Το ήθελε όμως. Από εκείνο το βράδυ του τραγικού δυστυχήματος που έκλαιγε γοερά για τα χαμένα παιδιά, όντως σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στην κόρη της. Και τότε και σήμερα η Ιωάννα Μαλέσκου ένιωσε ενοχές. Και με τρία μακροσκελή stories εξήγησε όλα της τα συναισθήματα και τον βασικό λόγο που την έκανε να μην κατέβει σήμερα στο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας αν και το ήθελε και το σκέφτηκε πολύ.
«2 χρόνια πριν 28/2 23 έγκυος στην κόρη μου, λίγους μόλις μήνες πριν γεννήσω. Γίνεται γνωστή η είδηση για την τραγωδία στα Τέμπη. Με θυμάμαι να παγώνω και να κλαίω γοερά- αναλογιζόμενη όλες αυτές τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους. Όλες αυτές τις οικογένειες που βυθίστηκαν στο πένθος.
Κι εγώ κουβαλούσα μια ψυχούλα μέσα μου. Για καιρό ένιωθα ενοχικά στη σκέψη ότι θα μοιραζόμουν κάτι από την «όμορφη» περίοδο (εγκυμοσύνης) που διάνυα.
Τι να πεις δημόσια, πώς να απαλύνεις τον πόσο όλων αυτών των ανθρώπων. Ήταν στιγμές που ένιωθα ότι η σιωπή και ο σεβασμός, ο βουβός πόνος και η διακριτικότητα ήταν το στοιχειώδες που μπορούσε κάποιος να κάνει. Κάποιος από όλους εμάς, που συντετριμμένοι παρακολουθούσαμε το νήμα να ξεδιπλώνεται αλλά που δεν είχαμε «χάσει» κάποιον δικό μας.
Σήμερα ήταν μια μέρα που ήθελα και προσπάθησα να βρω τρόπο να κατέβω κι εγώ με τη μικρούλα μου, να είμαι εκεί, ένα με το πλήθος των συμπολιτών μας που επιθυμούν να λάμψει η αλήθεια, να αποτίσουν φόρο τιμής στη μνήμη των αδικοχαμένων ψυχών και να σταθούν στο πλευρό των συγγενών των θυμάτων της τραγωδίας, που με αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής 2 χρόνια τώρα ζητούν το αυτονόητο.
…Ωστόσο για πολλούς λόγους φοβήθηκα να ρισκάρω να κατέβω με το ανθρωπάκι μου, γιατί σκεφτόμουν ότι αν κάτι πάει στραβά, δε θα μου το συγχωρούσα ποτέ –αν εξέθετα το παιδί μου σε κίνδυνο. Και ένιωθα ενοχικά. 2 χρόνια μετά αυτή τη φορά για άλλο λόγο. Που δεν μπορούσα να «στηρίξω» έμπρακτα κι εγώ αυτόν τον αγώνα για το αυτονόητο. Για την απονομή δικαιοσύνης. Για τη μνήμη αυτών των ανθρώπων.
Παρακολουθούσα από νωρίς τον παλμό που μετέδιδε η τηλεόραση και συγκινούμουν από την αθρόα προσέλευση του κόσμου. Του απλού κόσμου, της διπλανής πόρτας, αυτού που τον πνίγει το άδικο και που αναλογίζεται ότι στη θέση αυτών των 57 ανθρώπων –που άδικα και τραγικά έφυγαν από τη ζωή-θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους, γιατί όλα είναι πιθανότητες σε αυτή τη ζωή. Άκουγα τους συγγενείς των θυμάτων να μιλούν με αξιοπρέπεια μέσα στον πόνο και θαύμαζα τη δύναμή τους. Αναρωτιέμαι πόσο πόνο, οργή, αγανάκτηση, παράπονο και θλίψη αντέχουν να κουβαλούν οι καρδιές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να εκπέμπουν ζεστασιά, ήθος και ευγένεια.
Και μετά εμφανίστηκαν αυτοί που πάντα ξεπετάγονται και μαυρίζουν τις μέρες, τις ψυχές, τα γεγονότα. Που όση ανάγκη κι αν υπάρχει για εκτόνωση και αποφόρτιση, η βία δεν είναι η λύση. Πόσο μάλλον σε μια μέρα με τέτοιο χαρακτήρα και σκοπό.
Κι εκεί αναρωτήθηκα μέσα μου, τα θα συνέβαινε αν ήμουν αντιμέτωπη με μια τέτοια συνθήκη με ένα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά μου. Αντί να του χαρίζω εικόνες με «ιερό» χαρακτήρα, να το βουτάω στον πανικό, την ανασφάλεια και τον κίνδυνο.
Λυπάμαι για αυτό που βίωσαν οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να τραπούν σε άτακτη φυγή για να προστατευτούν. Λυπάμαι που πάντα μιλάμε για μπαχαλάκηδες σε αυτή τη χώρα. Λυπάμαι για την έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας, λυπάμαι για όλους αυτούς τους ακοινώνητους ανάμεσά μας που χαίρονται στην αναμπουμπούλα. Χαίρομαι όμως που δείξαμε ως λαός – αν εξαιρέσεις αυτούς τους λίγους που ξέρουν μόνο να χαλάνε και να βεβηλώνουν- ότι απέναντι στο άδικο όλοι γινόμαστε μια γροθιά.
Και το φως πάντα θα κάνει τα σκοτάδια να τρομάζουν. Γιατί το φως το και το καλό πάντα θα βρίσκουν το δρόμο στο τέλος της ιστορίας»
