Ο εορτασμός των 100 χρόνων λειτουργίας της Εθνικής Πινακοθήκης κορυφώνεται με την επανέκθεση των μόνιμων συλλογών της, στους δύο ανακαινισμένους κτιριολογικά και μουσειολογικά ορόφους της. Με τον τρόπο αυτό σκιαγραφείται η εξέλιξη της εικαστικής δημιουργίας από τις αρχές της θεμελίωσής της στην Επτάνησο έως και τις πιο πρόσφατες εκφράσεις. Ο Γύζης, ο Λύτρας, ο Παρθένης, Ο Παπαλουκάς, ο Γκίκας, ο Μόραλης και άλλοι αποκτούν νέες διαστάσεις και επανεκτιμώνται, ισχυροποιώντας τη δική τους οντότητα και εκφράζοντας τον ελληνικό πολιτισμό.
Στον πρώτο όροφο, τον επισκέπτη υποδέχονται τρία αριστουργήματα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου - "Η ταφή του Χριστού", ο "Άγιος Πέτρος" και η "Συναυλία των Αγγέλων"- καθώς και έργα εκπροσώπων της Επτανησιακής Σχολής. Η "Έξοδος του Μεσολογγίου" (1853), του Βρυζάκη , "Η κοπέλα στο παράθυρο" του Γεώργιου Αμβλίχου και άλλα έργα αποδεικνύουν το εύρος της ελληνικής ζωγραφικής και τον τρόπο που έχει αποτυπώσει η ιστορία τις αναζητήσεις της τέχνης. Παράλληλα, γνωστά έργα ηθογραφίας, όπως "Το φίλημα" του Νικηφόρου Λύτρα, οι "Παιδικοί αρραβώνες" του Νικολάου Γύζη και η "Μητρική στοργή" του Γεώργιου Ιακωβίδη αντιπροσωπεύουν την τέχνη από το 1862 μέχρι το 1900. Τέλος, ο Κωνσταντίνος Βολανάκης, ο Ιάκωβος Ρίζος, ο Περικλής Πανταζής και άλλοι καλλιτέχνες εκπροσωπούν το ρεύμα του ιμπρεσιονισμού.
Στο δεύτερο όροφο ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει έργα γλυπτικής του Χαλεπά, Κουντελιανού, Σκλάβου, Καπράλου. Εδώ, κυριαρχούν έργα του 20ου κυρίως αιώνα. Ο "Μελαχρινός νέος καθιστός με πανωφόρι" του Τσαρούχη, οι "Δύο φίλες " του Μόραλη, τα "Λαϊκά παιχνίδια" του Γκίκα, αλλά και έργα των Παρθένη, Εγγονόπουλου, Σπυρόπουλου, Τσόκλη, Κεσσανλή κλείνουν τον κύκλο και οδηγούν την ελληνική ζωγραφική στην αφαίρεση, την πνευματικότητα και την εσωτερική αναζήτηση.