Ντυμένη απ’ την κορφή ως τα νύχια με Givenchy, η Οντρεϊ Χέπμπορν πιάνει κατακαημένο λωποδύτη (Πίτερ Ο’ Τουλ) στα πράσα και τον αναγκάζει να της μάθει τα κόλπα του επαγγέλματος. Ποζάροντας ως κόρη διάσημου πλαστογράφου, πρέπει απαραιτήτως να κλέψει μια από τις μαϊμούδες του μπαμπά της από γνωστό μουσείο γιατί αν πέσει στα χέρια ειδικών δεν τον σώζει τίποτα. Όχι πως θα μπορούσε να του συμβεί καμιά μεγάλη συμφορά σε ταινία όπου ακόμα και η στολή της καθαρίστριας είναι σχεδιασμένη από έναν από τους μεγαλύτερους οίκους μόδας της εποχής.

Το πιο αστείο απ’ όλα είναι βέβαια το βιοτικό επίπεδο των πρωταγωνιστών, που ουδεμία σχέση έχει με την υποτιθέμενη οικονομική τους επιφάνεια: ο ημίτρελος πλαστογράφος Ιλαϊ Γουάλας ζει σε ένα παλάτι γεμάτο γοτθικά έπιπλα, η άνεργη κόρη αλλάζει (πανάκριβα) ρούχα τουλάχιστον τέσσερις φορές την ημέρα, ενώ ο ποταπός διαρρήκτης που πήγε να τη ληστέψει κυκλοφορεί με λεμονί τζάγκουαρ.

Όταν βέβαια ο Πίτερ Ο’ Τουλ και η Οντρεϊ Χέπμπορν, αδύνατοι σαν ανορεξικοί έφηβοι, κλειδώνονται κατά λάθος στη ντουλάπα, είσαι διατεθειμένος να τους συγχωρήσεις τα πάντα. Σημασία έχει μόνο η μεγάλη ληστεία, που τους επιτρέπει να φτάσουν ο ένας στην καρδιά του άλλου χωρίς να ξεκουμπώσουν ούτε μισό κουμπί. Τουλάχιστον όχι όσο βρίσκονται εντός κάδρου!

Δέσποινα Παυλάκη