Φαινομενικά, τίποτα δεν μοιάζει να διαφοροποιεί το «Forgetting Sarah Marshall» από οποιαδήποτε άλλη χοντροκομμένη κωμωδία με παραλήπτη την εφηβική ανδρική τεστοστερόνη, τη φιλοσοφία του χαβαλέ και τη δικαίωση της αρσενικής υστερίας. Ως γνήσιο τέκνο, όμως, της μεγάλης οικογένειας του Τζαντ Απατοου (εδώ σε χρέη παραγωγού), το σεναριακό ντεμπούτο του Τζέισον Σέγκελ τολμά να είναι βαθιά ανθρώπινο την ίδια στιγμή που είναι βαθιά εξωφρενικό. Αφήνοντας τελικά ακόμη και τον πιο δύσπιστο θεατή να αναρωτιέται για το αν αυτό που παρακολουθεί είναι μία «φτηνή» κωμωδία της σειράς ή μία σαφής αιρετική θέση μίας ομάδας ταλαντούχων ανθρώπων που έχουν βάλει σκοπό τους να ανατρέψουν όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για τους... άντρες.

Ο Τζέισον Σέγκελ θα υποστήριζε με άνεση το πρώτο, ακριβώς επειδή γνωρίζει καλά ότι πράττει το δεύτερο, καθώς υπεύθυνος για τη σύλληψη αλλά και για την εκτέλεση μίας από τις πιο αστείες σκηνές των τελευταίων χρόνων, θα σταθεί μπροστά στην κάμερα (και στην κοπέλα του) ολόγυμνoς με δάκρυα στα μάτια, απομυθοποιώντας την εικόνα του σκληρού άντρα που δεν θα άφηνε ποτέ μια γυναίκα να δει τον ανδρισμό του «πεσμένο». Κάτι ανάμεσα σε αρσενική Μπρίτζετ Τζόουνς και υπερφυσικού μπεμπέ, ο Σέγκελ είναι -ευτυχώς- όσα δεν καταφέρνει πάντοτε η ίδια η ταινία: συγκινητικός, αστείος, αφοπλιστικός, ένας αληθινός «άντρας της διπλανής πόρτας» που μαζί με τον Σεθ Ρόγκεν του «Με Την Πρώτη» και τον Τζόνα Χιλ του «Superbad» έχουν ήδη ανακαλύψει τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στην καφρίλα και τον ρομαντισμό.

-Μανώλης Κρανάκης