Ο Ντάνιελ Κρεγκ χαραμίζει για άλλη μια φορά τη γοητεία του παίζοντας ένα ρόλο με τον όποιο κινδυνεύει να ταυτίσει σύντομα την καριέρα του: ξεπλυμένο αστέρι του Χόλιγουντ (με βρετανικές, φυσικά, καταβολές) που ζει εν μέσω ενός sex drugs and rock ‘n roll παραληρήματος μπας και λησμονήσει το γεγονός ότι οι υποκριτικές μετοχές του έχουν πάρει προ πολλού την κατιούσα, επιστρέφει στη γενέτειρά του για την κηδεία του καλύτερού του φίλου.

Παρά το ευάρεστο - για το θηλυκό κοινό - γεγονός ότι ο Ντάνιελ Κρεγκ βγάζει τα ρούχα του, η ταινία χάνει την ισορροπία της ανάμεσα σ’ ένα άνευ προηγουμένου συνωστισμό γυναικών στους δεύτερους ρόλους και υπερβολικές δόσεις τεστοστερόνης εκ μέρους του πρωταγωνιστή. Βάλτε λίγο όπισθεν και θα καταλάβετε τι εννοώ: πίσω στην ειδυλλιακή παραθαλάσσια πόλη των παιδικών του χρόνων, ο Τζο είναι ασφυκτικά περιτριγυρισμένος από γυναίκες.

Ζώντας με τη μητέρα και την αδερφή του, αντί να παραμείνει πιστός στο σχολικό του έρωτα, πέφτει στα δίχτυα ώριμης οικογενειακής φίλης με καταστροφικές συνέπειες και αναγκάζεται να αφήσει πίσω του τα πάντα.
Το glam rock παρελθόν του Κρεγκ είναι φωτογραφημένο στην εντέλεια και έρχεται σε πλήρως επιτυχημένη αντίθεση με το χολιγουντιανό παρόν του, ενώ οι περισσότερες ερμηνείες είναι άνω του ικανοποιητικού. Το σημαντικότερό πρόβλημα του όμως ? πέραν της δραματουργικής ανισορροπίας και του μέτριου σεναρίου που θεωρεί καθήκον του να μας υπενθυμίζει για χιλιοστή φφορά ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τη ζωή μας δεδομένη ? συνίσταται στο ότι είναι σχεδόν αδύνατο να συμπαθήσεις τον πρωταγωνιστή, πράγμα παράξενο αν σκεφτεί κάνεις ότι το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν σε στενό φίλο του Κρεγκ, ο οποίος μάλιστα χρησιμοποίησε τη δημοτικότητά του για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση. Αυτό πάει να πει αχαριστία!

Δέσποινα Παυλάκη