H πάντοτε δυνατή ερμηνευτικά Τζούλιαν Μουρ είναι η Δρ. Κάρα Τζέσαπ, μια ψυχίατρος που έχει οδηγήσει πολλούς εγκληματίες στην θανατική καταδίκη λόγω της επιστημονικής της δυσπιστίας απέναντι στο σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Όταν ωστόσο ο – επίσης γιατρός - πατέρας της, της συστήνει τον διαταραγμένο Άνταμ του Τζόναθαν Ρις Μάγιερς, μία σειρά περίεργων γεγονότων την στέλνουν από τον σκεπτικισμό απευθείας στην αυτό-αμφισβήτηση. Ο ασθενής της μοιάζει να διαθέτει ρόλους, φωνές και χειρονομίες που αντιστοιχούν σε περισσότερους από έναν ανθρώπους, προκαλώντας όλες τις επιστημονικές πεποιθήσεις της Κάρα.

Η πάλαι ποτέ κυνική μετατρέπεται σε πιστή, καθώς μία σειρά παραφυσικών σεναριακών δικαιολογιών παρελαύνουν από την μεγάλη οθόνη, στέλνοντας την ταινία απευθείας στην λίμπο της φιλμικής ανοησίας. Παρά τις αρκετές έξυπνες αναφορές, το παιχνίδι με τα κινηματογραφικά είδη και το αυτο-αναφορικό χιούμορ, οι δύο Σουηδοί σκηνοθέτες -που πρόσφατα επιλέχθηκαν για να σκηνοθετήσουν το «Underworld 4»- δεν καταφέρνουν να τιθασεύσουν τα αναρίθμητα αφηγηματικά τουίστς και την (όποια) διάθεση αυτο-παρωδίας, καταλήγοντας με ένα φιλμ που μοιάζει να πάσχει από σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας καθεαυτό.

Αν αυτή ήταν μια ιστορία για τη μάχη ανάμεσα στην επιστήμη και το μεταφυσικό, τον ορθολογισμό και την πίστη, ή - ακόμη καλύτερα - μια τολμηρή παρωδία των ταινιών του είδους, ίσως το φιλμ να ήταν πιο αξιομνημόνευτο από την παρέλαση δύο αξιόλογων ερμηνειών. Αφού όμως το «Άσυλο» δεν τολμά να κρατήσει τον καθρέφτη μπροστά του με ειλικρίνεια, παρά υπεκφεύγει με μεσοβέζικα αστειάκια σαν αυτό που θέλει τις πολλαπλές προσωπικότητες εφεύρεση της χολιγουντιανής βιομηχανίας, τότε και ο θεατής μένει να παρακολουθεί με μισή καρδιά.

Φαίδρα Βόκαλη