Εργα εφτά καλλιτεχνών, υποψήφια για το βραβείο του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ 2001 φιλοξενούνται στις αίθουσες του Ιδρύματος από τις 21 Ιουνίου. Το 1999 θεσμοθετήθηκε το ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΕΣΤΕ που απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε έναν νέο Έλληνα καλλιτέχνη. Το Βραβείο έχει σκοπό να ενισχύσει και να προωθήσει το πνεύμα της καινοτομίας στη σύγχρονη τέχνη και να σηματοδοτήσει τις εξελίξεις, παρουσιάζοντας τα επιτεύγματα των νέων καλλιτεχνών σε ένα ευρύτερο κοινό.
Οι θεματικοί άξονες της καλλιτεχνικής δημιουργίας που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα είναι:
(α) η διερεύνηση της σχέσης της εθνικής (πολιτιστικής - κοινωνικής) ταυτότητας με την διεθνή πραγματικότητα και το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης,
(β) η σύγχρονη πραγματικότητα στη χώρα μας,
(γ) η εξέταση της προσωπικής ταυτότητας
H Γεωργία Σαγρή, νικήτρια του φετινού διαγωνισμού, παρουσιάζει το βίντεο της περφόρμανς Μέσα στη Βιτρίνα, που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2001 σε βιτρίνα κεντρικού καταστήματος. Για τις ανάγκες της περφόρμανς η Σαγρή μετέφερε για μία εβδομάδα τα υπάρχοντα του υπνοδωματίου της στην βιτρίνα και έζησε μέσα σε αυτή, θέτοντας σε δημόσια θέα την πιο ιδιωτική πλευρά της ζωής της. Το έργο εξετάζει τα όρια του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, όπως αυτά επαναπροσδιορίζονται στις μέρες μας. Το φαινόμενο του Μεγάλου Αδελφού και η παρακολούθηση της ιδιωτικής μας ζωής με την βοήθεια της τεχνολογίας, η έλλειψη ουσιαστικών ανθρωπίνων σχέσεων και η ανάγκη για επικοινωνία είναι οι θεματικοί άξονες της περφόρμανς. Επίσης αποτελεί σχόλιο για την εμπορευματοποίηση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και τις σχέσεις του καλλιτέχνη με την εμπορική πλευρά της τέχνης.
Ο Χρήστος Αθανασιάδης, στη βίντεο εγκατάσταση Cinema Stories-Fragments, συνδυάζει τη ζωγραφική με εικόνες από τον κινηματογράφο σε μια ενιαία και αδιάσπαστη ενότητα. Τα αποσπάσματα από σκηνές προσφιλών του ταινιών, που έχουν χαραχτεί έντονα στη μνήμη του, ρέουν μέσα στο χώρο της βιντεο-εγκατάστασης παράλληλα με τη προβολή βιντεοσκοπημένων επιζωγραφισμένων εικόνων, σε μια τρελή κούρσα της όρασης και της μνήμης. Τα Cinema Stories αφηγούνται στιγμιότυπα μιας ζωής που βιώνεται καθημερινά σε πολλαπλά επίπεδα εμπειριών και μια πολύμορφη διαπλοκή σχέσεων, όπου το φανταστικό και το πραγματικό, το ευτελές και το ευγενές, το καθημερινό και το αιώνιο συνέχεια αλληλο-τροφοδοτούνται.
Μέσα από τις διαδραστικές εγκαταστάσεις και τις περφόρμανς η Σία Κυριακάκου εξετάζει τους συνεχείς μετασχηματισμούς του πολιτισμικού χάρτη της υφηλίου και την επακόλουθη κρίση ταυτότητας διαφόρων πολιτισμικών ενοτήτων και λαών, αποτέλεσμα της παγκοσμιοποιήσης. Η Ευφροσύνη, ένα σπίτι-σύμβολο της πολιτιστικής της καταγωγής και ταυτότητας, διαπραγματεύεται αυτή τη σωρεία αλλαγών και απωλειών, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύει ότι η παράδοση και τα βιώματα ανθίστανται. Η Κυριακάκου εξετάζει την εξελικτική διαδικασία της επικοινωνίας και το χτίσιμο νέων σχέσεων σ' ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.
Με την σειρά φωτογραφιών Sacred Shadows, η Δήμητρα Λαζαρίδου αποτυπώνει το νυκτερινό τοπίο των βιομηχανικών και παραμελημένων περιοχών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Οι εικόνες αυτές εξερευνούν αυτό που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, όπου ότι ορατό είναι ολοφάνερο, η ταυτότητα του όμως αβέβαιη. Η Λαζαρίδου καταπιάνεται με τις ψυχολογικές και κοινωνικές διαστάσεις του ιδιαίτερου αυτού τοπίου με όλες τις πολιτικές και νοητικές παραμέτρους του. Χωρίς να είναι αφηγηματικές, οι μυστηριώδεις, ατμοσφαιρικές νυχτερινές όψεις έρημων σημείων της πόλης λειτουργούν ως φορτισμένα ταμπλό που υπαινίσσονται μια πληθώρα ιστοριών.
Η Ελένη Λύρα καταπιάνεται με την σκηνοθετημένη και ψηφιακά επεξεργασμένη φωτογραφία για να δημιουργήσει ανθρωποκεντρικά εικονικά περιβάλλοντα που πραγματεύονται τόσο το ζήτημα της εικόνας όσο και του χώρου. Η τέχνη της Λύρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ψηφιακό φρέσκο, μια μνημειώδης τοιχογραφία όπου τις ψηφίδες αντικαθιστούν τα pixels της virtual εικονογραφίας. Η Λύρα επιχειρεί να εκφράσει μια μεταφυσική αισθητική, όπως οι ζωγράφοι της βυζαντινής και μεσαιωνικής τέχνης, χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα και την φωτογραφία για να δημιουργήσει μια σειρά από ζωγραφικές ταπετσαρίες. Προσεγγίζει παραδοσιακές φόρμες και αρχέτυπα μέσω μιας σύγχρονης μεθοδολογίας, δημιουργώντας έτσι μια νέα εικονοποιία, χωρίς όμως να διακατέχεται από το άγχος της πρωτοτυπίας.
Ο Ανδρέας Σάββα με τις εγκαταστάσεις του παράγει σύνθετες εντυπώσεις που εξετάζουν μια πληθώρα ζητημάτων όπως ο ρόλος του έργου τέχνης, η αισθητική και η ομορφιά, η αξία του χρήματος και η καθημερινή ζωή, χωρίς να ξεχνά τη σημασία της αναπαράστασης. Μέσα από μετρήσεις και υπολογισμούς υλοποιεί ιδέες που αντικατοπτρίζουν τη ζωή, χωρίς να καταλήγει σε ψυχρά μαθηματικά της σκέψης. Με την χρήση καθημερινών, ευτελών υλικών επανεξετάζει παγιωμένες φόρμες της σύγχρονης τέχνης για να διατυπώσει τους προβληματισμούς του για την κοινωνική πραγματικότητα, το φθαρτό της ανθρώπινης ύπαρξης και την προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει τα φυσικά και πνευματικά του όρια.
Τα παραστατικά ταμπλό της Δέσποινας Χρίστου λειτουργούν σαν θεατρικά δράματα που αναδιφούν τα συναισθηματικά και ψυχολογικά βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης στη μεγαλούπολη. Οι πρωταγωνιστές που επιλέγει η Χρίστου, προέρχονται από τα οπτικά ερεθίσματα του αστικού τοπίου και την διεισδυτική παρατήρηση αυτού. Οι πίνακες της εστιάζουν στους περιθωριοποιημένους και τους αγνοημένους της Αθηναϊκής πραγματικότητας χωρίς δογματισμό και διδακτισμό, αλλά με αυθεντική ευσπλαχνία και απόλυτη ταύτιση. Η επιθυμία της είναι να αποτίσει φόρο τιμής σε εκείνους που γεννήθηκαν σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο και με λάθος ανθρώπους γύρω τους.