Με φόντο την ελισαβετιανή εποχή, το κείμενο «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει», βίαιο, μυστηριώδες και άκρως αποκαλυπτικό των ανθρωπίνων παθών, παραπέμπει σε σενάριο του Χίτσκοκ ή του Ταραντίνο. Το έργο αυτό χρονολογείται γύρω σο 1592 και κατά καιρούς έχει αποδοθεί σε διάφορους σπουδαίους συγγραφείς, όπως τον Μάρλοου, τον Τόμας Κυντ, ακόμη και τον Ουίλιαμ Σέξπιρ. Από τον Αρτώ μνημονεύεται στο Θέατρο της σκληρότητας.
O Χάρης Φραγκούλης προσέγγισε το έργο με ξεχωριστή φρεσκάδα και πνοή. Με τη βοήθεια του εμπνευσμένου σκηνικού του Αργύρη Πανταζάρα και της Λουκίας Χουλιάρα, εγκλώβισε τους εξαιρετικούς και διαλεγμένους έναν προς έναν ηθοποιούς του σ΄έναν κινούμενο κύλινδρο με κέντρο τον ακινητοποιημένο Αρντέν. Και εκεί διαδραματίστηκαν όλα. Όλες οι ανατροπές της δράσης και οι συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων, όλες οι μηχανορραφίες, όλες οι προσδοκίες, όλη η πλεκτάνη γύρω από τη δολοφονία του Αρντεν από την άπιστη σύζυγό του και τον εραστή της.
Παρόλο ωστόσο τα πολύ καλά συστατικά της, η παράσταση αυτή αστόχησε τελείως δραματουργικά, καθώς εγχύθηκαν σ΄αυτήν δόσεις υπερβολικής ιλαρότητας και εμβολίστηκε από εξαιρετικά σύγχρονη γλώσσα, γλώσσα σε πολλά σημεία που άγγιζε αψυχολόγητα το χυδαίο και απορροφούσε κάθε ψήγμα ελισαβετιανής ατμόσφαιρας. Και ναι μεν, σε πολλά σημεία η παράσταση προκαλούσε αυθόρμητα το γέλιο μας, αλλά έμενε εκεί… στην επιφάνεια. Δεν προχώρησε περαιτέρω, δεν απέκτησε ποτέ μια πιο τραγική διάσταση, δεν νιώσαμε ποτέ να επέρχεται η κάθαρση, έμοιαζε συχνά με ακατανόητη σάτιρα που προκαλούσε απλώς τη νοημοσύνη μας με την φαιδρότητά της.
Μέσα σ΄αυτήν την άτυχη προσέγγιση, οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν όλες εξαιρετικές. Ξεχωρίσαμε την Ηρώ Μπέζου στον τριπλό ρόλο της, καθώς με ξεχωριστό μπρίο υποδυόταν κάθε φορά τους εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες που της δόθηκαν. Εξαιρετικός και καθαρόαιμα κωμικός ο Γιάννος Περλέγκας στο ρόλο του εραστή της γυναίκας του Αρντεν, ενώ ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης στο ρόλο του Αρντέν ήταν ο μόνος που εξέπεμπε στο χώρο με την παρουσία του μία ελισαβετιανή αύρα. Ο Θάνος Τοκάκης ήταν πολύ καλός, όμως πολλές φορές τον νιώσαμε να εγκλωβίζεται στις φωνές του. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος και ο Νικόλας Χανακούλας προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τους πληρωμένους δολοφόνους- καρικατούρες, έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, αλλά ο ρόλος τους στην πλοκή φάνηκε έντονα ασαφής και σε πολλές περιπτώσεις τελείως περιττός. Η Μαρία Πανουργιά, τέλος, δεν κατάφερε να μας δώσει μία ισορροπημένη ερμηνεία και αρκέστηκε στο να μας χαρίσει λίγες μόνο καλές στιγμές.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Μόνο αν είναι αυστηρά θεατρόφιλος γιατί σίγουρα θα εκτιμήσει την προσεγμένη αισθητική της. Αρκεί βέβαια μπορεί να την παρακολουθήσει επί δυομισι ώρες χωρίς διάλειμμα κυριολεκτικά ακίνητος.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
