ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.17.333
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Λ. Συγγρού & Λαγουμιτζή 25
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 & 20 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 180 & 200ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 90 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
"Υπάρχει άλλη, υπάρχει άλλη", σφαδάζει το μελαχρινό βεραμάν επί της πίστας κι ώρα είναι μόλις έντεκα και μισή.
Και δε λέει και αλήθεια. Στο Fever υπάρχουν ακόμα τέσσερις 'άλλες' (και δύο 'άλλοι') στην αρχή του προγράμματος, τα οποία μας τύφλωσαν πάλι με τις εμφανίσεις τους: ζώνες που καταλήγουν σε φούντες από κουρτίνες, παντελονάκια βερμούδα με γόβες ψηλοτάκουνες από κάτω και από πάνω δέρμα ζώου με τις τρίχες του.
("Γιακάς γούνα είναι αυτό που περπατάει στο λαιμό της;" ρωτάω τη Λένα που ξέρει από μόδα. "Γάτα", μου απαντάει. Το αφήνω να περάσει, μην το τρομάξω το ζωντανό και γρατσουνίσει κανέναν).

Το ξανθό παρτσακλό Νούμερο 5 φοράει χύμα διαφανές νάυλον ύφασμα σε στιλ ξεσκισμένο, με σορτσάκι τύπου σώβρακο από μέσα και σουτιέν μπαλκονάτο, όλα μαύρα για πιο σέξι.

Άσχημα θα τη βγάλουμε κι απόψε, μυρίζει καμένο.

"Ετοιμάζω ταξίδι για πάρτη σου", κρώζει το αξύριστο νούμερο 2 με το σκουλαρίκι, αρχίσαμε πάλι με την "πάρτη", σκέφτομαι, αλλά το αφήνω κι αυτό να περάσει.
Μετά από μια σειρά αφόρητα σόλο και ντουέτα ("Σπασίμπα baby", "Αγάπη από νάυλον", "Ματώνω, Ματώνω" και "Αυλή του Παραδείσου") αποφασίζω να σταματήσω να ακούω διότι το κάθε περιστατικό που βγαίνει κουβαλάει και τα παράσιτά του μαζί κι έχω ήδη πονοκέφαλο.

Σημειώνω όμως ότι άλλη μία φορά να δω "ερμηνεία" ντουέτου με το ίδιο στήσιμο επί σκηνής θα βγάλω το τακούνι και θα αρχίσω να κοπανάω όποιον βρω μπροστά μου.
Στήνονται (εκείνος κι εκείνη) μούρη με μούρη και προφίλ στο κοινό κι αρχίζουν να γαβγίζουν διάφορα "ερωτικοποιητικά" ο ένας στον άλλον. Συγχρόνως πιάνονται χεράκι-χεράκι, αλληλοφτύνονται πάνω στα ζόρια της κορώνας του ρεφρέν και στο τέλος φιλιούνται σα να έχουν να ειδωθούν χρόνια.
Έλεος;
Δεν υπάρχει.

Πρέπει να σου πω επίσης ότι εδώ θα δεις και δύο φεϊμστορίτες: η Αναστασία (ή Νατάσα) Μακρυνικόλα (ή κάπως αλλιώς) η οποία μας είπε το "Ο άγγελος μου" με σκέρτσο και νάζι και απόσπασμα από το "Phantom of the Opera" ως σοπράνο που έχει κάνει σεμινάριο γαλιάντρας προσφάτως.
Κυκλοφορεί επίσης και ο Γιώργος Λιανός, συμπαθέστατος, σεμνός και με το χιούμορ του ο οποίος μοιάζει σαν ψάρι έξω από το νερό. Τραγουδάει και δεν ακούγεται, η ορχήστρα τον 'καβαλάει' συνεχώς και γενικώς υπάρχει εδώ για να προετοιμάσει το κοινό για την εμφάνιση του σταρ Τσαλίκη.

