Παρόλο που ούτε η θρησκεία ούτε η πολιτική παίζουν μεγάλο ρόλο στη νέα δουλειά του Γιέρζι Σκολιμόφσκι, το «O Θάνατός σου η Ζωή μου» μοιάζει περισσότερο με βίο αγίου -απ’ αυτούς που μάζευαν σκόνη στα ράφια των χριστιανικών βιβλιοπωλείων πριν σας τους κάνει δώρο η γιαγιά σας- παρά με υπαρξιακή ταινία καταδίωξης.

Δεν εξηγείται αλλιώς πώς ο Βίνσεντ Γκάλο, σε ρόλο κατακαημένου Ταλιμπάν, καταφέρνει να επιβιώσει αμέτρητων βασανιστηρίων, να ξεφύγει ξυπόλυτος από τους διώκτες τους σε χιονοσκέπαστο λιβάδι, να βγει αρτιμελής από θανατηφόρα αρκουδοπαγίδα, να γλιτώσει από ενέδρα πεινασμένων λύκων παρά τις ανοιχτές πληγές του και να μείνει όρθιος έπειτα από παραλίγο ξεκοίλιασμα με ηλεκτρικό πριόνι. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος να φύγει καβάλα σε άσπρο άλογο – αφού πρώτα έχει δέσει τις πληγές του μια ωραία άγνωστη εννοείται.

Αν κάποιος άγιασε σ’ αυτήν την ταινία πάντως αυτός ήταν σίγουρα ο Σκολιμόφσκι, αφού κατάφερε να πείσει τον Γκάλο να κρατήσει το στόμα του κλειστό καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων (ο χαρακτήρας του δεν αρθρώνει λέξη), παρόλο που πρέπει να πέρασε των παθών του τον τάραχο αφού στις περισσότερες σκηνές αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει στάντμαν. Στο Φεστιβάλ Βενετίας πάντως που έκανε πρεμιέρα η ταινία δεν πήγε. Τυχαίο;

Δέσποινα Παυλάκη