Αν και έχει μια πραγματικά σημαντική πορεία στο θεατρικό σανίδι ο Δημήτρης Πετρόπουλος ένιωσε να αναγνωρίζεται την εποχή που έπαιξε τον Πρωθυπουργό Άρη Παυρινό στη θρυλική σειρά «Στο Παρά Πέντε». Εκείνα τα χρόνια δίδασκε παράλληλα και σε Λύκειο στην Ήπειρο και έκανε όλα του τα γυρίσματα Σαββατοκύριακο.
Ο ίδιος μιλώντας στο Λοιπόν που κυκλοφορεί και τον Παναγιώτη Βαζαίο αποκαλύπτει που βρισκόταν στην πραγματικότητα το γραφείο του «Πρωθυπουργού», τι τον συνδέει με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και το όχι που είπε σε ρόλο –μετά το Παρά Πέντε- και το μετάνιωσε πικρά.
-Όταν πρωταγωνιστούσατε στο «Παρά πέντε», ήσασταν παράλληλα και καθηγητής στο Λύκειο. Πώς αντέδρασαν οι μαθητές σας όταν σας είδαν μέσα στην τάξη μετά την προβολή της σειράς;
«Εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχει υπάρξει ούτε μία μέρα που να μην μου αναφέρουν στο δρόμο κάτι για το «Παρά πέντε». Αυτή η σειρά σημάδεψε στην κυριολεξία τις ζωές όλων. Από το 1999 ήμουν στην εκπαίδευση και άρχισε να μου αρέσει αυτή η σχέση με τα παιδιά μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας η οποία είναι ανεκτίμητη. Η επιτυχία που είχε το «Παρά πέντε», επειδή συνέπεσε και με ένα διάστημα τεσσάρων χρόνων που ήμουν στο Εθνικό θέατρο, ήταν το χρυσό πακέτο για να υποστώ την μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου.
Θα σου περιγράψω ένα περιστατικό. Μόλις μπαίνω στον χώρο του σχολείου την πρώτη φορά μετά την προβολή του επεισοδίου, ήταν ένας πιτσιρικάκος περίπου δεκαπέντε χρονών. Με κοιτάζει κάπως σαν χαμένος, σαν μαγεμένος και απλώνει το χέρι του και με αγγίζει δειλά και μου λέει: «Αληθινός είσαι;». Ήταν δεκαπέντε χρονών και όχι πέντε! Αυτή η σκηνή λοιπόν ήταν αλησμόνητη για μένα γιατί το είχα κάνει κι εγώ στην ηλικία του με άλλον ηθοποιό».
-Με ποιον ηθοποιό το είχατε κάνει εσείς;
«Είχα κάνει ακριβώς το ίδιο κι εγώ στην ηλικία των δεκαπέντε χρονών στην Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με την αντίδραση αυτή του νέου, ένιωσα ότι με ενέταξε κι εμένα σε αυτόν τον μαγικό χώρο. Νιώσαμε και οι δύο μια τρομακτική αμηχανία ανάμεικτη όμως με ένα καρδιοχτύπι. Δεν μου κακοφάνηκε αυτό που μου έκανε. Μου φάνηκε τόσο ωραίο».
-Πώς προλαβαίνατε τότε να κάνετε τα γυρίσματα και να διδάσκετε παράλληλα στο σχολείο;
«Ήμουν ήδη εκπαιδευτικός τότε στα βουνά της Ηπείρου και την δεύτερη χρονιά του «Παρά πέντε» ερχόμουν εδώ κάθε Παρασκευή για να κάνω γύρισμα και να γυρίσω να κάνω μάθημα την Δευτέρα».
-Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια της θρυλικής αυτής σειράς. Θα θέλατε να γίνει η συνέχεια;
«Δεν ξέρω να σου απαντήσω σε αυτό. Καταρχάς υπάρχουν απώλειες αρκετές. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να μοιάζει, να είναι σαν συνέχεια δηλαδή… Δεν είμαι ο Καπουτζίδης για να σου απαντήσω (γέλια)».
