Βάσει των πρώτων σκηνών, η «Γυναίκα της ζωής μου» υπόσχεται ότι θα είναι μια ταινία διαφορετική: γλυκόπικρη, με τάσεις κάπως σκοτεινές και έναν ενδιαφέροντα, ίσως και αντιπαθή, κεντρικό χαρακτήρα, τον εξαρτημένο από οποιαδήποτε ουσία καθηγητή που μπορεί και να κρύβει κάποια τραγωδία στο παρελθόν του. Όταν η ταινία τελειώσει, η πικρία έχει εξαφανιστεί για να δώσει την θέση της στην ζαχαρένια επικάλυψη της νοσταλγίας και του συμβιβασμού στην πλοκή και έναν κεντρικό χαρακτήρα που παραμερίζεται έτσι ώστε η ιστορία να εξυμνήσει την κάπως ανόητη μητέρα του, την «χαρά της ζωής» που υπέφερε στη ζωή της γιατί ήταν ωραία και όλοι την θέλανε.

Απόλυτα υπολογισμένη να συγκινήσει και κατασκευασμένη για να ξυπνήσει την νοσταλγία για την Ιταλία του παρελθόντος, η ταινία δεν πετυχαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μένει απλά συμπαθητική και ελαφρώς ενδιαφέρουσα (κυρίως χάρη στα συνεχή φλασμπακ, που δίνουν την – λανθασμένη – αίσθηση ότι υπάρχει κάποιο μυστικό να ανακαλύψεις), καλοπαιγμένη και καλογυρισμένη, αλλά τελικά απόλυτα προβλέψιμη και κάθε άλλο παρά αλησμόνητη.

Χριστίνα Λιάπη