Πριν πάμε όμως στα ζόρικα πρέπει να σου πω ότι στο Fever για πρώτη φορά είδα το φαινόμενο 'αφήνουμε τα πρώτα τραπέζια άδεια' (διότι όλο και κάποιος ματσός ή επώνυμος θα σκάσει μύτη τελευταία στιγμή) 'να 'χουμε να τον καθίσουμε'.
Έλα όμως που δεν ήρθε κανείς...
Μείνανε τα τραπέζια άδεια όλο το βράδυ, ενώ οι "εκδηλώσεις" (από κάποιο Πανεπιστήμιο) κάθονταν στα πίσω και πλάγια και άντε να επικοινωνήσει μετά ο καλλιτέχνης με το κοινό του.

Ο Τσαλίκης, που μετά από τη θεαματική είσοδο του με φουλ μπαλέτα και αλυσίδες, έπαθε ένα κλακάζ με το μικρόφωνό του (το οποίο τσίτωσε τα πισινά και αρνιόταν να μεγαλοφωνίσει τη φωνή του), αναγκάστηκε να πάει να τραγουδάει και να χορεύει πάνω στα πίσω τραπέζια για να διατηρήσει μια κάποια αίσθηση του "Είστε μαζί μου;" που φώναζε όλη την ώρα.
Βιάζομαι όμως. Το ξαναπαίρνω από την αρχή.

Έχεις δει ποτέ το Γιώργο θυμωμένο;
"Αλυσίδα στην καρδιά μου περασμένη
αλυσίδα μου τρελά ερωτευμένη
αλυσίδα μου να σε σπάσει κανένας δεν μπορεί
μ' έχεις δέσει για μια ολόκληρη ζωή"
Επειδή ο σουρεαλιστικός νεορεαλισμός πέφτει σύννεφο στις πίστες, το ντεκόρ της "εισόδου Τσαλίκη" είναι φυσικά διάφορες αλυσίδες κρεμασμένες από το ταβάνι.
[Σύννεφο πέφτει επίσης (κι όλο ξεχνάω να το γράψω αυτό διότι συμβαίνει παντού) το Play back που άλλα ακούς από τα ντεσιμπέλ των μεγαφώνων κι άλλα λέει ο τραγουδιάρης.]

Τέλος πάντων χωρίς θαμώνες στα μπροστινά τραπέζια και χωρίς μικρόφωνο που να δουλεύει ο αρτίστας τα παίρνει κρανίο και αρχίζει να αναποδογυρίζει τα άδεια τραπέζια μαζί με τα ποτήρια και τα τασάκια.
Προσωπικώς δεν θα τον αδικούσα να πλάκωνε και τους μετρ στις γρήγορες αλλά ο Γιώργος αποφάσισε να τη δει "επαγγελματίας" κι έτσι αντί να τα σπάσει όλα, έβαλε τα δυνατά του για να προσπαθεί να επαναφέρει το ρυθμό στο πρόγραμμα και να πάρει τον κόσμο μαζί του.
"Είσαστε μαζί μουυυυ;", ρώταγε και ξαναρώταγε και του απαντούσαν οι εκδηλώσεις κάτι σαν "Ναι" αλλά εκεί μακριά που ήταν οι "μαζί του" δεν ακούγονταν.
Ίδρωσε ο άνθρωπος να τρέχει πάνω κάτω να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Μας είπε και όλα τα πολυαγαπημένα μου σουξέ ["Έχω πετάξει μαζί σου", (ακόμα δεν το πήρε ο πουλεροϊός αυτό, ανάθεμάτονε) "Χτύπα κι άλλο" (ευχαρίστως) και την αδυναμία μου, την "Αγάπη την τόση", που κάθε φορά που την ακούω γίνεται κι άλλη τόση και περιμένω να δω που θα φτάσει.
(Προς το παρόν έχει σφηνώσει στις αμυγδαλές μου, αλλά δεν το κάνω θέμα).

