Η «Παγιδευμένη ψυχή» είναι η απόδειξη του κανόνα ότι σε κάποια συγκεκριμένα είδη ταινιών τα κλισέ μάλλον βοηθούν, παρά βλάπτουν τις επιδόσεις τους. Όπως οι ρομαντικές κομεντί έχουν βάλει όλους τους πρωταγωνιστές τους να τρέχουν σε αεροδρόμια και οι σίριαλ κίλερ πάντα επιστρέφουν στη ζωή για μια τελευταία τρομάρα, έτσι και τα υπερφυσικά θρίλερ διακοσμούνται συνήθως με ένα μάτσο στερεοτύπων: σκάλες τρίζουν, πόρτες κλείνουν από μόνες τους, λάμπες καίγονται, και οι φωτογραφίες αποκτούν νέα σημασία. Περιέργως, στην «Παγιδευμένη ψυχή» τέτοιου είδους κλισέ λειτουργούν καλύτερα από την άστοχη απόπειρα στην πρωτοτυπία.

Στο διασκεδαστικό πρώτο μέρος, τα περιστατικά αρχίζουν από υπερφυσική ακαταστασία (γιατί θες να ρίξεις βιβλία από το ράφι τους ακόμα κι αν, ή μάλλον ειδικά αν, είσαι κακόβουλο πνεύμα;) και φτάνουν σε τρομακτικές φωνές, απειλητικές παρουσίες και σημάδια από αίμα. Τα πνεύματα δε φαίνονται παρά κάποια δευτερόλεπτα στην κάμερα και γι' αυτό το λόγο η ταινία, αν και φίσκα στα κλισέ, πετυχαίνει κάποιες αυθεντικά ανατριχιαστικές στιγμές, με τη μουσική δουλεύει υπερωρίες για να προσφέρει στην ατμόσφαιρα, ακόμα και στους τίτλους αρχής (!).

Το δεύτερο μέρος εξελίσσεται σε επεισόδιο από τις «Μάγισσες», από αυτά που είχαν τις μηχανές καπνού στο φουλ για να μη φαίνεται η απουσία ιδεών για το λουκ του αλλούτερου κόσμου και κατέφευγαν σε κακοσχεδιασμένα τέρατα (προφανέστατα ένας άνθρωπος μετά από πολλές ώρες μακιγιάζ), τρομακτικά αποκλειστικά για τους κάτω των 10 ετών και μόνο. Με άλλα λόγια, εκτός από το καλό τελευταίο πεντάλεπτο, το υπόλοιπο της ταινίας αναλώνεται σε εξορκισμούς-τσίρκο και εξωφρενικές ‘άλλες διαστάσεις’, χάνει τελείως το μπούσουλα και διαλύει την ατμόσφαιρα που κατόρθωσε με ιδρώτα να χτίσει το προηγούμενο μισό.

Χριστίνα Λιάπη