O επιθεωρητής Κλουζώ... έχει νεύρα. Η Μάτα Χάρι τού χορεύει σαγηνευτικά για να του φτιάξει το κέφι. Η Λάρα Κροφτ ακονίζει τα μαχαίρια της, ενώ ο James Bond φτιάχνει μαρτίνι για όλους... "Shaken not stirred" φυσικά! Μόνο σε ένα μέρος θα μπορούσαν να συναντηθούν όλοι αυτοί οι φανταστικοί ήρωες και αυτό είναι η καινούρια μουσικοχορευτική παράσταση της Νίνας Λοτσάρη που ανεβαίνει στα μέσα Νοέμβρη στην ιστορική σκηνή του REX με τίτλο "Eπιχείρηση Μάτα Χάρι". Με αφορμή την παράσταση αυτή, η Νίνα Λοτσάρη μας αφιέρωσε λίγο από το χρόνο της για μία σύντομη συνέντευξη.
Ε.Σ.
Μία νέα έκπληξη, μια καινούργια μουσικοχορευτική παράσταση φέτος στο Ρεξ. Τέσσερις ώρες σε ένα show υψηλών προδιαγραφών. Κάθε χρόνο εμείς ως κοινό νιώθουμε ότι ξεπερνάτε τον εαυτό σας αλλά και την προηγούμενη παράσταση! Εσείς το αισθάνεστε να συμβαίνει αυτό? Νιώθετε ότι ανεβάζετε διαρκώς τον πήχη?
Η αλήθεια είναι ότι έχω έναν χαρακτήρα που με κάνει να νοιώθω ότι το σπουδαιότερο δώρο που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου είναι μην επαναπαύομαι, να εξελίσσομαι και κάθε φορά που φέρνω εις πέρας μία καινούργια παράσταση, να αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να τα είχα κάνει όλα καλύτερα. Αυτός βέβαια είναι ο λόγος που ο πήχης των καλλιτεχνικών μου αξιώσεων δεν έχει όρια!
Συνεργάζεστε με τον Μέμο Μπεγνή, το Χάρη Ρώμα και την Τάνια Τρύπη μεταξύ άλλων. Φαίνεστε πολυσυλλεκτική παρέα? Συμπλέουν οι νοοτροπίες και οι ιδιοσυγκρασίες τελικά τόσο διαφορετικών -φαινομενικά τουλάχιστον- ανθρώπων?
Στην ουσία σε μία συνεργασία καταρχήν πρέπει οι συνοδοιπόροι να συμπληρώνουν τα κενά που έχει κανείς και γενικότερα να αλληλοσυμπληρώνονται. Η διαφορετικότητα λοιπόν είναι πιο σημαντική από τις ομοιότητες και σ αυτό «στοιχημάτισα» στις φετινές μου συνεργασίες. Όμως όλοι μας είχαμε ένα κοινό παρονομαστή: γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει μουσικό θέατρο. Οι δυνατότητες του καθενός πάνω στη σκηνή το αποδεικνύει περίτρανα.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα της Μάτα Χάρι?
Το project της Mata Hari γεννήθηκε μετά από επίμονο «brain storming» κοιτάζοντας μια λίστα με τραγούδια και ακούγοντας ένα τραγούδι από το musical Chicago μου ήρθαν αμέσως συνειρμοί που με έβαλαν στην διαδικασία να σκέφτομαι μια παράσταση με κατασκόπους.
Θεωρείτε πως θα μπορούσατε να κάνετε κάποιο άλλο επάγγελμα εκτός αυτού? Δίνεται την εντύπωση σε όσους δε σας ξέρουν ότι η ψυχή σας είναι αμιγώς καλλιτεχνική. Σκέφτεστε ότι θα μπορούσατε να είστε τόσο εξαιρετική σε κάτι άλλο εκτός Τέχνης?
Δεν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτό γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχω φανταστεί τη ζωή μου εκτός σκηνής. Αυτό που σίγουρα με ιντριγκάρει εκτός από τη δουλειά μου είναι το styling κάτι το οποίο χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως πολύ έντονα στις παραστάσεις
Η εντυπωσιακή σας εμφάνιση τελικά έχει υπάρξει κλειδί που άνοιξε ή που κλείδωσε πόρτες στην καριέρα σας?
Δεν αρκέστηκα ποτέ στην «κορμοστασιά» μου, δηλαδή μόνο στο περιτύλιγμα, αλλά στην ουσία που ήταν οι σπουδές μου, η συνεχής αναζήτηση της γνώσης του αντικειμένου μου και γενικότερα η πεποίθηση ότι η ομορφιά οφείλει να είναι το κερασάκι στην τούρτα και όχι το ανάποδο
Σε τι πιστεύετε ακράδαντα?
Πιστεύω ακράδαντα στο κάρμα. Ότι έχει συμβεί στη ζωή μου μέχρι τώρα είναι μια αλυσίδα γεγονότων που δημιούργησα εγώ με τις επιλογές μου , την συμπεριφορά μου και τα πιστεύω μου που είναι καταρχήν το «δούναι και λαβείν». Δεν θέλω να είμαι ένα «χρεωμένο» πλάσμα στο σύμπαν από κακές σκέψεις και κατά συνέπεια πράξεις αλλά να «πιστωθώ» με υπέροχες στιγμές.
Πείτε μας ένα έργο ή μια παράσταση στην οποία θα θέλατε να έχετε πρωταγωνιστήσει.
Το musical «Ωραία μου Κυρία» είναι ένα από αυτά, το Cabaret, το Phantom of the opera, που ευτυχώς έχω την τύχη να αναπαράγω στις παραστάσεις μου σκηνές από αυτούς τους ανεκπλήρωτους έρωτες.
Από όλους όσους έχετε συνεργαστεί, ποιος συνάδελφος ή μη, αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ‘έκπληξη‘ για σας?
Για μένα έκπληξη αποτελούν κάθε χρόνο οι "συνωμότες" μου στα shows που είναι η σκηνοθέτιδά μου, Αποστολία Παπαδαμάκη και ο ενορχηστρωτής μου Κων/νος Παγιάτης.
Κάθε χρόνο και καλύτερα...
Τι σας εκνευρίζει αφόρητα?
Η αγένεια και η αγνωμοσύνη ακόμα περισσότερο. Θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία, που καταστρέφει, σχέσεις, ανθρώπους , συναισθήματα?
Και για το τέλος λίγη Μουσική... Αν είχατε την ευκαιρία να βάλετε ένα μόνο cd να παίξει σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας στο πλαίσιο ενός υποτιθέμενου μαθήματος Μουσικής Εκπαίδευσης ποιο θα ήταν αυτό?
"Το χαμόγελο της Τζοκόντα" του Χατζιδάκη. Αξεπέραστο...
