Ίσως το πιο καυτό κοινωνικό θέμα για τις χώρες της Ευρώπης σήμερα, αυτό της παράνομης μετανάστευσης, είναι στο επίκεντρο της «Παράνομης», η οποία ήταν η επίσημη πρόταση του Βελγίου για τα φετινά Όσκαρ, παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσε για την απεικόνιση των συνθηκών κράτησης αυτών που αναμένουν την απέλαση πίσω στις πατρίδες που εγκατέλειψαν.

Είναι προφανής η διάθεση της ταινίας να διηγηθεί την ιστορία αυτών των ανθρώπων και το τι περνάνε στα χέρια των αρχών, αλλά το σενάριο αντέχει μόλις μία ώρα πριν πέσει σε μάλλον αφελείς δραματουργικές επιλογές και δισδιάστατους χαρακτήρες.

Η ταινία είναι πιο δυναμική όσο αφοσιώνεται στην κεντρική ηρωίδα Τάνια και στις όλο και πιο απελπισμένες προσπάθειες να επιβιώσει στο προσωρινό κέντρο κράτησης παράνομων μεταναστών, ένα Καθαρτήριο όπου γυναίκες και παιδιά βιώνουν άθλιες συνθήκες κράτησης και σωματική βία.

Το ακλόνητο πείσμα της και η υπεράνθρωπη εγκαρτέρησή της, από την απόφαση να κάψει τα αποτυπώματά της με καυτό σίδερο μέχρι την απόφασή της να μην αποκαλύψει σε κανέναν το όνομά της για πέντε ολόκληρους μήνες (χωρίς εξακρίβωση στοιχείων, δεν γίνεται απέλαση), δημιουργούν πραγματικά σπαραξικάρδιες, έντονες σκηνές.

Η δυνατή κεντρική ερμηνεία της Anne Coesens, με τις θλιμμένες ματιές και το σε υπερένταση κορμί της, είναι αυτή που σώζει το τελικό αποτέλεσμα, ακόμα και όταν τα τεκταινόμενα τείνουν να μοιάζουν λιγότερο με δραματουργία, και περισσότερο με προφανή ανάγκη για δραματοποιημένη καταγγελία.

Χριστίνα Λιάπη