Μετά τις μεταφυσικές, ρομαντικές περιπέτειες του «Λυκόφωτος» και τις ακόμα πιο παραμυθένιες εισπράξεις του, τα στούντιο μοιάζουν να έχουν πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα αναζητώντας κλασικές ιστορίες που με ένα καλό ρετούς και μερικούς φωτογενείς πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις (στοιχειώδεις) απαιτήσεις του κοινού των μούλτιπλεξ. Λίγο μετά την παιδαριώδη «Κοκκινοσκουφίτσα» με την επίφαση τρόμου, λοιπόν, σειρά έχει ο διαχρονικός και πολυκινηματογραφημένος μύθος της «Πεντάμορφης και του Τέρατος» σε μια εξίσου αφελή διασκευή που παρά τον υποτιθέμενο εκμοντερνισμό κάνει το –γραμμένο τον 18ο αιώνα παραμύθι της Ζαν-Μαρί Λε Πρινς ντε Μπομόν– να μοιάζει αφάνταστα φρέσκο και πολυπεπίπεδο.

Για μία ταινία που προσποιείται ότι προβάλλει την έννοια της εσωτερικής ομορφιάς, είναι τουλάχιστον φαιδρό το γεγονός ότι όλοι σχεδόν οι νεαροί ηθοποιοί θυμίζουν μοντέλα εσωρούχων, μοστράροντας με θράσος τους καλογραμμένους κοιλιακούς και τις τέλειες μπούκλες τους στα μούτρα των ξελιγωμένων θεατών. Ακόμα και η τερατόμορφη εκδοχή του αγγελικού (εμφανισιακά μόνο, γιατί τουλάχιστον αρχικά δεν χωνεύει ούτε τα αντερά του!) Κάιλ, παρά τις υποτιθέμενα απωθητικές ουλές και τα τατουάζ που σημαδεύουν το γυμνό πια κρανίο του, εξακολουθεί να φαντάζει σέξι με έναν πιο kinky τρόπο.

Πέρα από τις γραφικά εκσυγχρονισμένες ρομαντικές σκηνές και την ξεκαρδιστική ενδυματολογική άποψη για το νεο-γκόθικ look της σύγχρονης μάγισσας με τα trendy τσίτια, η εξωφρενικά επιδερμική αυτή αλληγορία κρύβει ελάχιστες απολαύσεις και πολλές παρανοήσεις. «Love Is Never Ugly» υποστηρίζει το «Beastly», κάπου όμως στη μετάφραση για την emo γενιά έχει χάσει εντελώς το νόημα: η αληθινή αγάπη, μοιάζει να μας λέει, είναι για τους κούκλους αυτού του κόσμου, προσπαθήστε απλά να μην είστε τόσο στριμμένοι με εμάς τους υπόλοιπους, κανονικούς ανθρώπους.

Θανάσης Πατσαβός