Το ντεμπούτο του Φατίχ Ακίν βρήκε τον δρόμο του προς τις ελληνικές αίθουσες μετά την τεράστια επιτυχία της «Ακρης Του Ουρανού» για να επιβεβαιώσει το αυτονόητο που θέλει τις πρώιμες ταινίες καταξιωμένων δημιουργών ποτισμένες από τις ίδιες θεματικές και το ίδιο κινηματογραφικό στυλ που αργότερα θα τους κάνει διάσημους.

Εύκολα, λοιπόν, διακρίνει κανείς σε αυτή την «αντρική ιστορία» τριών μεταναστών -ενός Τούρκου, ενός Ελληνα και ενός Σέρβου- στο Αμβούργο των τελών της δεκαετίας του ’90 και το φάντασμα του Φασμπίντερ και την επιρροή του Μάρτιν Σκορσέζε και τη βαθιά ανθρώπινη ματιά με την οποία ο Ακίν συνηθίζει να βλέπει τις μικρές, αλλά ταυτόχρονα κοσμικές, ανθρώπινες ιστορίες του. Χωρίς ωστόσο την αρτιότητα και την ώριμη δύναμη που λίγα χρόνια αργότερα θα έκαναν το «Ποτέ Μαζί» και την «Ακρη Του Ουρανού» τα δύο (έως τώρα) καλύτερα κομμάτια της φιλμογραφίας του.

Μ.Κ.