Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας θα τελέσει τα αποψινά εγκαίνια (7.30 μ.μ.) του κτιριακού συγκροτήματος Τσίλλερ (Κεντρική Σκηνή - Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος») στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου, παρουσία του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, του υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου, μελών της κυβέρνησης και γενικότερα της πολιτικής ζωής.
Θα ακολουθήσει (9 μ.μ.) η παράσταση «Πουθενά» του Δημήτρη Παπαϊωάννου (χωρίς καμία «λογοκρισία», με ένα ζευγάρι ερμηνευτών να εμφανίζεται ολόγυμνο), που δημιουργήθηκε ειδικά για το Εθνικό Θέατρο, με αφορμή την επανέναρξη της λειτουργίας της Κεντρικής Σκηνής, ύστερα από οκτώ χρόνια σιωπής.
Το κεντρικό κτίριο αποτελείται από το διατηρητέο ιστορικό κτίριο που σχεδιάστηκε από τον διάσημο αυστριακό αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ και περιλαμβάνει την Κεντρική Σκηνή, τη Νέα Σκηνή, που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1960, και τα πρόσφατα ανεγερθέντα κτίρια της Σκηνής και της Επέκτασης. Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα αρχιτεκτονικά μνημεία της Αθήνας, το οποίο ανακαινίσθηκε και αποκαταστάθηκε πλήρως.
Οραμα και προσπάθεια πολλών χρόνων δουλειάς του Νίκου Κούρκουλου, η ανακαίνιση και το νέο κτίριο της πρώτης κρατικής μας σκηνής γίνεται πραγματικότητα χάρη σε εκείνον και χωρίς εκείνον.
Με αυτή την αφορμή δημοσιεύουμε ως μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του απόσπασμα από ένα εξομολογητικό κείμενο του μεγάλου ηθοποιού που ο ίδιος κατέθεσε ως διευθυντής για 13 χρόνια του Εθνικού, με αφορμή τη μεγάλη έκθεση σκηνογραφίας και ενδυματολογίας στην Εθνική Πινακοθήκη με τίτλο: «Ενδυμα Θεάτρου 2003» (από το αρχείο της δημοσιογράφου Ελένης Σπανοπούλου, στενής συνεργάτιδάς του στο Εθνικό Θέατρο και για πάνω από 30 χρόνια φίλης του ηθοποιού).
«Πώς η αλήθεια γίνεται μαγεία, πώς η ιστορία γίνεται θέατρο, πώς ο βασιλιάς γίνεται τρελός, ο άρχοντας ζητιάνος, το θύμα θύτης, ο ερωτευμένος άπιστος... πώς ντύνονται όλα μέσα στο σκοτάδι και στο φως με λόγο και μουσική, με χρώματα, με υφάσματα και, τέλος, πώς μετενσαρκώνεται ο ήρωας, πώς ο απλός ρόλος ζωντανεύει σε ένα πραγματικό πλάσμα στην σκηνή. Τον ηθοποιό. Με αυτά τα ερωτηματικά και τις αγωνίες πορεύτηκα χρόνια πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας να αναστήσω ήρωες, ντυμένος κι εγώ, όπως όλοι οι συνάδελφοί μου ηθοποιοί, με το κοστούμι του ρόλου και πασχίζοντας να δώσω ζωή στα πλάσματα του ονείρου και της αλήθειας που μόνο το θέατρο ως τέχνη μπορεί να συλλάβει...».
