Δέκα χρόνια και επτά ταινίες μετά την πρώτη εμφάνιση του πλέον επιτυχημένου λογοτεχνικού ήρωα του 21ου αιώνα στη μεγάλη οθόνη, η στιγμή που όλοι περιμέναμε - με ανυπομονησία και θλίψη ταυτόχρονα - έφτασε: ο Χάρι Πότερ υπογράφει το τέλος της κινηματογραφικής του περιπέτειας. Το ταξίδι που ξεκίνησε το 2001 το μικρό αγόρι με τον κεραυνό στο μέτωπο -το Αγόρι Που Έζησε, όπως τον αποκαλεί ο θανάσιμος εχθρός του, Βόλντεμορτ - τελειώνει εκεί ακριβώς που άρχισε, στον λονδρέζικο σιδηροδρομικό σταθμό του Κινγκς Κρος, έξω από ένα τρένο που αναχωρεί.
Στο μεταξύ, είχε μεσολαβήσει μία ολόκληρη κοσμολογία, για ένα σύμπαν κυριολεκτικά μαγικό, στο οποίο η μοίρα έβαλε τρεις αχώριστους φίλους απέναντι στο απόλυτο Κακό. Όπως σε όλες τις καλές ιστορίες, ωστόσο, το φόντο δεν χρωματίζεται απλά σε άσπρο-μαύρο και το καλό δεν μπορεί να είναι τόσο διακριτά απαλλαγμένο από το κακό. Η τελευταία ταινία του πιο κερδοφόρου φραντσάιζ στην ιστορία του κινηματογράφου λαμβάνει σοβαρά υπόψη της το παραπάνω μάθημα και ισορροπεί με δεξιοτεχνία τις εσωτερικές σκηνές μεταξύ των ηρώων και την αγωνιώδη διαδρομή μέχρι την τελική μάχη.
Στην πραγματικότητα, το δεύτερο μέρος των «Κλήρων του Θανάτου» είναι πολύ πιο σπιντάτο και προσανατολισμένο στη δράση, με μεγαλειώδεις σκηνές στις οποίες κυριαρχούν τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ, σε σύγκριση με την προηγούμενη, πιο εσωτερική ταινία, όπου οι πρωταγωνιστές διαχειρίζονταν τις μεταξύ τους σχέσεις παλεύοντας με τους εσωτερικούς τους δαίμονες. Ο βετεράνος Ντέιβιντ Γέιτς, εμφανώς υποβοηθούμενος και από το σενάριο, παρότι έδωσε στο τελευταίο «ξόρκι» του έναν έντονο αέρα περιπέτειας, με σκηνές που περιλαμβάνουν μέχρι και πάλη με γυμνά χέρια (!), φρόνισε να μην εξορίσει τις μικρές ιστορίες όλων των ηρώων του χαριποτερικού έπους.
Πιο συγκεκριμένα, όλοι οι χαρακτήρες που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε έχουν εδώ (έστω λίγο από) τον χρόνο που τους αξίζει στη μεγάλη οθόνη: Aπό την αγαπημένη καθηγήτρια Μινέρβα ΜακΓκόναγκαλ μέχρι τον χαζούλη Νέβιλ και τον αποκαλυπτικό Σέβερους Σνέιπ, θυμόμαστε τους εξαιρετικούς ηθοποιούς που πλαισίωσαν την πρωταγωνιστική τριάδα - και μαζί τους όλες τις λεπτομέρειες για τις οποίες αγαπήσαμε αυτό το φραντσάιζ.
Γιατί εκτός από την απίστευτη τύχη-δεινότητα που είχε η εν λόγω σειρά ταινιών στο θέμα του κάστιν (πού αλλού θα βλέπαμε τρεις ανθρώπους να μεγαλώνουν μπροστά στον φακό και μάλιστα να αποδεικνύονται ταυτόχρονα αρκούντως ταλαντούχοι;), όλα τα άλλα στοιχεία της παραγωγής ήταν πάντοτε υπολογισμένα μέχρι τελευταίου καρέ. Ίσως οι φαν των βιβλίων απογοητευτούν εδώ από μερικές χαμένες ευκαιρίες στην αξιοποίηση της αφηγηματικής δομής, ίσως και οι σινεφίλ κουραστούν λιγάκι με το πολύ προσεγμένο -αλλά ελαφρώς σκοτωμένο χρωματικά 3D. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μέχρι τη (συντηρητική σε βαθμό που γίνεται αστεία) επιλογική σκηνή, καμία από τις δύο κατηγορίες θεατών δεν θα είναι παραπονεμένη.
H συγκίνηση κερδίζει κατά κράτος, θολώνοντας λίγο πιθανόν και την κρίση -που νοσταλγεί ήδη την απουσία ενός καθιερωμένου ραντεβού. Και τελικά αυτό που μένει δεν είναι παρά μία ευχή, που ηχεί ψιθυριστά: Αντίο Χάρι Πότερ.
Φαίδρα Βόκαλη
