Εχει περάσει μόλις ένα τέταρτο από τους τίτλους τέλους του «Ιντιάνα Τζόουνς Και Το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου». 19 χρόνια αναμονής και μερικές τελευταίες ώρες - που έμοιαζαν με το χρονικό διάστημα που προηγείται πάντοτε μιας μεγάλης στιγμής στη ζωή του οποιουδήποτε - μηδενίστηκαν την στιγμή που στην οθόνη της αίθουσας Lumiere γράφτηκαν τρία ονόματα: Λούκας, Σπίλμπεργκ, Φορντ. Και το ταξίδι ξεκίνησε... Με χειροκροτήματα, ορκισμένους φαν να τραγουδάνε ρυθμικά το θέμα του Τζον Γουίλιαμς, με το καπέλο του Ιντιάνα να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις και μια κρυφή επιθυμία: αν τα 124 λεπτά που θα ακολουθήσουν θα είναι όντως τα τελευταία της κινηματογραφικής ζωής του Ιντι, ας είναι τουλάχιστον αυτά που του αξίζουν.
Εχουν περάσει είκοσι λεπτά από τους τίτλους τέλους, η ομάδα του τέταρτου Ιντιάνα - από τον Λούκας και τον Σπίλμπεργκ μέχρι τον Φορντ και την Μπλάνσετ - έχει ήδη προκαλέσει με την εμφάνιση της στις Κάννες ένα παραλήρημα glam αναρχίας (εν αναμονεί της επίσημης πρεμιέρας σήμερα το βράδι) και θα μπορούσε κανείς να γράφει σελίδες επί σελίδων για ό,τι έχει προηγηθεί. Ή να μην πει τίποτα. Προκειμένου να μην χαλάσει την έκπληξη από όσους δεν υπήρξαν (τόσο) τυχεροί να είναι μάρτυρες της παγκόσμιας πρεμιέρας της πιο πολυαναμενόμενης ταινίας της τελευταίας δεκαετίας. Προκειμένου να αφήσει θαυμαστές και μη να μπουν στην αίθουσα με την ίδια ανυπομονησία, την ίδια αγωνία, το ίδιο υπέροχο αυτό συναίσθημα πως δεν μεγάλωσες μόνο εσύ, αλλά μαζί σου μεγάλωνε όλα αυτά τα χρόνια κι ...αυτός.
Μόνο που έτσι κι αλλιώς, σε πολύ λίγο, sites σε ολόκληρο τον κόσμο θα δημοσιεύσουν τις πρώτες κριτικές, οι πρωινές εφημερίδες της Δευτέρας θα έχουν όλο το ρεπορτάζ, οσα τηλέφωνα ακολούθησαν την προβολή μετέφεραν το κλίμα από το «γεγονός». Ολοι μα όλοι, όμως, θα προσπαθούν άδικα να απαντήσουν στο πιο απλό ερώτημα: ποιος ακριβώς πρόδωσε τον Ιντιάνα Τζόουνς;
Δεν ήταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Πιστός στο όραμα του, έφτιαξε ένα τέταρτο μέρος με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχε και στις τρεις προηγούμενες περιπέτειες επιβεβαιώνοντας όσα δήλωνε πως η δράση του είναι όσο το δυνατόν «γήινη», τα ειδικά εφέ βοήθησαν μόνο εκεί που χρειάστηκε και η εικόνα του μοιάζει από ταινία γυρισμένη τρία ή τουλάχιστον τέσσερα χρόνια μετά την Τελευταία Σταυροφορία.
Δεν ήταν ο Χάρισον Φορντ. Επενδύοντας πάνω στο περασμένο της ηλικίας του συνέχισε ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε στο τρίτο μέρος, ολοκληρώνοντας έναν ήρωα με χιούμορ, κυνισμό, αντοχή και (βαθιά) συναισθήματα.
