Εμείς ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί του με αφορμή την καινούρια του παράσταση «Μπεεεεεεεε» και εκείνος –πάντα ανατρεπτικός- προτίμησε να μας στείλει ένα γράμμα. Ένα γράμμα στο οποίο λύνει όλες μας τις απορίες και μιλά αυθεντικά. Σαν χείμαρρος...
"Αγαπητό μου e-go
H πρώτη απάντηση που θα δώσω είναι για το 15 χρόνια Σπείρα. Αυτό είναι για μένα το θέμα. Είμαστε η πιο μακροχρόνια ομάδα μουσικού θεάτρου στην Αθήνα. Ξανακάναμε το μουσικό θέατρο θέμα. Μέχρι τότε όλοι οι απατεώνες παραγωγοί και τα κρατικά θέατρα το θεωρούσαν ασύμφορο.
Η επιτυχία μας τους ανάγκασε να το ξανασκεφτούν και να κατασκευάσουν και πολλές ρέπλικες (αντίγραφα) νομίζοντας ότι θα εξαπατήσουν το κοινό με ομάδες «μαϊμού». Από την άλλη η επιβίωσή μας έκανε πολλές νέες ομάδες να ξεθαρρέψουν και να ορθώσουν ανάστημα και προτάσεις. Αυτά χρειάζεται να τα ξαναλέω κάθε φορά γιατί υπάρχουν ακόμα έντυπα θεάτρων που «δεν ξέρουν ακόμα σε ποια κατηγορία να μας εντάξουν»…
Φάγαμε χτυπήματα, λάσπη και κακοποιήσεις γιατί ενοχλούσαμε και ενοχλούμε και θα ενοχλούμε. Αυτή είναι η δουλειά μας. Και να ενοχλούμε..
Απ’ την άλλη χαρίσαμε στο τοπίο καλλιτέχνες άξιους, εκπαιδευμένους και ταλαντούχους. Αναφέρω ενδεικτικά τους συνθέτες Χρήστο Θεοδώρου, Νίκο Κολλάρο, Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, Νίκο Ασλάνη, και τον εξαιρετικό συνεργάτη μας Άρη Βλάχο.Τους τραγουδιστές Βικτωρία Ταγκούλη, Ηρώ Σαία, Ρίτα Αντωνοπούλου, Γιώργο Καραδήμο. Τους δημιουργούς perfomer Ευσταθία, Χρήστο Κανελλοπούλο, την ηθοποιό Παρθένα Χοροζίδου. Δεν ησυχάσαμε ποτέ.
Τα «Χορικά» μας πάνω στην τραγωδία το 2005 στη Μικρή Επίδαυρο και στο Μέγαρο Μουσικής ξαναδώσανε πνοή στην ερμηνεία του χορού της τραγωδίας με την συμμετοχή εννέα συνθετών μας. Λειβαδάς, Καλαντζόπουλος, Ρεμπούτσικα, Κόκκαλης, Χριστοδουλόπουλος, Θεοδώρου, Κολλάρος, Ασλάνης, Κραουνάκης, πάνω στις εξαιρετικές μεταφράσεις του Κ.Χ. Μύρη.
Εκπροσωπήσαμε την Ελλάδα στον ελληνικό μήνα στην Όπερα της Φραγκφούρτης. Στα προσκλητήριά μας. Έξω από το Θεατρικό Μουσείο για να το σώσουμε. Στο «Αριστοφάνους 11» εγκαινιάσαμε για πρώτη φορά την αυλή του «Ελληνικού κόσμου» σαν χώρο θεατρικών παραστάσεων. Δουλέψανε μαζί μας καλλιτέχνες από όλα τα μήκη και τα πλάτη. Το «Αυτά που ‘καψαν το σανίδι» Ηρώδειο άφησε εποχή και ο Αριστοφάνης μας πρόπερσι στην Ευρώπη και στη Μικρή Επίδαυρο έδωσε φωνή μεγάλη για την κρίση, τη δημοκρατία και τη διαφθορά.
