Από τον Λεονάρντο Ορφανίδη
Χαμηλών τόνων και ευγενική, εμφανίζεται στο ραντεβού μας με ένα καπελάκι του μπέιζμπολ, που δεν καταφέρνει όμως να κρύψει την ένταση του καθαρού βλέμματός της. Η συζήτηση με τη Ραλλία διαισθάνεσαι εξ αρχής ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δεν θα καταλήξει ποτέ σε εντυπωσιακά «τσιτάτα», επιθετικές δηλώσεις, αναλύσεις επί αναλύσεων, πόσο μάλλον σε spicy παρασκήνια. Οχι επειδή η ίδια δεν είναι καλή συνομιλήτρια ή στερείται προσωπικής κοσμοθεωρίας, αλλά επειδή όσο λιτές και cool είναι οι απόψεις της, άλλο τόσο απλή και άμεση είναι και η ίδια. Ισως γι αυτό ήταν ουσιαστικά και η μόνη που ξεχώρισε μέσα από ένα reality παιχνίδι και κατάφερε να επιβληθεί στην ελληνική μουσική σκηνή χωρίς τα δεκανίκια του gossip, αλλά με μόνο όπλο τη φωνή της και την πιστή στην προσωπικότητά της επιλογή ρεπερτορίου.
Ποια είναι η ιστορία σου πριν σε γνωρίσουμε στο talent show; Είσαι από τις περιπτώσεις που απελπίστηκαν να χτυπάνε μάταια πόρτες και είδαν το Fame Story ως τελική σανίδα σωτηρίας; Καμία σχέση. Ουσιαστικά δεν είχα κανένα επαγγελματικό παρελθόν, πόσο μάλλον απόπειρες να καταξιωθώ, απλώς η μουσική ήταν το πάθος μου, αφού υπήρχε σπίτι μου από όταν ήμουν μωρό παιδί, με τον παππού μου κυρίως, που ήταν μουσικός, και στη συνέχεια τους γονείς μου, λάτρεις της μουσικής. Ημουν σε ένα γκρουπάκι που κάναμε διαρκώς πρόβες με το όνειρο να παίξουμε κάποια στιγμή live σε μικρούς χώρους. Τρελές πρόβες, πολλές ώρες και όρεξη για εμφανίσεις, που τελικά έφταναν το χρόνο έναν αριθμό το πολύ διψήφιο! (γέλια) Παράλληλα, έκανα σπουδές κλασικής κιθάρας, τις οποίες τελείωσα στα 21.
Δεν έχεις ζήσει δηλαδή τις περίφημες «κλειστές (δισκογραφικές) πόρτες»; Οχι. Αν εξαιρέσω μια προσέγγιση το 97 νομίζω από μια δισκογραφική εταιρία, όταν όμως ήμουν ακόμη ανήλικη. Ημουν και παραμένω ένα άτομο πολύ ντροπαλό και κλειστό και δεν υπήρχε περίπτωση να μπω στη διαδιακασία να χτυπήσω πόρτες δεξιά κι αριστερά, να μπω στο λυσσαλέο κυνήγι για να κάνω κάτι επαγγελματικά. Προς Θεού, όχι από σνομπισμό, δεν την κατακρίνω τη φιλοδοξία και τη στρατηγική, απλώς δεν είναι καθόλου της ιδιοσυγκρασίας μου. Καταρχάς, και μόνο για να μπορέσεις να ξέρεις πότε και πού παίζουν οι διάφορες οντισιόν και οι «ευκαιρίες», πρέπει να είσαι χωμένος στο όλο κύκλωμα, να γνωρίζεις σχετικά άτομα, μαέστρους, παράγοντες, συγγενείς ή φίλους των παραγόντων. Εγώ ήμουν εντελώς έξω απ όλα αυτά από προσωπική μου επιλογή.
Η πορεία σου είναι μάλλον η ζωντανή απόδειξη ότι αν έχεις την προσωπική σου μουσική ταυτότητα και όραμα αφαιρείς εύκολα τη στάμπα της «πρώην παίκτριας»... Η αρχική μου αντίδραση προς τους πολλούς που κατηγορούσαν τα talent shows είναι ότι ως άνθρωπος είμαι τελείως κατά της κατηγοριοποίησης και της όποιας ταμπέλας. Είναι κομμάτι της εποχής μας αυτή η μορφή ανεύρεσης ταλέντων. Δεν σου λέω βέβαια ότι το reality ήταν κάτι που το έκανα ελαφρά τη καρδία, ειδικά εγώ που την ατομική μου ελευθέρια δεν την ανταλλάσσω με τίποτα και ο «εγκλωβισμός» επί μήνες κάτω από τις κάμερες ήταν πολύ δύσκολος για μένα. Αλλά τίποτα δεν είναι ικανό να διαστρεβλώσει την προσωπικότητά σου αν παραμένεις πιστός σε αυτά που πιστεύεις και κυρίως αν ξέρεις και δεν ξεχνάς για ποιον ακριβώς λόγο μπήκες.