-Μετά τη σειρά είχατε επικοινωνία με τον Γιώργο Καπουτζίδη;
«Όχι δεν είχαμε ποτέ καμία επικοινωνία. Ούτε τότε είχαμε που γυρίζαμε τη σειρά. Εγώ έκανα το γύρισμα κάθε Σάββατο και οι σκηνές που είχα ήταν όλες μοναχικές, μόνο με τον βοηθό μου, τον ηθοποιό, Γεράσιμο Μιχελή. Για δύο χρόνια λοιπόν γύριζα τις σκηνές μου στο γραφείο του προέδρου του νοσοκομείου «Metropolitan» στο Φάληρο. Αυτό ήταν το περιβόητο πρωθυπουργικό γραφείο της σειράς. Έκανα το γύρισμα λοιπόν και δεν έβλεπα ποτέ κανέναν. Μόνο μια σκηνή είχαμε με την Ντάλια κοινή, με κανέναν άλλον. Όλη μου η ζωή στο «Πάρα πέντε» ήταν αυτό το γραφείο».
-Όταν τελείωσε η σειρά δεν βρεθήκατε ποτέ με τους υπόλοιπους αλλά και με τον Γιώργο Καπουτζίδη;
«Τότε ήταν που χαθήκαμε τελείως. Ένα περίεργο πράγμα».
-Σας έχει μείνει έντονα στο μυαλό κάποιο σχόλιο θαυμαστή;
«Ήταν ένας πιτσιρικάς σε ένα σουβλατζίδικο και τον βλέπω ότι κάτι θέλει να μου πει. Με κοιτάζει και με ρωτάει: «Είστε ο πατέρας αυτουνού που έκανε τον πρωθυπουργό στο “Παρά πέντε”;» Τον κοιτάζω και του απαντάω: «Ναι!». Το ξανασκέφτεται και μου λέει: «Είστε ίδιος όμως». Δεν του είπα ποτέ τίποτε άλλο. Δεν με πείραξε καθόλου το σχόλιό του. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι τώρα που το βλέπει για πρώτη φορά, ο πρωθυπουργός θα έχει μεγαλώσει και θα είναι 70 χρονών».
-Έχετε μετανιώσει για «όχι» που έχετε πει στη δουλειά σας;
«Μου έχει συμβεί κι αυτό. Αλλά για να μην αναφερθώ στο μακρινό παρελθόν, θα σου πω κάτι πρόσφατο. Αρνήθηκα ένα ρόλο 50 επεισοδίων στις «Άγριες Μέλισσες». Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί έκανα αυτό το μεγάλο λάθος στη ζωή μου. Δεν μπορούσε η παραγωγή τότε να μου εγγυηθεί ότι τα γυρίσματα θα γινόντουσαν σε συγκεκριμένα χρονικά περιθώρια που εγώ ήθελα και φοβήθηκα μήπως δεν μπορέσω να ανταποκριθώ στους χρόνους. Τελικά η ιστορία έδειξε ότι μπορούσα να το κάνω. Μετάνιωσα πολύ που είχα πει όχι σε αυτή την δουλειά».
-Μιλήσατε ανοιχτά για το ζήτημα του καρκίνου, που «σας χτύπησε την πόρτα» στα 38 σας, μόλις, χρόνια. Σκεφτήκατε ότι μπορεί να δώσετε δύναμη σε άλλους ασθενείς καταθέτοντας την εμπειρία σας;
«Κι εδώ το κίνητρο μου όπως για όλα, είναι η τόνωση του ηθικού των άλλων. Από την άλλη, ίσως αποτελεί και μια μορφή «απενοχοποίησης»: Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω γιατί αποφεύγονται κάποια θέματα σαν τον καρκίνο, ενώ π.χ. για τη γρίπη μας θα μιλούσαμε άνετα... Θέλει, δηλαδή, ηρωισμό να μιλήσεις για τον καρκίνο; Επειδή είναι μια «θανατηφόρα ασθένεια»; Τόσα χρόνια μετά, πάντως, εγώ... ζω! Όλα θέλω να τα αντιμετωπίζω με χιούμορ. Δεν αντέχω τη λύπηση».