H συνάντησή μου με τον Ντάριο Φο στο Μιλάνο μας βάζει σε μια καινούργια περιπέτεια διαβάσματος, έρευνας και δημιουργίας. Σε συνεργασία μ ένα ζωντανό μύθο, ένα Νόμπελ για το επόμενο καλοκαίρι… Τα λέω γιατί πολλές φορές υπάρχει μια τάση κάποια πράγματα να θεωρούνται αυτονόητα και να «μειώνονται» άλλοτε εσκεμμένα και άλλοτε από ημιμάθεια των γραφόντων.
Πολλές φορές βλέπω αφιερώματα στις «τάσεις» και πάντα κάποιος ξεχνάει από που ξεκίνησαν. Χρειάζεται λοιπόν να υπενθυμίσω ότι μια ομάδα για να αντέξει δεκαπέντε χρόνια να γεννάει έργο κάτι την κρατάει δυνατά δεμένη. Αυτό το κάτι είναι και ο μυστικός κωδικός του Σπείρα Σπείρα. Και με δυο κουβέντες αφοσίωση, δουλειά, ιδεολογική σύγκλιση και καλλιτεχνικές δυνατότητες πολλαπλών χρήσεων.
Στα δεκαπέντε χρόνια λοιπόν φωνάζουμε «Μπεεεεεεεεεεεεεεεεεε»! Γιατί αντέξαμε κι ακόμα βρίσκουμε χόρτο να βοσκήσουμε στις πηγές της τέχνης, στο διάβασμα, στην ομαδική πίστη στο κοινό όραμα.
15 χρόνια από το υπόστεγο του « Χυτηρίου» μέχρι το «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» όπου και για πρώτη φορά ένας σοβαρός καλλιτεχνικός οργανισμός τάσσεται στο πλευρό μας δημιουργικά.
Η δημιουργική εκτίναξη του συνθέτη Άρη Βλάχου και η παρουσία δύο πολύ ουσιαστικών συνεργατών στα κείμενα των παραστάσεών μας δώσανε φτερά κι αέρα στα πανιά μας. Πρώτα απ όλα του φίλου μου και συνοδοιπόρου Δημήτρη Μανιάτη.. Εκείνος μου έφερε και τον «ιστορικό» Φώτη Μιχαλόπουλο. Νομίζω καταφέραμε τρεις πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι και να δημιουργήσουμε με τον τρόπο της επιθεώρησης αρχικά, και φέτος να παραλογιστούμε κι άλλο.
Ψάχνοντας τίτλο ακούστηκε ένα «μπεεεεεεεεε»… Το ψηφίσαμε αμέσως. Άρεσε και στα παιδιά και σε όλους. Τα υπόλοιπα γίνανε καθώς τρέχανε οι παραστάσεις του Βάρναλη με τον Σωκράτη, μέσα σε μια λαίλαπα δημιουργίας. Παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη ,στο Κακογιάννη, ταξίδια στο Μιλάνο για να δω τον Ντάριο Φο.
Δεν είμαστε λοιπόν πρόβατα. Ντυνόμαστε πρόβατα για να θεωρηθούμε αθώοι καλλιτέχνες που βελάζουν ή τραγουδούν την αλήθεια. Η απάθεια είναι γέννημα ενός θυμού που εκτονώνεται μπροστά σε μια οθόνη ή σαν παραλήπτης ή σαν πομπός προσωπικών απόψεων σε ένα πληκτρολόγιο.
Με ρωτάτε ακόμα τι θα μας σώσει απ τη σφαγή. Κι αν πιστεύω ότι υπάρχει σωτήρας. Δεν γνωρίζω. Αν το γνώριζα θα σας το ‘λεγα πιστέψτε με. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο θυμός ανεβαίνει και μυστικά πια ο κόσμος ετοιμάζεται. Θα κλείσω με Βάρναλη επιτρέψτε μου.
«Αυτός που είναι στα πράγματα τη φοβάται την αλλαγή, και ο πεσμένος την αποθυμάει και την ετοιμάζει με κάθε τρόπο»
Δηλαδή ταλέντο."
Επιμέλεια: Γεωργία Οικονόμου ([email protected])
* Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης
