Οι ταινίες του Τζέισον Στέιθαμ είναι τόσο αξιόπιστες όσο αυτές της Τζένιφερ Άνιστον, για διαφορετικούς λόγους βέβαια. Μόνο κάποιος που ζει τα τελευταία χρόνια σε σπηλιά δεν γνωρίζει αυτομάτως τι τον περιμένει μόλις η μηχανή του ξύλου και άξιος διάδοχος των καλτ σκληρών αντρών των 80s κάνει την εμφάνισή του στην οθόνη. Με το "Killer Elite" όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για τουλάχιστον το πρώτο τέταρτο προσπαθείς να καταλάβεις τι από τα δύο έχει συμβεί: είτε ο Τζέισον Στέιθαμ έχει αποφασίσει να κάνει 'σοβαρή' ταινία και επέλεξε μια συνεργασία με τους πιο καταξιωμένους καλλιτεχνικά Κλάιβ Όουεν και Ρόμπερτ ντε Νίρο ή οι τελευταίοι όντως ζούσαν τα τελευταία χρόνια σε σπηλιά και δεν γνωρίζουν τι εστί να δέχεσαι να εμφανιστείς σε ταινία του Τζέισον Στέιθαμ. Μετά το πρώτο τέταρτο, και όσο τα κλισέ αντρίλας και παραλογισμού συσσωρεύονται με ταχύτητα φωτός, καταλαβαίνεις ότι ο Ρόμπερτ ντε Νίρο για άλλη μια φορά δίνει τεμπέλικα το όνομά του σε μια κακή ταινία και ανησυχείς ότι ο Κλάιβ Όουεν, που είναι κάτι σαν τον Στέιθαμ του πιο σοβαρού κινηματογράφυ με την μάτσο ένταση που συχνά χαρακτηρίζουν τους ρόλους του, οδεύει προς την ίδια κατεύθυνση.
Πέρα από αυτήν την σύγχυση ανάμεσα στους ηθοποιούς και τις πολύ διαφορετικές ταινίες που περιμένεις ανάλογα με το ποιος είναι στην οθόνη, η γελοία μίξη χαρακτήρων από το σύμπαν του Στέιθαμ με τις κάποιες προσπάθειες για σοβαρό θρίλερ δράσης έχουν ως αποτέλεσμα μία ταινία ούτε αξιοπρεπή ούτε διασκεδαστική. Η ιστορία (βασισμένη σε "ανεπίσημα" αληθινά γενονότα - δηλαδή με καμία βάση στην πραγματικότητα) είναι μεν ενδιαφέρουσα (οι εκτελέσεις πρέπει να φαίνονται σαν ατυχήματα - αλλά τελείως διαφορετικά μεταξύ τους - για να περνούν απαρατήρητες) αλλά τελικά προδίδεται από μια αβεβαιότητα στον χειρισμό του τόνου: οι μάτσο αστεϊσμοί και τα καλτ τσιτάτα που προκύπτουν από τους διαλόγους σβήνουν την όποια εντύπωση κάνουν οι ελάχιστες καλές στιγμές, που κάπως επιχειρούν να θίξουν το βάρος που φέρουν αυτοί οι σπασμένοι άνδρες, έχοντας περάσει τη ζωή τους σκοτώνοντας. Ώσπου έρχεται η στιγμή όπου ο Στέιθαμ ρίχνει ξύλο σε δύο επίσης εκπαιδευμένους πράκτορες ενώ είναι δεμένος χειροπόδαρα σε μία καρέκλα, και το ντιμπέιτ αυτό λήγει, αφήνοντας την λογική, όπως και τον ίδιο τον Στέιθαμ, να βγει από το παράθυρο.
Χριστίνα Λιάπη