Ο Γιώργος Τσαλίκης, ο ικανότερος διασκεδαστής της νύχτας, είναι πολύ καλός σε ένα πράγμα που οι συνθήκες του Fever δεν του επιτρέπουν να το κάνει.
Κι αυτό είναι η τρομερή ευκολία που έχει να παίρνει το κοινό μαζί του, να το ξεσηκώνει και να το βάζει στο ρυθμό και τη διάθεση που θέλει.
Τον έχω δει να το κάνει κάθε βράδυ και με τρόπο εντυπωσιακότατο αυτό στο Romeo, και να μετατρέπει χίλιους ανθρώπους σε μια τεράστια παρέα που χορεύει και τραγουδάει και γελάει και περνάει καλά.
Αντίθετα δεν είναι καθόλου καλός στο "σόου" με τα μπαλέτα και τα εφέ.
Τι τα θέλεις, Γιώργο μου, τα μπαλέτα που παριστάνουν τα πλήκτρα του πιάνου?!!? (άλλος σουρεαλιστικός νεοπυροβολισμός ως μπαλετική παρέμβαση στο νέο τραγούδι "Στα πλήκτρα του κορμιού σου").
Ντυμένες έξι γκόμενες με μαυρόασπρα (ως πλήκτρα για όποιον δεν κατάλαβε) και ξαπλωμένες τ'ανάσκελα κάνουν κοιλιακές έλξεις ενώ ο Γιώργος στέκει όρθιος από πάνω τους και παριστάνει τον πιανίστα, κύριε ελέησον, κύριε ελέησον.
Στα δεξιά υπάρχει μια κατασκευή σα σκελετός κοντραμπάσου, επί της οποίας είναι πεσμένη χύμα μία μπαλετού η οποία ξαφνικά αρχίζει να χτυπιέται λες και την τσίμπησε κουνούπι και δεν μπορεί να ξυστεί.
"Θα μαζέψω σύννεφα κρεβάτι να σου στρώσω
Κάτω από την πανσέληνο μαζί σου να ξαπλώσω"
λέει το αρμόδιο άσμα, το οποίο είναι και γαμώ τα ειδύλλια διότι μετά αυτός συνθέτει σονάτες πάνω στα πλήκτρα του κορμιού της, ενώ οι ξαπλωμπαλέτες έχουν κάνει περί τους εκατόν πενήντα κοιλιακούς εκάστη.
Μη ρωτάς τι άλλο θα δουν τα μάτια μου γιατί πλέον δεν ξέρω.
Μετά από αυτό το "μελωδικορομαντικό" διάλειμμα, ο δυναμίτης Γιώργος παίρνει ξανά φόρα και αρχίζει τα "Σε, σε, σε" και το "Για σένα τα σπάω" το οποίο κόβει στη μέση για να πει ένα "Σήκωσέ το, το γαμημένο" (εντελώς άσχετο, που μου θύμισε εκείνον τον "Σάββας καφέ" που είχε ξεχαστεί στην Πορτογαλία ένα χρόνο μετά το ευρωπαϊκό και τον έφερε πίσω η NOVA).
Τον Τσαλίκη γιατί δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να τον ενημερώσει;

Στο μεταξύ επί της πίστας έχουν πέσει κάνα δυο το πολύ γαρύφαλλα (διότι τα άδεια πρώτα τραπέζια το έχουν αυτό το κακό συνήθειο να μην καταναλώνουν λουλούδι) τα οποία όμως οι τύποι με τις γαρυφαλλόσκουπες κάνουν ότι σκουπίζουν με άγχος.

Το ντεκόρ αλλάζει πάλι και ξαφνικά βρισκόμαστε μπροστά σε μια αντλία βενζινάδικου η οποία αναδύεται από τα έγκατα του πιστοπατώματος, κομπλέ με μία γκόμενα ξαπλωμένη πάνω της (κουλό) και πέντε-έξι παλικάρια μπαλετιστές που το παίζουν τίμιοι βενζινοπώλες.
Να 'σου κι ο Γιώργος που ρίχνει ένα:
"θα γίνω δυναμίτης
απόψε στο κορμί της
θα την ανατινάξω
τη μοίρα της ν' αλλάξω"
γεγονός που με κατά-άγχωσε διότι τι δουλειά έχει να φέρνει δυναμίτες μέσα σε βενζινάδικο ο αρτίστας, να γίνει καμιά στραβή κι αντί ν' ανατινάξει το κορμί της να δυναμιτίσει το δικό μας, κάρβουνο να μας κάνει;
(Και το είχα μυρίσει εγώ το καμένο από την αρχή, αν πρόσεξες).
Το νούμερο τελειώνει όταν, αφού έχουν βγει και τα κορίτσια-Μωρής(sic) Μπεζάρ ντυμένα με φόρμες αγγαρείας και μαύρα γυαλιά (ακόμα ένα σημαινόμενο που δεν έπιασα), τα αγόρια δίνουν στον Τσαλίκη δύο κάνουλες βενζίνης, τις οποίες κρατάει μία σε κάθε χέρι επί μισό λεπτό και μετά τις δίνει πίσω!
Λέξη δεν κατάλαβα πάλι. Γιατί δε γέμισε κάτι?
Τέλος πάντων μετά από αυτό το παραλίγο "συμβάν" που μας κοψοχόλιασε αποχωρεί ο Γιώργος να πάει να ηρεμήσει τα νεύρα του κάπου αλλού και το ντεκόρ ξαναλλάζει.. Επί το παραφρονέστερον..

