγορους ρυθμούς, η ταινία παίζει εύστοχα με την παράνοια του γείτονα σίριαλ κίλερ, και πετυχαίνει άφθονες στιγμές αγωνίας αλλά και μερικές πραγματικά τρομακτικές σεκάνς. Παρόλο που φλερτάρει με την κωμωδία (και σε κάποιες στιγμές και την παρωδία – βλέπε βαμπιροφονιά Πίτερ Βίνσεντ με κολλητά δερμάτινα παντελόνια και eyeliner), το ύφος παραμένει σοφά επικεντρωμένο στο θρίλερ και προσθέτει και μερικές σπλάτερ λεπτομέρειες για να ξορκίσει μια για πάντα τις συγκρίσεις με τους βίπερ νόρα βρικόλακες, με τη βοήθεια και του Κόλιν Φάρελ, που παραδίδει έναν αρχικά γοητευτικό αλλά στη συνέχεια απολαυστικά ψυχωτικό δολοφόνο – δύσκολα θα τον δούμε να αντικαθιστά τον Πάτινσον στα κοριτσίστικα δωμάτια.

Χριστίνα Λιάπη