ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:  Βρήκα στις σημειώσεις μου την παρακάτω πρόταση: "Πρόγραμμα χωρίς εσωτερικό ρυθμό, με 'ποπ' κλίματος τραγούδια ίδιου ύφους και ατμόσφαιρας, πρόγραμμα επίπεδο: ούτε ανεβάσματα, ούτε ένα τόσο δα γλιστρηματάκι να σου κοπεί λίγο η ανάσα". 
Λίγο πιο κάτω όμως, όταν βγήκε ο Μάνος Πυροβολάκης και είπε κρητικές μαντινάδες και Ξυλούρη και
"Ζευγάρια στέλνω τα πουλιά
αν θα χαθεί το ένα
να 'ρθει το άλλο να σου πει
ίντα τραβώ για σένα" την έχω ψιλοαναιρέσει αυτή την φράση.
Διότι βλέπω σημειωμένες τις λέξεις: "ενδιαφέρον" και "δυναμικό το βιολόλυρο".
Θυμάμαι επίσης ότι είχα σημειώσει στο μυαλό μου ότι πρέπει να γράψω για τον τρόπο που παίζει τη λύρα του ο Μάνος Πυροβολάκης διότι το σώμα του παίρνει μια στάση πολύ σεβαστικιά, σκύβει όταν παίζει σα να υποκλίνεται μπροστά στον ήχο που παράγει.
Την απορία πάντως του τι δουλειά έχει ένα κρητικός με τη λύρα του δίπλα σε ένα πολύ καλό παιδί με ζεστή χροιά, το οποίο έγινε γνωστό στον κόσμο από κάτι συσκευασίες μαργαρίνης και μια πίπα της ειρήνης (δυστυχώς), δεν την έλυσα μέχρι το τέλος. 
Εκτός αυτών, στο ίδιο πρόγραμμα υπάρχει και η Δέσποινα.
Η οποία πέρυσι πρέπει να κόλλησε λοιμώδη "Vissiτιδα", διότι την είδα να στήνεται στη σκηνή και να κάνει "ερμηνευτικές" κινήσεις με τα χέρια ίδια η Άννα. Περιμένεις τώρα να σου γράψω κάποιο συμπέρασμα?
Οκ. λοιπόν:
"Πάρε πασά μου
την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ
τη μοναξιά σου τη μισή".

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-9226975 & 210-9239031
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα-Τρίτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 9 ευρώ
Μπίρα/ποτήρι κρασί: 8 ευρώ
Αναψυκτικό: 6 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 130 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 60 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Εκτός από τα "σουξέ" του καθενός ("Στης εκκλησιάς την πόρτα", την "Πίπα της Ειρήνης", και το "Ααα, να σουν αλλιώς/αλλιώς απ' ότι σ' έχει φτιάξει ο Θεός"), και τα διάφορα λιγότερο ή περισσότερο γνωστά τραγούδια τους, σ' αυτό το πρόγραμμα θα ακούσεις: Πορτοκάλογλου, Μανώλη Χιώτη, Ξυλούρη, Ορφέα Περίδη, Κραουνάκη (πάρ' το Λίζα και κάν' το κορνίζα"), Λάκη Παπαδόπουλο, Φοίβο Δεληβοριά, Παπάζογλου, δημοτικά, "'δω στα Λιανοχορταρούδια/τι καλός χορός θα γένει", κρητικές μαντινάδες, Μαχαιρίτσα, Κατσιμιχαίους, "Τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχά σου", "Τσικαμπούμ", "Ερωτόκριτο", "Βασιλική τον έρωτα πολύ βαρύ τον πήρες", Ανδρέα Μικρούτσικο, medley για πάρτι, "Don't worry be happy", τραγούδια pop & "plop", Παντελή Θαλασσινό, Πέτρο Δουρδουμπάκη και Καζαντζίδη.

Δεν είναι όμως όλα αυτά τα τραγούδια τα οποία, σημειωτέον, είναι πολύ καλά ομαδοποιημένα μέσα στη συνολική ροή του προγράμματος, που προκαλούν την αίσθηση του ασύνδετου που πήρα προχτές. Είναι μάλλον οι αταίριαστες προσωπικότητες των τριών.
Οι οποίοι τρεις δεν συνιστούν μια "παρέα" ή ένα κάτι τέλος πάντων, το οποίο να μπορεί να σε κρατήσει "ζωντανό" και σε εγρήγορση.
Πέρασα πολύ ώρα προχτές το βράδυ να παρακολουθώ τον Εμιρλή να δίνει τη θέση του στην Ολυμπίου και εκείνη στον Πυροβολάκη, και να νιώθω το σώμα μου να πρέπει να πηδήξει από τον έναν στον άλλον πετώντας πάνω από ένα μεγάλο κενό.
Ειδικά η Δέσποινα Ολυμπίου με το χυτό μαλλί, το σκέρτσο, το νάζι της και, κυρίως, την χωρίς αίσθημα και συμπόνια φωνή της, κάθε φορά με πέταγε έξω από το μαγαζί.
Ειδικά τα σχόλιά της, μεταξύ των τραγουδιών, τύπου: "Και τώρα ένα πιο δραματικό" & "Φύγαμε με πάθος" με αναστάτωναν πλήρως διότι με διακτίνιζαν στην πίστα που δεν ήθελα να βρίσκομαι.