Από πέρυσι χτυπάει αναπάντητες αλλά τα ρούχα φέτος είναι πιο ακριβά
Το είχα παρακολουθήσει εγώ το σχετικό ρεπορτάζ μου, για το πόσο κάνουν τα ρούχα της Έλενας φέτος και αν θυμάμαι καλά, το ασημί φόρεμα κάνει 7.000 ευρώ, το μαύρο 10.000 ένα άλλο που δεν το είδα 6.000 και κάθε γόβα από 1.500 ευρώ εκάστη, δηλαδή 3000 το ζευγάρι.
Η ορχήστρα στο μεταξύ έχει αρχίζει να μπουμπουνίζει, τα μπαλέτα Μωρής Μπεζάρ αναπτύσσονται σε πλήρη.. ανάπτυξη και η Έλενα που βγαίνει μέσα από ένα γιγάντιο "Ε", αφού διαπιστώνει για μία ακόμη φορά ότι δεν της απαντάει κανείς στο κινητό, αρχίζει να φωνάζει:
"Κάτσε καλά, κάτσε καλά
αγόρια σαν κι εσένα υπάρχουν πολλά".
Εκείνη τη στιγμή τα αγόρια του μπαλέτου έχουν ντυθεί κρητικοί με βράκες και Σφακιανές μπότες και κρατάνε μαστίγια από βοϊδότριχα, οπότε ο στίχος έρχεται και κάθεται ακριβώς πάνω στο θέμα.
Εμείς πάλι καθόμαστε σούζα διότι θεωρούμε πολύ πιθανόν να μας αρπάξουν με τα βοϊδοτριχομαστίγια έτσι και κάνουμε ότι ανασαίνουμε οπότε η Έλενα ορμάει με τη αυτοπεποίθηση της νικήτριας εναντίον των κάτωθι ασμάτων:
"Δυνατά-δυνατά" (που το είχαμε ακούσει και στης Βίσσης), "Ωπα, ώπα σ' αγαπώ κι ας μην σου το 'πα" (που θα το ακούσουμε στης Βανδή που θα πάμε μεθαύριο) και "Δώδεκα" (που το είχαμε ακούσει και στης Βίσσης προχτές).
Η Έλενα απτόητη όμως τα λέει με την ίδια φωνή όλα (και στον ίδιο ένα και μοναδικό τόνο της), ενώ επί της σκηνής σκάει γυναικεία ύπαρξη με μαλλί ξανθό καρφάκι-πανκ και βιολί.
Φοράει δε μαύρη φούστα με κουφόπιετες, οι οποίες ήταν κανονικές πιέτες όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά Πέμπτη με Κυριακή βδομάδα μπαίνει, μήνας βγαίνει, κουφάθηκαν κι αυτές, τι να κάνουν.

Το ντεκόρ ξαναλλάζει και η Έλενα αυτή τη φορά βγαίνει μέσα από μια τεράστια φωτογραφία της και μας τραγουδάει το "Diamonds are forever" φορώντας το μαύρο των 10.000 ευρώ συν 3.000 οι γόβες σύνολο δεκατρείς (για να μην ξεχνάμε το λογαριασμό).

Στη σκηνή εμφανίζονται επίσης ως ντεκόρ, κάτι στεκούμενες κατασκευές που μοιάζουν με τον ΕΤ τον εξωγήινο όταν του πάτησε το βανάκι του ΟΤΕ το κεφάλι, την ώρα που προσπαθούσε να τηλεφωνήσει. (Ή κάτι άλλο που πάλι δεν έπιασα, σε δύσκολο σημειολογικά πρόγραμμα πήγα πάλι).