Εσύ για ποιο λόγο ακριβώς μπήκες; Πήρα την απόφαση πολύ γρήγορα. Η μαμά μου έμαθε ότι ετοίμαζαν το Fame Story 2 και έκαναν οντισιόν και μου είπε: «Εφόσον δεν είσαι διατεθειμένη να χτυπήσεις πόρτες, να αλλοιώσεις το προφίλ σου, να κάνεις πράγματα που δεν σου επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία σου, δεν τα παρατάς εντελώς με τη μουσική και τα γκρουπάκια; Τι θες και χάνεις χρόνο; Ας τα όλα!» Ηταν ουσιαστικά ο τρόπος της να με παροτρύνει, γιατί ξέρει ότι ακόμη κι αν της απαντήσω από αντίδραση αρνητικά θα κάτσω μετά μόνη μου να επεξεργαστώ την άποψή της. Ετσι πήγα και δεν το μετάνιωσα, γιατί από κει και πέρα μου δόθηκαν μόνο ευκαιρίες και δεν χρειάστηκε να προδώσω τίποτα από μένα!
Ολοι όσοι κάνετε ένα είδος μουσικής «εναλλακτικό», δεν έχετε δυσκολία στο να το προτείνετε στη συνέχεια στους ακροατές όταν όλο το live σύστημα λειτουργεί βάσει μπουζουκιών και πανεριών; Δεν σας λείπει ένας ανάλογος μουσικός χώρος; Εμένα σαφέστατα μου λείπει αυτό και φαντάζομαι και σε άλλους συναδέλφους μου. Βέβαια, και παλιότερα υπήρξαν άνθρωποι αξιόλογοι που είχαν την εκτίμηση και την ανταπόκριση του κόσμου αλλά από μια σταδιακή στάση ντιβισμού έχασαν αυτή την επαφή, έγιναν οι ίδιοι απρόσιτοι για τον κόσμο και γι αυτό δεν φταίει πάντα το σύστημα ή οι χώροι αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι, που αλλάζουν με την επιτυχία και όχι πάντα προς το καλύτερο.
Τι άλλο έχει αλλάξει; Η μουσική έχει αλλάξει το λόγο ύπαρξής της. Δεν είναι πλέον τρόπος διεξόδου από τα προβλήματα, ανταλλαγή μηνυμάτων. Είναι κάτι άλλο. Εκτόνωση, διασκέδαση, πανηγύρι, πες το όπως θες. Δεν το κατακρίνω αυτό, έχω υπάρξει κι εγώ τακτική πελάτισσα νυχτερινών μαγαζιών και το έχω διασκεδάσει πολύ. Σου είπα πως δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Απλώς η μουσική καλύπτει κι άλλες ανάγκες οι οποίες έχουν μείνει αρκετά παραγκωνισμένες.
Τι είναι πιο ευχάριστο και τι πιο άχαρο στη διαδικασία δημιουργίας και προώθησης ενός άλμπουμ όπως αυτό που μόλις κυκλοφορείς; Μου αρέσει αφάνταστα όλο το δημιουργικό κομμάτι, από την ανεύρεση υλικού, το ψάξιμο στην τελική μορφή του ήχου (ώρες και μέρες ολόκληρες για την ανεύρεση ας πούμε της κατάλληλης ενορχήστρωσης) έως φυσικά το τραγούδισμα. Το πιο άχαρο για μένα είναι το κομμάτι του promo. Μου αρέσει να μιλάω μόνο όταν έχω να πω κάτι ουσιαστικό.
Είσαι πιο δύσκολη με τους άλλους ή με τον εαυτό σου; Με τον εαυτό μου, αναμφισβήτητα.
Πώς λειτουργείς σε σχέση με ένα στίχο που σου προτείνεται να τραγουδήσεις; Πρέπει να νιώσω ότι μπορώ να υποστηρίξω αυτά που τραγουδάω, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι τραγουδάω αποκλειστικά δικές μου εμπειρίες ή συναισθήματα. Ο στίχος είναι σαν ένα μικρό σενάριο και οφείλω να αισθάνομαι ότι το συγκεκριμένο ρόλο που έχει χτίσει ο κάθε στιχουργός μπορώ να τον ερμηνεύσω, να ανασύρω κάτι δικό μου μέσα απ αυτό. Αλλιώς θα είναι ξένο πάνω μου και θα αδικήσω ίσως και τα συναισθήματα του ανθρώπου που το έχει γράψει.
Νιώθεις λαϊκή τραγουδίστρια; Προσπαθώ να σε «ορίσω» ως περίπτωση και μου είναι δύσκολο... Και μένα! (γέλια) Αν βρεις τον ορισμό μου, ενημέρωσέ με... Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θέλω να έχω μουσικά ταμπού. Σε κάθε πρόγραμμά μου υπάρχει και ένα πιο λαϊκό μέρος, που μου αρέσει πολύ αφού ανήκει στα ακούσματά μου από παιδί.
