To νέο βιβλίο του Κώστα Τσόκλη έχει τίτλο «Άντε τώρα να παραπονεθείς στο Θεό».
Ο Κώστας Τσόκλης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Nα πεις με εκατόν πενήντα λέξεις γιατί ζεις, γιατί κάνεις τέχνη, για ποιον. Aν πεις γιατί αγάπησες, τι αγάπησες, ποιον, τι συμπεράσματα έβγαλες για τη ζωή, για το θάνατο, για την τέχνη, για τη φύση, για την ανθρώπινη συμπεριφορά, πόσες λέξεις σού μένουν για να παραδεχθείς τα λάθη σου, να υπερασπιστείς τις αδυναμίες σου, να αμφισβητήσεις τα υποθετικά σου χαρίσματα; Πόσος χρόνος για να παρατηρείς ακόμα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; Eκατόν πενήντα λέξεις για δεκαπέντε χρόνια επιμονής? δέκα λέξεις το χρόνο. Eίναι λίγο; Πολύ;
Γιατί λοιπόν αυτό το δεύτερο βιβλίο; Oι ζωγράφοι, λένε αυτοί που θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο τη γραφή, δεν γράφουν, ζωγραφίζουν. Διότι? νομίζω, ο ανόητος, ότι η σκέψη μου θα μπορούσε να ενδιαφέρει και κάποιους άλλους, ώστε να πουν «μπράβο, ρε Tσόκλη, καλά τα λες» και να με βάλουν στη βιβλιοθήκη τους, να σκονίζομαι και να κιτρινίζω. Μια φιλαυτία, φίλε μου, μια ματαιοδοξία. Kαι όμως...»

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΤΣΟΚΛΗ
Ο Κώστας Τσόκλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930. Αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το 1954 και από το 1957 μέχρι το 1960 έζησε στη Ρώμη με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Το 1960 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου έζησε και εργάστηκε μέχρι το 1984, με μια μικρή διακοπή, το διάστημα 1971-1972, κατά το οποίο έμεινε στο Βερολίνο καλεσμένος από το Γερμανικό Πολιτιστικό Οργανισμό D.A.A.D. Από το 1984 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Έχει πάρει μέρος σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και έχει κάνει μέχρι σήμερα πάνω από 110 ατομικές σε μουσεία και γκαλερί σε διάφορα μέρη του κόσμου. Έγινε διεθνώς γνωστός το 1969 με τα προοπτικά του «Αντικείμενα ? Καταστάσεις».

Το 1986, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας, πρότεινε τη «ζωντανή ζωγραφική» (living painting), προβάλλοντας τη βιντεογραφημένη πάνω στη ζωγραφισμένη εικόνα του μοντέλου του. Αργότερα, με το μνημειακό σύνθετο έργο «Μήδεια», εισήγαγε τον ορισμένο χρόνο θέασης στο εικαστικό έργο τέχνης. Ακολούθησαν η «Άρτεμις», «Οι Άγγελοι του μέλλοντος», ο «Οιδίποδας».

Παιδί της πόλης, εμπνεύστηκε αρχικά από τα αντικείμενα που ήταν γύρω του, ύστερα από τα υλικά από τα οποία ήταν φτιαγμένα τα αντικείμενα αυτά και τελικά από τις πηγές των υλικών, δηλαδή τη φύση, χωρίς όμως ποτέ να την αντιγράψει. Αργότερα ενδιαφέρθηκε για τους διαχρονικούς μύθους. Έχει πραγματοποιήσει εικαστικές επεμβάσεις σε δημόσιους χώρους, μόνιμες (Μετρό της Αθήνας) ή πρόσκαιρες (Πλάκα, Μοναστήρια Τήνου κ.α.)

Ζωγραφική, γλυπτική, σχέδιο, φωτογραφία, κατασκευές, βιντεοπροβολές, ήχοι, φως, εγκαταστάσεις, performances, είναι γι’ αυτόν εργαλεία και τρόποι που χρησιμοποιεί ανάλογα με το τι του χρειάζεται για να εκφράσει το εκάστοτε όραμά του.