Τους τελευταίους μήνες, όσο ο Τζάστιν Μπίμπερ γινόταν ο μεγαλύτερος ποπ σταρ του πλανήτη φτάνοντας εξωφρενικά επίπεδα επιτυχίας, ο κόσμος δεχόταν έναν αμείλικτο οπτικοακουστικό βομβαρδισμό. Ραδιόφωνα, τηλεοπτικά σόου, σειρές, όλα παραδόθηκαν στον πανταχού παρόντα νεαρό τραγουδιστή, με βασικό κοινό κορίτσια από 0 ως 15 χρονών (πλησιάζουν πιο πολύ στο 0 παρά στο 15) που παρέχουν την ηχητική υπόκρουση στις συναυλίες του, ουρλιάζοντας σαν να βλέπουν μπροστά τους το Χάρο (είναι τόση η ένταση που βάζουν στην λατρεία τους, που συχνά μπορείς να το μπερδέψεις με σκέτο τρόμο). Η συγκεκριμένη ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από το επόμενο βήμα του Μπίμπερ να κατακτήσει τον κόσμο, ένα κυνικό εργαλείο στα χέρια των ανθρώπων του μάρκετινγκ, για να τρελάνει όλους τους φαν και να οδηγήσει στο ποτό όλους αυτούς που τον αντιπαθούν.
Αν είστε φαν, τότε τρέξτε – θα απολαύσετε μια τεχνικά καλοφτιαγμένη αγιογραφία του αγαπημένου σας, που θα σας δώσει πρωτοφανή πρόσβαση στο σύμπαν του και θα σας κάνει να τον νιώσετε κοντά του (επειδή είναι σε 3D, του έχουν πει να απλώνει συνέχεια το χέρι του προς την κάμερα). Μην περιμένετε τίποτα ζουμερό να προκύψει – ο Τζάστιν αγαπάει την μαμά του, τη δασκάλα του, το συνεργείο του και τους συνεργάτες του, δουλεύει σκληρά και προσεύχεται συχνά. Στη μοναδική κάπως πνευματώδη σκηνή όλου του έργου, πάντως, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε τα λατρεμένα μαλλιά του, κουρεμένα σε ένα σχήμα που θυμίζει μπολ ζαχαροπλαστικής, να κουνιούνται σε σλόου μόσιον (!).
Θα είστε μάλλον πολύ απασχολημένος/η για να καταλάβετε ότι το να κάνει βιογραφική ταινία ένας 16χρονος ποπ σταρ, χωρίς να είναι καν ο πρώτος του είδους του, είναι εντελώς παράλογο και ανούσιο – ακόμα και αν δεν έχεις ασχοληθεί ιδιαίτερα, τα βασικά για τη ζωή του τα έχεις μάθει, θες δεν θες. Εξάλλου, ναι μεν η Αυτού Μπιμπερότης περνάει σχεδόν όλη την ώρα στην οθόνη αλλά φέρεται σαν ένας κανονικός τινέιτζερ, ελαφρώς ενοχλητικός και αδιάφορος σε ό,τι έχει να πει.
Επίσης δεν θα προσέξετε ότι το να βασίζεται η όλη αφήγηση στο «πνεύμα μαχητή» του Μπίμπερ, που δεν σταμάτησε να πολεμά για το όνειρό του παρά τις δυσκολίες των συνολικά δύο χρόνων που του πήρε να πετύχει, είναι τουλάχιστον γελοίο. Ο Μπίμπερ έφτασε από το μηδέν στην στρατόσφαιρα ανέλπιστα νωρίς, βοηθούμενος από την έκρηξη των social media και του αδιαμφισβήτου ταλέντου του - γιατί ταλαντούχος είναι, απλά το ταλέντο του είναι να κάνει αδιάφορα, εκνευριστικά τραγουδάκια για μωρά. Εξάλλου, αυτή η «πάλη» έχει τελειώσει προ πολλού. Τώρα ο Μπίμπερ έχει πίσω του έναν ολόκληρο εργοστάσιο να προωθεί την πολυσχιδή καριέρα του.
Οι μη προσηλυτισμένοι μην το σκεφτείτε καν, έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε από να παρακολουθήσετε κάτι το τόσο βαρετό και ενοχλητικά ζαχαρένιο, που χάνει την ευκαιρία να εξηγήσει προς τι ο τόσος χαμός με τον Μπίμπερ και επιμένει στις αφελείς προσπάθειές του να τον αναδείξει ήρωα. Αυτό που πρέπει να αποκομίσουμε από την πορεία του δεν είναι χιλιοειπωμένα αποφθέγματα του τύπου «ποτέ μην λες ποτέ» και «μην εγκαταλείπεις το όνειρό σου», αλλά το λιγότερο κλισέ και πιο εύστοχο για την περίπτωση «τι σου είναι το YouTube, ε;».
Χριστίνα Λιάπη
