Με ένα σενάριο που δανείζεται ιδέες από παντού και με εύκολα προβέψιμα twists στην πλοκή του το «Σχέδιο του Χένρι» είναι μια τυπική ερωτική κομεντί, προϊόν μαζικής παραγωγής και δη χολιγουντιανής. Όπως συνηθίζεται, αυτού του είδους οι παραγωγές χρειάζονται έναν τουλάχιστον σούπερ σταρ-πρωταγωνιστή που θα αυξήσει τις πιθανότητες της ταινίας να ξεκολλήσει απ' τον σωρό και να μετατραπεί σε μπλοκμπάστερ επιτυχία. Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση το παραπάνω προαπαιτούμενο ακούει στο όνομα Κιάνου Ριβς.

Αλλά ακόμη και αν το «Σχέδιο του Χένρι» είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, κοστούμι σαν του Νίο μια φορά τυχαίνει και εδώ για ακόμη φορά ο συμπαθής κατά τα άλλα Καναδός φαίνεται να μην μπαίνει ποτέ στον ρόλο παρά μόνο όταν ο χαρακτήρας που υποδύεται αναγκάζεται λόγω συνθηκών να παίξει σε μια θεατρική ομάδα που ανεβάζει τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ. Λίγο η φορετή γενειάδα για τις ανάγκες της αναπαράστασης της εποχής (φτυστός ο Αβραάμ Λίνκολν) λίγο το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη σκηνή υποδύεται έναν πρωτάρη ηθοποιό, ο Ριβς καταφέρνει εν τέλει να συγκρατήσει έστω και για λίγο το ενδιαφέρον και τα βλέμματα πάνω του. Σε γενικές γραμμές όμως οι συμπρωταγωνιστές του, Βέρα Φαρμίγκα και Τζέιμς Κάαν, τον αφήνουν μίλια πίσω προσφέροντας αρκετές υποκριτικές οάσεις κατά την διάρκεια του φιλμ. Στα συν της ταινίας πρέπει επίσης να υπολογιστεί η εξαιρετική μουσική επένδυση των σκηνών με την τζαζ, σόουλ και άλλοτε φανκ υπόκρουση να δίνει τον feelgood τόνο που το έργο έχει τόσο ανάγκη.

Συνοπτικά το «Σχέδιο του Χένρι» δίχως να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας θα μπορούσε με λίγο μικρότερη διάρκεια και πιο στιβαρή σκιαγράφηση των ηρώων να αποκτήσει ζωντάνια, να κρατήσει τον θεατή και να είναι αν μη τι άλλο να γίνει διασκεδαστικό. Αντίθετα οι αμήχανες σκηνές του, οι μεγάλες κοιλιές και οι σεναριακές του αδυναμίες το καθιστούν μάλλον κουραστικό.

Κωστής Θεοδοσόπουλος