Ο φόβος και το πάθος. Η απώλεια και η μοναξιά. Ο έρωτας και η φιλία. Και τέλος η δημιουργία, που για να είναι αληθινή πρέπει να ξέρει να πονάει. Αυτό να το Κάψεις από τη νεοσύστατη Εταιρεία Θεάτρου Πρόσωπα.

Το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Λάνφορντ Γουίλσον έχει πολλές αρετές. Χωρίς να προσδοκά τη σπουδαιότητα, καταφέρνει με δεξιοτεχνία να μιλήσει για την απώλεια, τη μοναξιά, τις σχέσεις, το πάθος και το φόβο. Ο Γουίλσον είναι σαφώς μάστορας του διαλόγου, ενός διαλόγου, που ξεχειλίζει χιούμορ, ρέει αβίαστα και επιπλέον έχει το απαραίτητο σασπένς σε ότι αφορά τη σκηνική δράση. Η ιστορία ξεκινά με το θάνατο ενός ομοφυλόφιλου χορευτή, του Ρόμπυ. Η συνεργάτης του και συγκάτοικός του (Άννα), ο κολλητός της φίλος και επίσης συγκάτοικος (Λάρυ), ο φίλος της Άννας (Μπάρτον) θρηνούν την ξαφνική απώλεια όταν ο αδερφός του Ρόμπυ, ο Πέιλ, εισβάλλει στις ζωές τους και φέρνει τα πάνω κάτω. Η ζωή του Πέιλ είναι μια κόλαση, ίσως γι' αυτό είναι και ο πιο καταστροφικός από όλους. Δεν έχει τίποτα να χάσει, είναι ήδη κατεστραμμένος, γι' αυτό αποδεικνύεται ο πιο "επικίνδυνος". Η απώλεια του αδερφού του, με τον οποίο έχει χρόνια να συναντηθεί, γίνεται το σπίρτο που θα κάψει τα πάντα. Όταν το "τυφλό και ακατανόητο" βελάκι του έρωτα χτυπήσει την Άννα και τον Πέιλ, θα έρθει και η στιγμή της δοκιμασίας για όλους. Αυτή η ασύμβατη σχέση θα σταθεί η αφορμή για να δοκιμαστούν η αγάπη, ο έρωτας και η φιλία. Οι ήρωες, πλην του Λάρυ, είναι καμένοι. Ο θάνατος του Ρόμπυ και ο έρωτας των Άννα και Πέιλ τους ρίχνουν στο κενό, τους καίνε στη φωτιά. Αλλά, τους δίνουν και μια ευκαιρία: να αλλάξουν κάτι, να ενδώσουν σ' αυτό που πραγματικά επιθυμούν, να πάρουν τη ζωή τους "προσωπικά", να απελευθερώσουν το συναίσθημα, να δεχθούν την απώλεια, να πάρουν αγκαλιά το φόβο, να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες τους.

Η σοβαρότητα και οι εντάσεις του έργου, διακόπτονται συνεχώς και επιτυχώς από την ιλαρότητα του Λάρυ, ο οποίος νιώθει την ανάγκη να διακωμωδήσει τα πάντα, δεν παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό του και τη ζωή, αλλά εντέλει αυτή ακριβώς η στάση του αποκαλύπτει την ωριμότητα, την έλλειψη ανασφάλειας και κυρίως την έλλειψη εγωισμού, που λείπει από τους άλλους τρεις. Χωρίς τις καταλυτικές ατάκες του Λάρυ, το έργο ενδεχομένως και να πνιγόταν μέσα στη σοβαρότητά του.
Δε μπορώ να μην αναφερθώ (από δραματουργική, αλλά και υποκριτική άποψη) στην είσοδο του Πέιλ και στο μονόλογό του· στην αρχή σαστίζεις λίγο, μετά γελάς, μετά ξεκαρδίζεσαι, μετά ...σου δίνει μία και σε πετάει στον τοίχο και θες να κλάψεις και να γελάσεις μαζί. Γιατί η αλήθεια είναι καθηλωτική.

Η Βάνα Πεφάνη (Άννα) ξεπέρασε τη δυσκολία του να έχεις έναν λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο. Χαρίζει στην Άννα εσωτερικότητα και τρέλα.
Ο Ντίνος Αυγουστίδης (Μπάρτον), σκηνικά ευφράδης, προσέδωσε στο ρόλο του αμερικάνικη αφέλεια και επιπολαιότητα.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης (Πέιλ) λάμπει! Αληθινός, άμεσος, γνωρίζει άριστα την τέχνη της μεταμόρφωσης.
Καλή η επιλογή του χορευτή Κυριάκου Κοσμίδη στον "οριακό" ρόλο του Λάρυ. Απέφυγε με άνεση την επικινδυνότητα να γίνει καρικατούρα, ξεπέρασε την παγίδα της ανοησίας, ενώ χαρίζει στο ρόλο του μία επιτυχημένη κινησιολογική πινελιά.
Οι τέσσερις ηθοποιοί τυλίχθηκαν στην τίμια σκηνοθετική αγκαλιά του Θόδωρου Γράμψα. Ίσως να χρειαζόταν περισσότερη δουλειά στις συναισθηματικές μεταπτώσεις, έτσι ώστε η παράσταση να αποκτήσει το βάθος που της αξίζει. Ζεστή και ενδιαφέρουσα η μουσική της παράστασης. Το σκηνικό αφαιρετικό, "ξεκολλάει" τους ηθοποιούς, αφήνοντας τους να περιπλανηθούν στο χώρο.