Οι εξοντωτικοί ρυθμοί δουλειάς που έχουμε μας αποξενώνουν, μας κρατούν μακριά από το «μαζί», μας κάνουν βαθιά μοναχικά πλάσματα που δεν προλαβαίνουν καν να παλέψουν για να το αλλάξουν αυτό το σκηνικό. Πολλοί βρίσκουν παρηγοριά στο Ιντερνετ, η οθόνη γίνεται ο άλλος. Μόνο που δεν νιώθεις τη μυρωδιά του, την ανάσα του, δεν αγγίζεις, δεν έχεις ουσιαστική - αληθινή επαφή. Πρέπει να βουτάς στη ζωή, την ίδια τη ζωή, όχι την πλασματική. Τρέχεις - τρέχουμε και υποκαταστήσαμε τις σχέσεις μας με τηλέφωνα, με κινητά, με υπολογιστές - ακόμα και το σεξ έγινε σάιμπερ σεξ.

Σε αυτό το απόλυτο παιχνίδι της μοναξιάς, λοιπόν, πρέπει κανείς να δει, να βρει αληθινά τον άλλον και όχι πλασματικά. Να επικοινωνήσει μαζί του, να είναι πλάι του, να τον αγγίζει, να τον χαϊδέψει, να τον αγκαλιάσει, να τον φιλήσει, να ακουμπήσει πάνω του. Το άγγιγμα ψυχής δεν θα το αντικαθιστά - υποκαθιστά κανένα Ιντερνετ και κανένα φέισμπουκ!».

Ο Δάνης Κατρανίδης μιλάει με αφορμή το «Παιχνίδι της μοναξιάς» του Ουίλιαμ Γκίμπσον που ανέβασε στο θέατρο «Ζίνα» σε δική του διασκευή - σκηνοθεσία, για τη μοναξιά που πρωταγωνιστεί στη σύγχρονη κοινωνία.

Και συμπληρώνει: «Οσο η μοναξιά υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων, θα συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι της μαζί τους! Ενα παιχνίδι διαχρονικό, με αβέβαιη κάθε φορά κατάληξη! Ο Τζέρι και η Γκίτελ, δύο αληθινά μοναχικά άτομα σε μια μεγαλούπολη, μπαίνουν σε αυτό το παιχνίδι. Στόχος τους να ανακαλύψουν ο ένας στο βλέμμα του άλλου πως δεν είναι μόνοι (το βλέμμα που δεν «χωράει» στην οθόνη του Ιντερνετ!).

Θα το καταφέρουν; Τι τους φέρνει κοντά; Ο έρωτας ή οι ταυτόσημες ανάγκες τους; Κι αν οι ανάγκες διαφοροποιηθούν; Θα συνεχίσουν να είναι μαζί; Μήπως το παιχνίδι της μοναξιάς είναι ταυτόχρονα και ένα παιχνίδι αυτογνωσίας;

Ερωτήματα καταιγιστικά και πάντα επίκαιρα πρωταγωνιστούν στο έργο αυτό και βρίσκουν τις απαντήσεις τους στη σκηνή. Κάθε απάντηση, όμως, γεννά και ένα καινούργιο ερώτημα.

Το τέλος του θεατρικού έργου του Γκίμπσον είναι ταυτόχρονα η αρχή του προσωπικού έργου του κάθε θεατή. Και σε αυτό ακριβώς συνίσταται η αρυτίδωτη γοητεία του».

Μία γυναίκα και ένας άντρας είναι οι ήρωες του έργου. Ποιο είναι άραγε το μυστικό για να ορθοποδήσει μια σχέση, ρωτώ τον Δάνη Κατρανίδη και μου απαντάει. «Δεν υπάρχουν μυστικά, δεν υπάρχουν συνταγές.

Σε αυτό που κατέληξα μετά τόσα χρόνια, τόσες σχέσεις και γάμους, είναι ότι μια σχέση θέλει δουλειά, θέλει κατάθεση ψυχής, θέλει δόσιμο ολοκληρωτικό, θέλει να μην επαναπαύεσαι, να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο και κεκτημένο, να δίνεις χρόνο αλλά και χώρο στον άλλο.

Ολα αυτά είναι εύκολα στα λόγια βέβαια, μα στην πράξη θέλουν και κόπο και δουλειά για να γίνουν...».

Παρτενέρ του στη σκηνή η Χρύσα Παππά, η οποία παίζει μαζί του στα «Μυστικά της Εδέμ» για δεύτερη χρονιά.

Δεν μπορώ να μην κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου και να τον ρωτήσω αν επέλεξε την -έτσι κι αλλιώς- καλή ηθοποιό λόγω του ότι στην τηλεοπτική σειρά παίζει την κόρη του.

«Αυτά είναι τρικάκια που ποτέ δεν τα έκανα και ποτέ δεν με αφορούσαν και το ξέρουν όσοι παρακολουθούν την πορεία μου. Ζω από κοντά τη Χρύσα, βλέπω πόσο καλή ηθοποιός είναι, πόσο εξελίσσεται, θαυμάζω τον τρόπο δουλειάς της και θέλησα να της δώσω την ευκαιρία να αναδειχτεί ακόμα περισσότερο με έναν τέτοιο ρόλο όπως αυτόν της Γκίτελ.

Και πράγματι, όσοι την είδαν, έχουν να πουν τα καλύτερα. Αυτό με αφορά και με ενδιαφέρει. Να βλέπω ένα νέο κορίτσι, μια εξελισσόμενη καλή ηθοποιό να προχωρεί».

Τα «Μυστικά της Εδέμ» ξετρελαίνουν τα μηχανάκια της AGB και ο ίδιος απολαμβάνει το τηλεοπτικό «στοίχημά» του. «Πολλοί σνομπάρουν την τηλεόραση και τη θεωρούν υποπροϊόν. Είναι αυτοί που δεν τους παίρνουν να παίξουν στην τηλεόραση! Γιατί πάντα γίνονταν δουλειές που άξιζαν τον κόπο σε αυτήν.

Τα «Μυστικά» δεν είναι μια σαπουνόπερα που έτυχε να πετύχει. Είναι μια καθημερινή σειρά που υπογράφεται από εξαιρετικούς συντελεστές, με προσοχή, με ευθύνη, με μεράκι. Να σνομπάρω κάτι που πιστεύω και το κάνω με αγάπη;

Να σνομπάρω κάτι στο οποίο καταθέτουν ψυχή τόσοι άνθρωποι; Γιατί; Βαρέθηκα τους... αφορισμούς τύπου «Μην κάνεις τηλεόραση γιατί φθείρει», τις ταμπέλες τύπου «εμπορικό» και «ποιοτικό θέατρο».

Ο ηθοποιός οφείλει να δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε ό,τι κι αν κάνει, από την Επίδαυρο μέχρι το οποιοδήποτε κεντρικό θέατρο κι από εκεί στην όποια τηλεοπτική δουλειά παίζει! Αυτό πιστεύω!».

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Το «Παιχνίδι της μοναξιάς» παίζεται στο θέατρο «Ζίνα» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας σε απόδοση - σκηνοθεσία του Δάνη Κατρανίδη, σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Ζιάκα, σε φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα και σε μουσική επιμέλεια Γιώργου Νανούρη. Παίζουν Δάνης Κατρανίδης, Χρύσα Παππά. Β. Μπουζιώτης.