Νομίζω ότι ξέχασα να σου μιλήσω και για το ντεκόρ με τα γρανάζια σαν αυτά που είχε ο Τσάρλι Τσάπλιν στην ταινία του, επί των οποίων γραναζίων τα μπαλέτα κάνουν διάφορα που δεν είδα διότι εκείνη την ώρα είχα πάρει το μπουκάλι το ουίσκι και χτύπαγα το κεφάλι μου να δω πόσο αντέχει.
Μετά το βιολί με την κουφόπιετα, σκάει επί της πίστας μπαγλαμάς διότι η Έλενα (αθεόφοβη) λέει Παπάζογλου!
"Κανείς εδώ δεν τραγουδά
Κανένας δε χορεύει"
και πιο περιεκτική περιγραφή του τι ακριβώς συνέβαινε εκείνη τη στιγμή στο Fever δεν θα μπορούσα να έχω κάνει.

Μετά η ευρωΈλενα ορμάει πάνω στα ακόλουθα λοιπά:
"Να μην ξημερώσει η νύχτα αυτή", "Ζήτω τα παράλογα, ζήτω μας κι εμάς", "Ζηλεύω, ζηλεύω/ εσένα αγαπάω και λατρεύω", "Σ' έχω κάνει Θεό" κ.λπ., μέχρι που σκάει, μετά το βιολί και το μπαγλαμαδάκι, μια κρητική λύρα με λυράρη κομπλέ με μπότες ο οποίος τη συνοδεύει στο μέγα χιτ "Στης εκκλησιάς την πόρτα".
Εκείνη τη στιγμή ήταν νομίζω που από το πολύ το echoooo όταν προσπάθησα να πω κάτι στη Λένα απέναντι ήταν αδύνατο να το εστιάσω διότι μου το έπαιρνε η ηχώ του καταστήμτος και μου το πήγαινε ένας θεός ξέρει που.

Ε, κατά τις δύο και πέντε φτάσαμε και στο "My number one" (άντε πάλι νέα ντεκόρ, νέα ρούχα στα μπαλέτα και φουλ play back) κι Έλενα να κατεβαίνει από το ταβάνι κι άντε κι άλλα δέκα λεπτά σκληρό κοπάνημα των ακουστικών μας πόρων μέχρι που ήρθε και τελείωσε και αυτό και πάλι ζωντανές βγήκαμε δόξα τω Θεώ.
Να πω κλείνοντας, ότι τα πόδια της Έλενας είναι καλλιγραμμότατα και το πώς καταφέρνει και χορεύει πάνω στα τακούνια-μιναρέδες ποτέ μου δεν θα καταλάβω, αλλά μήπως κατάλαβα και όλα τα υπόλοιπα για να κολλήσω σ' αυτό;

Πάζης ή Μπάζεις λέγεται ο Χαλλαρός;
Επί του σημείου Χρήστος Πάζης είναι η μεγάλη διαφωνία μας με τη Λένα. Είναι το πιο παράφωνο πράγμα που έχουμε ακούσει φέτος ή δεν είναι;
Ποιος να ξέρει.
Με τον Κωνσταντίνο Χριστοφόρου να διεκδικεί το Όσκαρ της Λένας ο ανταγωνισμός είναι σκληρός.
Πάντως τέτοιο πράγμα σπάνια το ακούς.
(Προφανώς ο καλλιτέχνης έχει πρόβλημα στις φωνητικές χορδές του αλλά αντί να κάτσει σπίτι του να κάνει κάνα δυο χρόνια αφωνία, βγαίνει στο Fever κάθε νύχτα και δέρνει νότες.
"Τέσσερις πήγε και μου παν πάλι φύγε
φύγε από το μαγαζίιιιιί" όπου παίρνει την κατηφόρα το ιιί και το χάνουμε από μπροστά μας ποιος ξέρει σε ποιο υπόγειο να έχει κρυφτεί.

