Σε μια ταινία που προασπίζεται το εκκεντρικό και αλλόκοτο όσο λίγες άλλες, το παράδοξο που κυριαρχεί δεν είναι καν μέρος της πλοκής. Από την μία, ο «Κάστορας» έχει ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο σενάριο που βασίζεται σε μια φοβερή κεντρική ιδέα και δεν φοβάται να προσθέσει περίεργα στοιχεία - είναι ουσιαστικά όλη η ταινία. Από την άλλη, δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τον Μελ Γκίμπσον.
Το σενάριο του Κάιλ Κίλεν έχει μια δυνατή, χαρακτηριστική φωνή, κάτι που φαίνεται καθαρά ήδη από τον περιεκτικότατο πρόλογο: γεμάτος ιδέες, δίνει μια κρυστάλλινη για το ποιοι είναι οι χαρακτήρες του και είναι μια ιδανική εισαγωγή για πραγματικά ιδιόμορφη ιστορία. Δυστυχώς, η σιγουριά αυτή χάνεται όσο περνάει η ώρα, καταδικάζοντας το ύφος της ταινίας να αλλάζει δραματικά από σκηνή σε σκηνή. Επιπλέον, κάποιες εξελίξεις είναι λιγότερο πετυχημένες, από το ότι ο Κάστορας γίνεται παιχνίδι-μπεστ σέλερ (το πήγαινε για καταναλωτική σάτιρα αλλά λιποψύχησε στην πορεία;) ως και την δήθεν λύση με τον λόγο αποφοίτησης που περιέχει το Μάθημα της ταινίας.
Προβληματική επίσης είναι η επιλογή να εστιάσει (σχεδόν εξίσου με τον πρωταγωνιστή) στον πρωτότοκο γιο και τα δικά του θέματα – όσο κι αν προσπαθεί η ταινία να τον αναδείξει ως έτερη βασανισμένη ψυχή, τα προβλήματά του απλούστατα ωχριούν μπροστά στον οδοστρωτήρα της ερμηνείας του Γκίμπσον.
Έχοντας μείνει στα μίντια για πολύ καιρό και για όλους τους λάθος λόγους, ο Γκίμπσον δεν θα κάνει φίλους με αυτή την ερμηνεία (ο Γουόλτερ είναι τόσο ‘πειραγμένος’ όσο φαντάζονται οι εχθροί του ότι είναι ο Γκίμπσον – και μπορεί να είναι αλήθεια) αλλά σίγουρα αξίζει όλους τους επαίνους που συγκεντρώνει. Στον διπλό ρόλο του Γουόλτερ Μπλακ και του Κάστορα, είναι εναλλακτικά πλήρως εκτεθειμένος, εύθραυστος, απελπισμένος και επιθετικός, τρομακτικός, κακόβουλος. Ο Γκίμπσον χειρίζεται αυτές τις ισορροπίες με μαεστρία, διαχωρίζοντας πλήρως τις δυο φωνές που παλεύουν μέσα του, και είναι χάρη σε αυτόν που σε καμιά στιγμή δεν σταματάς να σκεφτείς ότι βλέπεις έναν αποτυχημένο πενηντάρη να μιλάει στον εαυτό του κουνώντας μια κούκλα για ξεκάρφωμα. Είναι απλά η ερμηνεία που όλες οι ταινίες θα ήθελαν να έχουν.
Χριστίνα Λιάπη
