Κάποιος θα έλεγε ότι η ιστορία είναι παλιά: η Αγρια Δύση και τα ράντσα της, οι κλοπές αλόγων και τρένων, ο διαχωρισμός στους νομιμόφρονες, τους εκτός νόμου και τους πέρα από τον νόμο. Κι όμως, η συσσώρευση των κλισέ του γουέστερν δεν τίθεται από τον Πεν σε μια λογική πανηγυρικής επαλήθευσης του είδους. Ούτε όμως και ανατροπής του.
Απλώς οι «Φυγάδες Του Μιζούρι» φορούν τα κλισέ ως το «σοβαρό» κοστούμι, κάτω από το οποίο αδημονεί να φανερωθεί η στολή του καρναβαλιστή. Οπως η ερμηνευτική μανιέρα που ο Μπράντο ωθεί στα άκρα, μέχρι να επιδοθεί σε ένα μοναχικό κρεσέντο μεταμφιέσεων. Οπως η περσόνα του Νίκολσον που μετατρέπει την αντιπαράθεση σε κάτι που δεν μπορεί να λυθεί με το πατροπαράδοτο πιστολίδι. Οπως οι διάλογοι, η φωτογραφία και οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσά τους, που μοιάζουν όλο και πιο εκκεντρικά, σχεδόν κλοουνίστικα, και πάντως όχι αναγνωρίσιμα ως συστατικά στοιχεία της κλασικής Αγριας Δύσης.
Ως φυσιολογική συνέπεια για την έλλειψη υποταγής τους στο αναμενόμενο, οι «Φυγάδες» τιμωρήθηκαν με την κατακραυγή κοινού και κριτικών, την εποχή της εξόδου τους στις αίθουσες. Ο Αρθουρ Πεν, βλέπετε, δεν είχε δημιουργήσει χαρακτήρες, αλλά δύο φιγούρες πιο επικίνδυνες και από τους Μπόνι και Κλάιντ. Και είχε ακυρώσει τον όποιο ελεγειακό τόνο, προκειμένου να αφουγκραστεί τον πραγματικό ρυθμό του φόβου και της βίας. Κατά τ άλλα, οι περισσότεροι πάντα θα απαιτούν να δουν πώς μοιάζει και όχι πώς είναι η (κάθε) Αγρια Δύση.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
