ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.41.818 & 210-32.41.610
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 22, Πλάκα
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:00 και τις Κυριακές 21:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 120 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 60 ευρώ (κομπλέ)
Κάθε Κυριακή φοιτητικό: 10 ευρώ

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Καταρχάς να πω ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι καμηλοπαρδάλεις στο σκηνικό του Ζυγού φέτος διότι διευκολύνουν το μάτι να δει μέχρι εκεί που το πάει η μουσική.
Προσωπικώς κάποια στιγμή σκαρφάλωσα στο λαιμό της μιας και από εκεί είδα τις στέγες και τους τρούλους της Πόλης, τα δρομάκια με τις πολύχρωμες γλάστρες στα Ανώγεια, τη γωνιά του Ψηλορείτη όπου κατοικεί η αγάπη, ένα λευκό γιασεμί να ξημερώνει στην Αλεξάνδρεια, μια πλατεία στο Παρίσι που κάτι τύποι με ερωτικά ραβασάκια στις τσέπες χόρευαν βαλσάκια λαϊκά, και το Μπιτ Παζάρ της Θεσσαλονίκης απ' όπου ο χρόνος δεν περνά.
Στην αρχή μάλιστα απλώθηκα πάνω στο μισοφέγγαρο του λαιμού της καμηλοπάρδαλης κι άκουσα από εκεί, όλα τα παραμύθια και τις ιστορίες του Λουδοβίκου ο οποίος 'ανοίγει' αυτό το πρόγραμμα με τα απαλά τραγούδια του και τη γλυκιά μελαγχολία του έρωτα που στην Κρήτη κουβαλάει πάντα και τη θλίψη του μαζί.
Μετά εισέβαλαν καμιά εικοσαριά νοματαίοι με τρομπέτες, τρομπόνια, κρουστά, τύμπανα, κιθάρες, βιολιά και φωνές κι από το σαματά.. έπεσα τ' ανάσκελα. Όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα το είδα από κάτω προς τα πάνω...
Όπως είναι περίπου φτιαγμένο για να βλέπεται δηλαδή.

Λουδοβίκος των Ανωγείων, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Έλλη Πασπαλά, Γιώτα Νέγκα συν επτά εξαιρετικοί μουσικοί, συν τα χάλκινα πνευστά του Φώντα Τζανίνη... από ποιον ν' αρχίσω;

Από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων που επιμένει να αφηγείται παραμύθια με αληθινούς δράκους αισθημάτων, στην εποχή της αμείλικτης "αποδείξεως δια της ζωντανής κάμερας"; Ή από τον Λουδοβίκο που επιμένει να φτιάχνει τραγούδια νεραϊδόπλαστα και ερωτολαβωμένα και να τα τραγουδάει σαν να ψιθυρίζει μυστικά στο αυτί σου;

Από τον αξιότιμο Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, να ξεκινήσω, ο οποίος είναι ένας συνθέτης υψηλότατης αισθητικής, με μία μοναδική αίσθηση ρυθμού, έναν παρισινό αέρα που διαπνέει όλα σχεδόν τα τραγούδια του κι ένα αξιαγάπητο πάθος για τα πνευστά;
Το οποίο πάθος μετουσιώνει σε συγκινητικά μοναχικές και λιτές θλίψεις με την ίδια ευκολία που στήνει κάτι εκρηκτικά ξεφαντώματα σαν πάρτι από κινέζικα πυροτεχνήματα.

Ή μήπως πρέπει να κρατήσω τους κανόνες του σαβουάρ βιβρ και να ξεκινήσω από τις κυρίες;
Την κυρία Ευανθία Ρεμπούτσικα με το κόκκινο βιολί και το ξανθό χαμόγελο που ανατέλλει κάθε τόσο, η οποία έχει κλείσει μέσα στη εξαίσια μελωδικότητα των συνθέσεών της τα πιο λεπταίσθητα αρώματα της Ελλάδας και τα πιο παστέλ χρώματα του ορίζοντα της είτε από την Πόλη τη βλέπεις είτε από μια ταράτσα της Αγίας Παρασκευής.
Να πω και για τις δύο τραγουδίστριες την Έλλη Πασπαλά με την λεπτή κομψότητα στην κίνηση και στην ερμηνεία και τη Γιώτα Νέγκα με όλα τα βάθη των γυναικείων παραπόνων στη φωνή.

