Πέθανε ξαφνικά τα ξημερώματα της Κυριακής σε ηλικία 74 ετών, από ανακοπή καρδιάς, ο πρωτοπόρος ζωγράφος Νίκος Κεσσανλής.
Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών παρουσίας του στο καλλιτεχνικό προσκήνιο ο Κεσσανλής είχε στο ενεργητικό του περισσότερες από τριάντα ατομικές εκθέσεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα και πολυάριθμες συμμετοχές σε σημαντικές διεθνείς εκδηλώσεις.
Γεννημένος το 1930, ο Νίκος Κεσσανλής, πέρασε τα παιδικά και γυμνασιακά του χρόνια σε διάφορες πόλεις της Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε τελικά στην Αθήνα. Σημαντική στα πρώτα του βήματα υπήρξε η συνάντησή του με τον Γ. Σπυρόπουλο, που τον βοήθησε, εκτός των άλλων, να εργασθεί ως μαθητευόμενος για τέσσερα χρόνια (1944-1948). Το 1948 άρχισε τις σπουδές του στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών (εργαστήριο Γ. Μόραλη), δουλεύοντας παράλληλα κοντά στον Ν. Νικολάου. Από τη Σχολή αποφοίτησε μετ' επαίνων το 1955. Την ίδια χρονιά φεύγει για τη Ρώμη, με υποτροφία του Ιταλικού Ινστιτούτου Αθηνών για τη Σχολή Συντήρησης Εργων Τέχνης, όπου έμεινε μέχρι το 1959.
Η γνωριμία του με τον Θανάση Τσίγκο τον πείθει να εγκατασταθεί στο Παρίσι το 1960, όπου γνωρίζεται με τον P. Restany, γνωστό άνθρωπο της τέχνης και την ομάδα των Nouveaux Realistes, στο πνεύμα των οποίων θα κινηθεί το έργο του για αρκετά χρόνια. Εκεί συναντά και τη Χρύσα Ρωμανού, τη σύντροφο της ζωής του. Ακουλουθεί μια δημιουργική περίοδος, με πολλές δραστηριότητες που τον κατατάσσουν στην πρώτη γραμμή της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας στην Ευρώπη. Στα μέσα της δεκαετίας του '60, μαζί με τους Beguier, Bertini, Jacquet και Rotella, δημιουργούν την ομάδα της Mec-art, υπό την καθοδήγηση του Restany.
Στη διάρκεια της Δικτατορίας ασχολήθηκε με την εικονογράφηση αφισών, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό την αντίθεσή του στο καθεστώς. Το 1980 εγκαθίσταται οριστικά στην Ελλάδα, χωρίς όμως να κόψει τους δεσμούς του με το Παρίσι. Την επόμενη χρονιά εκλέγεται καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. Κατά τη θητεία του ως πρύτανη της Καλών Τεχνών λύθηκε επιτέλους το κτιριακό πρόβλημα της Καλών Τεχνών (η οποία μεταφέρθηκε στην οδό Πειραιώς) και εξασφαλίστηκε ένας εκθεσιακός χώρος αφιερωμένος στη σύγχρονη ζωγραφική.
Αξιοσημείωτη είναι η παρουσία του Ελληνα καλλιτέχνη στην πρωτοποριακή Nouvelles aventures de l' objet, στην Γκαλερί J του Παρισιού (1961), ενώ εποχή άφησε το 1964 η συμμετοχή του στην έκθεση Τρεις προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική, στα πλαίσια της Biennale, στο Teatro La Fenice της Βενετίας. Μαζί με άλλους Ελληνες καλλιτέχνες της γενιάς του συμμετείχε στην Avantgarde Griechenland (Βερολίνο, Φραγκφούρτη, Στουτγκάρδη, 1967-1969), όπως και στα Ευρωπάλια των Βρυξελλών το 1982.
Εκπροσώπησε επίσημα την Ελλάδα στη Biennale της Βενετίας το 1988. Έργα του εκτέθηκαν επίσης στις Μεταμορφώσεις του Μοντέρνου στην Εθνική Πινακοθήκη του 1992. Η ποιότητα της δουλειάς του αναγνωρίσθηκε από ποικίλους φορείς στη χώρα μας και το εξωτερικό και ο καλλιτέχνης τιμήθηκε αρκετές φορές στην πορεία του. Ήδη το 1959 του απονεμήθηκε το βραβείο Modigliani, ενώ το 1961 βραβεύτηκε με τιμητικό έπαινο στη Biennale του Sao Paulo και με τον σημαντικό ευρωπαϊκό τίτλο Premio Lissone. Το πρώτο βραβείο απέσπασε επίσης το 1997 στη Γαλλία από το Conseil regional, στο Salon de Montrouge.