Πώς κρίνεις τη σημερινή εγχώρια δισκογραφία; Σαφώς υπάρχει ένα θέμα ανταπόκρισης του κόσμου αν αναλύσεις τα στοιχεία πωλήσεων των άλμπουμ τα τελευταία χρόνια. Και βασική αιτία γι αυτό είναι η οικονομική κρίση. Δεν είναι μια κλισέ δικαιολογία, είναι η απόλυτη αλήθεια. Οταν ένας μέσος νέος άνθρωπος που αποτελεί και το βασικό αγοραστικό κοινό έχει πλέον βασικό μισθό της τάξεως των 800 ευρώ, οποιαδήποτε αγορά όπως αυτή ενός CD που απαιτεί τουλάχιστον 20 ευρώ θεωρείται πλέον πολυτέλεια. Κάτι που κάποιος μπορεί να κάνει ως εξαίρεση και όχι ως κανόνα, όπως συνέβαινε παλιότερα.
Δεν πιστεύεις ότι οφείλεται και στην ομοιομορφία του ήχου που επικρατεί σήμερα; Οχι, πιστεύω ότι υπάρχουν και διαφορετικά πράγματα και ακούσματα.
Ναι, αλλά προβάλλονται τόσο λίγο που σχεδόν δεν τα αντιλαμβάνεσαι. Ο δικός σου πρώτος δίσκος, που είχε έναν πολύ διαφορετικό ήχο, πήγε πολύ καλά εμπορικά, ίσως γιατί προβλήθηκε πιο εύκολα λόγω του ότι το πρόσωπό σου ήταν αναγνωρίσιμο. Τι να σου πω; Σίγουρα ποτέ δεν φταίει μόνο μία πλευρά. Είναι μια πολύ κρίσιμη στιγμή αυτή για τα δισκογραφικά και ελπίζω να οδηγήσει μακροπρόθεσμα κάπου καλά.
Εσύ σε σχέση με τη δική σου καριέρα τι όνειρα κάνεις; Κανένα συγκεκριμένο. Δεν λειτουργώ μέσα από μακροπρόθεσμα και μεγαλεπήβολα σχέδια. Νομίζω λειτουργώντας πιο πολύ βάσει του «τώρα» ζούμε καλύτερα και γλιτώνουμε τον εαυτό μας από πολύ άγχος, απογοητεύσεις και σπατάλη ενέργειας. Ζεις πάντα σε ένα πλασματικό «μετά» και ανίκανος τελικά να χαρείς το σήμερα. Εχω μετανιώσει για τις στιγμές που ήθελα να έχω τον έλεγχο των πάντων, να προσχεδιάζω οτιδήποτε, να πιέζω τις καταστάσεις: είναι πολύ ψυχοφθόρο! Το μόνο που εύχομαι είναι να αγαπήσει ο κόσμος τα τραγούδια μου αυθόρμητα, χωρίς να τους τα επιβάλλουμε!
Βλέπω την εξωτερική εικόνα σου πολύ αναβαθμισμένη, ενώ στην προσωπική ζωή σου φαίνεσαι πολύ χαλαρό και casual άτομο. Σου έχει επιβληθεί ποτέ κάτι για λόγους management; Οχι, δεν μου επέβαλε κανείς τίποτα. Το ότι έχασα αρκετά κιλά ήταν κάτι που έγινε με αφορμή τη δουλειά μου αλλά ωφέλησε τελικά εμένα την ίδια. Το ότι μπορεί επίσης σε ένα κλιπ να με βλέπεις πιο λαμπερή ή περιποιημένη είναι μεν μέρος της δουλειάς αλλά που φέρνει στην επιφάνεια πλευρές ούτως ή άλλως δικές μου. Δεν είναι κακό όπως φροντίζεις το μέσα σου να φροντίζεις και το έξω σου. Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του όμορφο; Βεβαίως, δεν θα έκανα ποτέ κάτι εντελώς έξω από μένα και ευτυχώς δεν μου έχει ζητηθεί ποτέ κάτι τέτοιο από την εταιρία μου, με την οποία υπάρχει μια σχέση αλληλοσεβασμού. Ξέρουν πολύ καλά ποια είμαι.
Τι κάνεις για να ξεφεύγεις από τα πάντα, για να μη γίνεται η δουλειά σου εμμονή; Δεν θες να σου πω... Δεν το λέω συχνά και μπορεί να ακούγεται περίεργο, ακόμη και τρομαχτικό για κάποιους: διαβάζω την Αγία Γραφή με χαλαρώνει, με γαληνεύει. Είναι ο τρόπος μου πολλές φορές να ξεφύγω από στιγμές που π.χ. για μια χαζή επαγγελματική αφορμή μπορεί να έχω αρχίσει να τρώγομαι με τον εαυτό μου για πράγματα τελικά εντελώς ανούσια. Με επαναφέρει στη δική μου πραγματικότητα, όσο ρομαντικό και αν ακούγεται!