Μπα από κανένα από όλους αυτούς δεν θα ξεκινήσω.
Διότι αυτά που άκουσα να παίζουν οι μουσικοί εκείνο το βράδυ έκλεψαν την παράσταση (κι ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου που περιμένει (μια στις τόσες) να ακούσει πραγματικούς μουσικούς να παράγουν αληθινή μουσική για να συνεχίζει να χτυπάει.
Άριστα δέκα λοιπόν στον κύριο Ανδρέα Συμβουλόπουλο για τη σπάνια για πιανίστα αίσθηση ρυθμού αλλά και για την κομψή απαλότητα στα αγγίγματά του με την οποία έκανε το πιάνο να ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας όλη την ώρα.
Εντυπωσιακός και μεγάλος μουσικός.
Μπράβο κεφαλαίο στον κύριο Παντελή Στόικο τον οποίο δεν ξέρω αν πρέπει να σου συστήσω ως τον άνθρωπο που μπορεί να φυσάει μοναξιές, δάκρυα και παράπονα ικανά να σε κάνουν να θυμηθείς ή να ξεχάσεις.. ή ως τον τύπο που μπορεί να σε σηκώσει από την καρέκλα και να σε βάλει να στροβιλίζεσαι γύρω από τους ήχους της τρομπέτας του μέχρι να ζαλιστείς και να πέσεις.
Να βάλω κι ένα άριστα δέκα στον νεαρό Κωστή Μαραβέγια για το εξωστρεφές ακορντεόν του και το χιούμορ του και την ωραία απαγωγή του διαλείμματος που έκανε.
Και να συνεχίσω με πολλά θαυμαστικά για το κοντραμπάσο του Φέργκους Κάρρυ που το παρακολουθώ σε κάθε εμφάνισή του στο πλευρό του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου να χορεύει και να τρελαίνεται ως γνήσιο παιδί της Σκωτίας.
Σε κουράζω με τα άριστα δέκα αλλά τι να βάλω στο λεπτοδουλεμένο κανονάκι του Πάνου Δημητρακόπουλου ή στα εξαιρετικά διακριτικά και καλοκρατημένα τύμπανα του Νίκου Παπαβρανούση ή στην κιθάρα το μπουζούκι και το μαντολίνο του Γιώργου Κοντογιάννη.
Χωρίς αυτούς τους αριστούχους μουσικούς, όπως αντιλαμβάνεσαι πρόγραμμα εύηχο, "γεμάτο", ικανό για απογειώσεις, ανεβάσματα και απαλές πτώσεις δεν υπάρχει οπότε και λίγα έγραψα.


Επιτέλους μουσική!
Να σημειώσω ότι το πρόγραμμα αυτό τιμά και τις ορχηστρικές συνθέσεις των δημιουργών πέρα από τα γνωστά τραγούδια τους. Γεγονός σπανιότατο και ωραιότατο.

Να γκρινιάξω όμως και λίγο διότι κάποιες στιγμές στην εκτέλεση των ορχηστρικών κομματιών και των ομοειδούς κλίματος τραγουδιών χάθηκε η ισορροπία κι έκανε το πρόγραμμα κάτι κοιλιές που δεν θα έπρεπε να υπήρχαν.
Αυτές οι 'κοιλιές' καθώς και η έλλειψη μιας σκηνοθετικής ματιάς που θα εναρμόνιζε όλο αυτό το πλήθος που βρίσκεται ή κινείται επί σκηνής είναι τα δύο από τα τρία μου παράπονα από αυτό το πρόγραμμα.
(Υπήρξαν στιγμές που το αμήχανο στρίμωγμα της μπάντας των χάλκινων αποσυντόνιζε τον θεατή και χάλαγε το εφέ και την ουσία της παρουσίας της).

