Δεν τη χωράς..
Αυτό έκανε (με επιτυχία!) ο Πέτρος Ζούλιας, που διασκεύασε το έργο από το ομότιτλο βιβλίο της εγγονής της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Ρέας Μανέλη. Δεν προσπάθησε (ευτυχώς) να τα χωρέσει όλα, με αποτέλεσμα να καταφέρει κάτι ουσιαστικό: να σε κάνει να ενδιαφερθείς και να θέλεις να μάθεις περισσότερα για αυτήν τη μεγάλη λαϊκή ποιήτρια της Ελλάδας. Κι αυτό για το πιο νεανικό κοινό, που πιθανότατα δεν ξέρει καθόλου ποια ήταν η Παπαγιαννοπούλου και πόσους στίχους της έχει τραγουδήσει χωρίς να συνειδητοποιεί ότι είναι γραμμένοι από εκείνη, είναι πολύ σημαντικό.
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-721.00.45
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Βας. Σοφίας & Παπαδιαμαντοπούλου 4
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα - Τετάρτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21:15 (Δευτ. Τριτ.), 18:45 (Τετ.)
ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 20 ευρώ
Φοιτητικό: 17 ευρώ
Η Νένα Μεντή μιλάει με επτά φαντάσματα. Και με τις λέξεις αυτού του «παραμιλητού»_μονόλογου, ζωγραφίζει και κρεμάει στους τοίχους, μία μία τις εικόνες της ζωής εκείνης της Ευτυχίας που εγκατέλειψε αναγκαστικά την αγαπημένη της Μικρασία, αφήνοντας πίσω άταφους νεκρούς και τη μισή καρδιά της.
Καθώς μπαίνουν στη θέση τους τα πορτρέτα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, εσύ παρακολουθείς το γεμάτο φωτιά και θέληση για ζωή πρόσωπο και το μυώδες και πάντα τεντωμένο σαν χορδή σώμα, να βυθίζονται, τη μια στιγμή, στη θλίψη και, την άλλη, να τινάζονται έξω από το νερό και να ρουφάνε αχόρταγα τον αέρα.
Όσα χρόνια η ζωή την τροφοδοτούσε με απώλειες, θανάτους, ξεριζώματα, αγωνίες και θλίψεις, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έπαιρνε βαθιές ανάσες και συνέχιζε: να ζει, να αγαπάει, να γελάει, να παίζει χαρτιά, να καπνίζει, να βρίζει, να μένει ρέστη, μόνη (ή παρέα με τα λατρεμένα της φαντάσματα) και, κυρίως, να γράφει. Ατέλειωτα στιχάκια πάνω σε χαρτοπετσέτες, λογαριασμούς της ΟΥΛΕΝ, και παλιόχαρτα που ξέχναγε πως περιείχαν ποιήματα και τα πέταγε.
«Αν δεν αγαπήσεις, δεν γράφεις, αν δεν πονέσεις, δεν γράφεις, αν δεν πιεις το γλυκόπικρο κρασί της ζωής γουλιά_γουλιά, δεν γράφεις..»
(απόσπασμα από συνέντευξή της, το 1969)
Η Ευτυχία έγραφε, γιατί από μικρή είχε πιάσει τη ζωή απ’ τα μαλλιά και της επέστρεφε με στίχους, όσα αβάσταχτα την κέρναγε εκείνη.
«Αντιλαλούνε τα βουνά
Σαν κλαίω εγώ τα δειλινά
Περνούν οι ώρες θλιβερές
Σ’ ένα παλιό ρολόι
Κι εγώ τους αναστεναγμούς
τους παίζω κομπολόι»
Μεγάλη προσωπικότητα, μεγάλη καλλιτέχνης, απίστευτο ταλέντο..
Από τη λιτή και φροντισμένη παράσταση του Πέτρου Ζούλια, έφυγα με ένα μεγάλο παράπονο. Γίνεται έργο για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου που να μην έχει καλή μουσική?! Γίνεται να αρκείται κάποιος που αναφέρεται σε αυτήν, σε προχειροκομμένα αποσπάσματα τραγουδιών, που ακούγονται από ένα κακό ηχητικό σύστημα, δεν παράγουν καμία συγκίνηση κι ούτε τιμούν τα πληρωμένα με αίμα στιχάκια της;
Την ποιήτρια Παπαγιαννοπούλου, αυτή η παράσταση σχεδόν την «προσπερνάει», ή τουλάχιστον δεν την δείχνει σε όλο το βάθος και το πλάτος της, μόνο που ετούτη η Ευτυχία μέσα από τις λέξεις και τους στίχους της θα μείνει για πάντα ζωντανή και όρθια.
ΔΙΑΣΚΕΥΗ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πέτρος Ζούλιας
ΠΑΙΖΕΙ: η Νένα Μεντή
ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Κίττυ Αρσένη
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Ανδρέας Μπέλλης
Τελικά αξίζει να πάω;
Αξίζει: για να γνωρίσεις τη ζωή κι ένα μέρος της προσωπικότητας της ‘Θεάς’ Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, και για να δεις την καλή και κατά τόπους συγκινητική ερμηνεία της Νένας Μεντή.
«Δυο πόρτες έχει η ζωή
Άνοιξα μια και μπήκα
Σεργιάνισα ένα πρωινό
Κι ώσπου να ‘ρθει το δειλινό
Από την άλλη βγήκα»
Μετά, θα πρέπει να ανακαλύψεις την ποιήτρια Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, μόνος σου..
«Όλα είναι ένα ψέμα
Μια ανάσα μια πνοή
Σα λουλούδι κάποιο χέρι
Θα μας κόψει μιαν αυγή»
Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]
