Η συνταγή είναι υπολογισμένη μέχρι τελευταίας σταγόνας: πάρτε ένα διεθνές μπεστ-σέλερ εποχής, προσθέστε δύο ηθοποιούς-σύμβολα της γενιάς τους, πασπαλίστε με έναν ανερχόμενο Ευρωπαίο βραβευμένο με Όσκαρ, εντυπωσιάστε με μια πανάκριβη καλλιτεχνική διεύθυνση και τέλος περάστε από το αμερικάνικο μποξ όφις για να εξαργυρώσετε μερικά εκατομμύρια δολάρια. Είναι όντως τα πράγματα τόσο «απλά»;

Προφανώς όχι. Σε ό, τι αφορά το «Νερό για Ελέφαντες», η δοκιμασμένη συνταγή εξασφάλισε μία σχετικά καλή - σε καμία περίπτωση εντυπωσιακή - πορεία στα εισιτήρια αλλά όχι και την καλλιτεχνική επιτυχία. Τοποθετημένο στην περίοδο της μεγάλης Ύφεσης, στο πολλά υποσχόμενο κινηματογραφικά περιβάλλον ενός τσίρκου, το «Νερό» εξιστορεί τον απαγορευμένο έρωτα μεταξύ του φοιτητή-κτηνίατρου Τζέικομπ (Ρόμπερτ Πάτινσον) και της τσιρκολέζας σταρ Μαρλένα (Ρις Γουίδερσπουν), η οποία είναι παντρεμένη με τον σαδιστή ιμπρεσάριο Όγκουστ (Κριστόφ Βαλτς). Αυτό που θα μπορούσε όμως να είναι μια καλή ταινία παλιομοδίτικης αισθητικής, γίνεται μια ακόμη χαμένη ευκαιρία.

Αντί να δείξει τα δόντια της, η ταινία επαναπαύεται τόσο πολύ στην αρτιότητα της παραγωγής και την καλλιέπεια των πλάνων της, που πιστεύει ότι ο θεατής δεν θα παρατηρήσει την τραγική έλλειψη χημείας μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Οι δύο τελευταίοι (με δύο σχεδόν δεκαετίες να τους χωρίζουν ηλικιακά), υποτίθεται πως ερωτεύονται καθώς φροντίζουν το νέο απόκτημα του τσίρκου, έναν γλυκό ελέφαντα.

Δυστυχώς, το ρομάντζο διακρίνεται από τέτοια έλλειψη πάθους, που ο θεατής στρέφεται αυτόματα προς το συμπαθές κτήνος για την συγκίνηση που του υποσχέθηκαν. Δυστυχώς, όταν ο ελέφαντας κλέβει την παράσταση σε μία ταινία που πρωταγωνιστούν αστέρες μεγατόνων, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καθόλου - μα καθόλου - καλά.

Φαίδρα Βόκαλη