Πλασαρίστηκε ως «η καλύτερη μέινστριμ ταινία του καλοκαιριού» (αλήθεια δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτή η φράση) και μπήκε πολύ δυνατά στον ανταγωνισμό των καλοκαιρινών εισιτηρίων. Οι δε αμερικανικές κριτικές ήταν ενθουσιώδεις. Με δύο λόγια: η δράση είναι αποτελεσματική, το νοσταλγικό κλίμα βοηθά τις πολλαπλές σινεφίλ αναφορές και ταυτίσεις και το χιούμορ μπλέκει όμορφα με την συγκίνηση και την αθωότητα.

Μια χαρά ταινιούλα για θερινό σινεμά. Πράγμα που σημαίνει: περνάς τέλεια μαζί της και την ξεχνάς, ακόμη πιο τέλεια, μόλις τελειώσει. Διότι όλες οι «μέινστριμ καλοκαιρινές ταινίες», δεν στηρίζονται παρά στην ταχύτητα της απόλαυσης και της λήθης.

Το βασικό ατού του «Σούπερ 8» πάντως είναι η νοσταλγία των επιτυχημένων συνταγών των «Γκούνις», των «Σαγονιών του καρχαρία» και άλλων εφηβικών ταινιών τρόμου και φαντασίας των δεκαετιών 70 και 80.

Σε μια εποχή που οι αντιγραφές συνταγών του παρελθόντος κουράζουν μέχρι αηδίας ο πανέξυπνος Τζέι Τζέι Αμπραμς (των τηλεοπτικών «Lost», «Felicity», «Alias» και του τελευταίου κινηματογραφικού «Star Trek») ενσωμάτωσε αυτή την αντιγραφή στην υπόθεση και το στυλ της δικής του ταινίας.

Αντί δηλαδή να σφυρίζει αδιάφορα την ώρα που κοπιάρει το Σπίλμπεργκ, τον βάζει παραγωγό και από κοινού φτιάχνουν μια ταινία που δείχνει ξεκάθαρα τις πηγές της. Κανείς δεν κρύβει τίποτα σε κανένα κι οι θεατές ξαναζούν το ένδοξο παρελθόν της δικής τους εφηβείας.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