Με τα "ί" σε ελεύθερη πτώση, τα "α" σε ανεξέλεγκτη πορεία και γενικώς με το τιμόνι να πηγαίνει το όχημα όπου να 'ναι, ο Χρήστος Πάζης έδωσε ένα ρεσιτάλ παραμόρφωσης των ήχων και των στίχων το οποίο ξεσήκωσε μία μαζική έξοδο των θαμώνων από το μαγαζί.
Αφού τον αντέξαμε για καμιά ώρα περίπου (εγώ είχα βάλει δυο γαρύφαλλα στα αυτιά μου αλλά δεν απέφεραν αποτέλεσμα), να μας λέει κάθε τόσο και ένα "Καινούργιο" και να μας ρωτάει "Σας άρεσε αυτό;" (μούγκα εμείς) "Είναι καινούργιο!" να ξαναλέει ο Χρήστος υπερήφανα. Ούτε με αυτόν συνεννοηθήκαμε, όπως αντιλαμβάνεσαι.

Ο Χρήστος Πάζης κατάφερε να ανατινάξει (και μάλιστα χωρίς το δυναμίτη του Τσαλίκη) όλα τα σουξέ του Πλούταρχου, όλα τα δικά του -καινούργια και "Χαλλλαρά"-, "Όλα τα σ' αγαπώ" και τα εξαιρετικά "Μαύρα μάτια σου" του Μανώλη Αγγελόπουλου, τον οποίο τον βλέπω να σηκώνεται από τον τάφο μια από αυτές τις μέρες και να πηγαίνει να το στοιχειώνει το Fever μέχρι να πάει ο Πάζης σπίτι του για αφωνία.

Ήταν τόσο παράφωνος έκανε τόσα πολλά φάλτσα και ο παραλογισμός του όλου πράγματος ήταν τόσος που κάποια στιγμή μου ήρθε να του πετάξω ένα παγάκι, αλλά εκείνη την ίδια στιγμή ήρθε ένας σερβιτόρος έσκυψε στο αυτί μου και μου είπε "Να γράψετε καλά πράγματα για το σέρβις"!

Να πω τέλος, ότι τη στιγμή που ο Πάζης αφαιρούσε από την "αυτοκαταστροφή" του Πλουτάρχου το "αυτό" και άφηνε την καταστροφή σκέτη, προσωπικώς δεν κατάλαβα για ποιο τραγούδι επρόκειτο (νόμιζα ότι τραγούδαγε κάποιο "καινούργιο" του Ηρόδοτου ή του Βοκκάκιου, πάντως Πλούταρχο ούτε με σφαίρες).

Επειδή φαίνεται ότι ούτε η διπλανή παρέα κατάλαβε τι παρήγε η κιμαδομηχανή Πάζης, εκτός από αφόρητο θόρυβο, σηκώθηκε να φύγει πανικόβλητη κι ήταν τόση η βιασύνη τους που αφήσανε σακάκια, τσιγάρα κι αναπτήρες πάνω στο τραπέζι.
Κάπως έτσι όμως έμαθα τι ακριβώς σημαίνει η έκφραση "έχει τον ανθρωποδιώχτη" αυτός. Για να μη λέω ότι χάνω τις ώρες μου στις πίστες και δεν διδάσκομαι τίποτα.

Τελικά αξίζει να πάω;
Δεν πας καμιά βόλτα μέχρι το Πασαλιμάνι καλύτερα, να δεις τα ψάρια να κολυμπάνε, διότι όλο αυτό που σου περιέγραψα θα το πληρώσεις και (μίνιμουμ) 60 ευρώ το άτομο.
Αν πάλι επιμένεις μπορείς να έρθεις μαζί μου σήμερα που θα πάω Κουρκούλη-Δάντη κι έχω εξοπλιστεί καταλλήλως με σκόρδα και ξύλινα παλούκια δια παν ενδεχόμενο.
ΥΓ.
Ναι, το ξέρω ότι σου χρωστάω το κείμενο για τη Βίσση (μη μου στέλνεις άλλα μέιλ να μου το θυμίσεις), και στο μεταξύ έχω πάει και στο Βοσκόπουλο, αλλά όπως καταλαβαίνεις είναι αδύνατον να τα γράψω μαζί, όλα τα απερίγραπτα που βλέπω, οπότε κάνε λιγάκι υπομονή που λέει και το τραγούδι.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]