Ο καλλίφωνος Μιχάλης Εμιρλής από την άλλη, που εκπέμπει φως "καλού παιδιού" από σκηνής, έχει ένα θέμα με το χιούμορ το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα μου είχε έρθει κουτί, αλλά εκείνο το βράδυ μου έκατσε ανάποδα και μάλλον δεν έφταιγα εγώ. (Άσχετο αλλά ανοίγω παρένθεση για να πω ότι υπήρχε πρόβλημα με τον ήχο του μικροφώνου του(??) ή κάτι τέτοιο διότι μέτρησα άπειρες στιγμές που δεν τον άκουγα καθόλου ή τον άκουγα θολά και "χαμηλά").

Ο μόνος που κατάφερε προς το τέλος του προγράμματος να πάρει εμένα και το κοινό μαζί του ήταν ο Πυροβολάκης κι αυτός το έκανε με την ευαισθησία της λύρας του και τα μεγάλα κρητικά τραγούδια που λέει σε εκείνο το τμήμα του προγράμματος.

Γενικά νομίζω πως παρακολούθησα ένα πρόγραμμα το οποίο περιείχε τραγούδια που αρέσουν στον καθένα (τα οποία δεν ήταν καθόλου κακά ή περιττά), αλλά όχι τραγούδια που μπορούν να φτιάξουν ένα πρόγραμμα με δική του προσωπικότητα και εσωτερικό ρυθμό.
Ενδέχεται βεβαίως όλα αυτά που γράφω να πιστοποιούν απλώς το γεγονός ότι δεν είμαι καθόλου καλός άνθρωπος, αλλά ελπίζω όλοι να το έχουμε ξεπεράσει μετά από τόσα χρόνια αυτό το αγκάθι στη σχέση μας και να καταλαβαίνουμε, ότι όλα αυτά που μόλις διάβασες το μόνο που σημαίνουν είναι ότι δεν πέρασα καλά σε ένα πρόγραμμα στο οποίο είχα πάει με την ελπίδα να με πάρει στην αγκαλιά του και να με παρηγορήσει.
Οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αφιερώσω σε όλους τους συμμετέχοντες ένα από τα πιο to the point τραγούδια που άκουσα εκείνο το βράδυ:
"Κάτω απ' το πουκάμισό μου
η καρδιά μου σβήνει
κι αν το σφάλμα είναι δικό μου
δείξε καλοσύνη"
Λέμε τώρα..

Τελικά αξίζει να πάω;
Δεδομένου ότι οι εναλλακτικές που έχεις είναι εξαιρετικά περιορισμένες (και) φέτος, σου προτείνω να πας διότι όλο και κάτι ενδιαφέρον, χαρούμενο και συγκινητικό θα ακούσεις, έστω και χωρίς γερό συνδετικό ιστό.
Στο τέλος όμως ενδέχεται να φύγεις, όπως εγώ, σιγοτραγουδώντας "Τι λείπει, τι φταίει και η καρδιά μου δεν κλαίει".

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Καλή μπάντα, σωστά κρατημένα ρυθμικά μέρη, λίγο "χωλά" μελωδικά. Μπάντα την οποία δεν άκουσα να απογειώνεται και να 'φεύγει'.
Δεν θέλω να την αδικήσω όμως, διότι για να "φύγει" μια μπάντα πρέπει κάπου να βρει ένα ελατήριο να πατήσει και, δυστυχώς σ' αυτό το πρόγραμμα οι δυνατές στιγμές ήταν ελάχιστες και σκορπισμένες από τον άνεμο του ασύνδετου που φυσούσε.
Πλήκτρα: Διαμαντής Καραγιαννακίδης
Ηλ. Κιθάρα: Στέλιος Μακρυπίδης (άριστα δέκα)
Τύμπανα: Γιώργος Ρουμάνης (άριστα δέκα)
Μπάσο: Δημήτρης Φροσίνης
Ηλ. κιθάρα: Αποστόλης Βαλαρούτσος
Κρουστά & σαξόφωνο: Ανδρέας Μουρτζούκος
Λύρα: Μάνος Πυροβολάκης (άριστα δέκα)


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]