Δεν ήταν (μην χαίρεστε!) ο Τζορτζ Λούκας. Η ιδέα του για τους εξωγήινους (θα δείτε!!!) και την απόλυτη εναρμόνιση της ιστορίας με το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό των 50s λειτουργεί έως και ιδανικά, φέρνοντας τον Ιντιάνα Τζόουνς ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται πια δύο δεκαετίες μετά την «Τελευταία Σταυροφορία».
Δεν ήταν ούτε ο Σάγια Λα Μπεφ * (διασκεδαστικός ως απόγονος του The Wild One Μάρλον Μπράντο), ούτε η Κάρεν Αλεν (η επιστροφή της στην μεγάλη οθόνη παραμένει τόσο γενναιόδωρη εκ μέρους της), ούτε η Κέιτ Μπλάνσετ (αν και σίγουρα δεν είναι η καλύτερη κακή της σειράς, αντίθετα με τα όσα πιστεύει ο Σπίλμπεργ), ούτε ο Ρέι Γουίνστοουν (στον ωστόσο πιο αμφιλεγόμενο - όνομα και πράγμα - ρόλο της ταινίας).
Αυτός που πρόδωσε τον Ιντιάνα Τζόουνς ήταν κάτι άλλο που είναι δύσκολο να εξηγήσεις. Για πολλούς, που ήδη δηλώνουν απογοητευμένοι, ήταν το σενάριο. Υπογεγραμμένο πλεόν επίσημα από τον Ντέιβιντ Κεπ (βασισμένο σε ιστορία του Τζορτζ Λούκας και του Τζεφ Νέιθανσον) διαθέτει όλα αυτά που «είναι» ο Ιντιάνα Τζόουνς αλλά στην πιο απλοϊκή εκδοχή τους καταλήγοντας σε ένα φινάλε που μοιάζει οτιδήποτε άλλο εκτός από αντάξιο της φήμης του. Φοβάμαι, όμως, πως δεν ήταν καν αυτό. Η πιο λογική εξήγηση είναι πως αυτό που πρόδωσε τον Ιντιάνα Τζόουνς είναι το hype.
Ενα hype τέτοιου μεγέθους που τρύπωσε μέσα στην ίδια την δημιουργική ομάδα που τον γέννησε, στερώντας της την ελευθερία να τον στείλει άφοβα, με εκ νέου ενθουσιασμό και εκ νέου εφευρετικότητα στον νέο αιώνα και σε μια νέα γενιά θεατών. Μισή ώρα μετά τους τέλους τίτλους του «Ιντιάνα Τζόουνς Και Το Βασίλειο Του Κρυστάλλινου Κρανίου» δεν θα βρείτε κανέναν που να μην πέρασε καλά. Κανέναν που να μην χαμογέλασε με νόημα όταν ο Ιντιάνα Τζόουνς συναντά για πρώτη φορά την Μάριον.Κανέναν που να μην ένιωσε ρίγη συγκίνησης όταν ακόυστηκε για πρώτη φορά (ξανά) το μουσικό θέμα του Τζον Γουίλιαμς. Κανέναν που να μην βρει κάτι καλό να πει για τον αγαπημένο του ήρωα. Δεν θα βρείτε όμως κανέναν που να μπορεί με βεβαιότητα να πει πως αυτή η ταινία είναι αντάξια του μύθου του Ιντιάνα Τζόουνς. Και κανέναν, ωστόσο, που θα προτιμούσε να μην είχε «επιστρέψει». Βλέπετε σε αυτή τη ζωή - ευτυχώς - υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που σε φέρνουν στη δύσκολη θέση να θέλεις να τα υποστηρίξεις.
Μανώλης Κρανάκης
* Οπως δήλωσε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στην πιο πολυσυζητημένη συνέντευξη τύπου ολόκληρου του Φεστιβάλ, που ακολούθησε την ταινία ενώπιων όλων των συντελεστών, μπορεί τώρα πια να πει ελεύθερα πως αυτή είναι μια ταινία πατέρα - γιου. Ο Σάγια Λα Μπεφ, μετά από τόσες ανεπιβεβαιώτες φήμες, είναι ο γιος του Ιντιάνα Τζόουνς και της Μάριον Ρέιβενγουντ.