Το τρίτο παράπονο αφορά στην παντελή απουσία τραγουδιών άλλων (πλην των παρευρισκομένων) δημιουργών από το πρόγραμμα, γεγονός που ποτέ δεν μου αρέσει διότι θεωρώ ότι ένα ζωντανό πρόγραμμα είναι ο ιδανικός τόπος να πει κανείς τραγούδια που του αρέσουν με τον τρόπο που του αρέσει.
Καταλαβαίνω βεβαίως ότι με τρεις συνθέτες επί σκηνής το ρεπερτόριο είναι μεγάλο και πού να χωρέσουν τραγούδια άλλων κ.λπ., κ.λπ.
Αλλά επιμένω ότι έλλειπαν αυτά τα "άλλα" κομμάτια από εδώ.

Οι καλύτερες στιγμές:
για μένα ήταν δύο. Και στις δύο πρωταγωνιστούσε η Γιώτα Νέγκα (που βρισκόταν σε μεγάλη φόρμα εκείνη τη βραδιά). Η οποία Γιώτα Νέγκα είπε ένα εξαίσιο "Μπιτ Παζάρ" του Λουδοβίκου παρέα με το τζαζ πιάνο, τα ντραμς, το κοντραμπάσο και την τρομπέτα και μετά από κάποια ώρα είπε ένα αριστουργηματικό "Να 'χα δυο ζωές" παρέα με δύο ακορντεόν κι ένα κοντραμπάσο.
"Να 'μουν αλλού να 'μουν αλλιώς
Να 'ξερα τι γυρεύω
Και σαν τραγούδι σιγανό
Στα χείλη σου ν' ανέβω
Να 'χα δυο ζωές από την αρχή να ξαναρχίσω
Αχ καημέ κι όλα μου τα λάθη να τα σβήσω"
Άριστα δέκα πάλι και δε φτάνει για να μεταφέρει τη συγκίνηση αυτής της ερμηνείας.

Τελικά αξίζει να πάω;
Να πας βεβαίως, διότι εδώ εκτός από τις παρδάλεις και μια υπέροχη κουρτίνα που σου φτιάχνει τη διάθεση με το που μπαίνεις μέσα στο χώρο, θα δεις να χορεύουν μουσικοί και τραγουδιστές όλων των ειδών τους χορούς ανά δύο ή μόνοι τους, θα ακούσεις ταξιδιάρικης μελωδικότητας κομμάτια και θα ξεσηκωθείς με τα χάλκινα ξεφαντώματα της οκταμελούς μπάντας του Φώντα Τζανίνη.
Θα ακούσεις κι εκείνο το
"Κανείς δεν θα μπορέσει μου 'χες πει
Να με πονέσει πάλι όπως εσύ
Ποτέ δεν θα σ' αφήσω μου ΄χες πει
Να ζεις στα όνειρά μου όπως πριν
Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά
Πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά"
Κι αν είσαι τυχερός θα δεις πόση χαρά και πόση συγκίνηση μπορεί να γεννηθεί μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα άμα θέλουν τα όργανα και οι φωνές.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Τραγουδούν οι:
Λουδοβίκος των Ανωγείων, Έλλη Πασπαλά, Γιώτα Νέγκα, Κωστής Μαραβέγιας
Παίζουν:
Βιολί: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Λαούτο: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πιάνο/κρουστά/ακορντεόν: Ανδρέας Συμβουλόπουλος
Τρομπέτα: Παντελής Στόικος
Ηλ. Κιθάρα: Παναγιώτης Καλαντζόπουλος
Τύμπανα: Νίκος Παπαβρανούσης
Κανονάκι: Πάνος Δημητρακόπουλος
Ακορντεόν: Κωστής Μαραβέγιας & Ανδρέας Συμβουλόπουλος
Μπουζούκι, κιθάρα, μαντολίνο: Γιώργος Κοντογιάννης
Κοντραμπάσο: Φέργκους Κάρρυ
Πνευστά: Τα χαλκέντερα χάλκινα του Φώντα Τζανίνη (τρομπέτες, σαξόφωνα, τρομπόνια, τούμπες, καπέλα, κοστουμιές με ρίγα και δυνατά φυσήματα. Αξιοι!)

Ο ήχος ήταν γενικά συμπαθής χωρίς μεγάλα 'δράματα' και με σχετικά καλές ισορροπίες.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]