Εμείς μιλήσαμε με τους δύο πρωταγωνιστές, μας σύστησαν τους ρόλους τους, μάθαμε πόσο ελεύθερο είναι στην πραγματικότητα το ζευγάρι της παράστασης αλλά και την άποψή τους για την ελευθερία μέσα στο …γάμο!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
Πείτε μας λίγα λόγια για το «Ελεύθερο αυτό ζευγάρι»...
Γιώργης Κοντοπόδης : Το ελεύθερο ζευγάρι είναι μια κωμωδία γραμμένη από τον Ντάριο Φο και τη σύζυγο του Φράνκα Ράμε. Ένα από τα λίγα έργα που έχουν γράψει από κοινού και ίσως το πιο επιτυχημένο, καθώς πραγματεύεται την "προβληματική" σχέση ενός ζευγαριού και την από κοινού απόφαση να προχωρήσουν τη σχέση τους σε μια πιο ελεύθερη μορφή, πράγμα που τους οδηγεί σε διάφορα... ευτράπελα επακόλουθα. Ένα έργο που, όπως καταλαβαίνετε, είναι ιδεατό να γραφτεί από δυο ανθρώπους που είναι ζευγάρι στην πραγματική ζωή. Πρόκειται για μια πραγματικά σπαρταριστή κωμωδία καταστάσεων, με το σύζυγο να απατά διαρκώς τη γυναίκα του και εκείνη να μη μπορεί να ανταποκριθεί στις "απαιτήσεις" μια ελεύθερης σχέσης, με αποτέλεσμα να πέφτει διαρκώς σε κατάθλιψη και να έχει αυτοκτονικές τάσεις. Όλα αυτά, σκηνοθετημένα έντεχνα από τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο, συνθέτουν το σκηνικό της παράστασης μας, η οποία για δεύτερη πλέον χρονιά παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο "Τσάι στη Σαχάρα".
Μιλήστε μας λίγο για τον χαρακτήρα που υποδύεστε...
Γιώργης Κοντοπόδης : Ο σύζυγος... Ένας Έλληνας σύζυγος (μετά από σχετική οδηγία του σκηνοθέτη μας, ώστε να φέρει το έργο πιο κοντά στο ελληνικό κοινό ) που βρίσκεται στην Ιταλία, παντρεμένος με μια βέρα Ναπολιτάνα. Ένας κλασικός Greek lover θα μπορούσα να πω, που δε μπορεί να βγάλει από το μυαλό του το σεξ και διαρκώς έχει δίπλα του διάφορες ερωμένες, ώστε να επιβεβαιώνεται το αίσθημα εγωισμού του. Από την άλλη όμως, είναι βαθιά ερωτευμένος με τη σύζυγο του και τυπικός άνδρας, δηλαδή αρνείται να δεχτεί το γεγονός πως τελικά η σύζυγος του γνωρίζει κάποια στιγμή κάποιον άλλο που την ελκύει. Όλη αυτή η παράξενη ιδιοσυγκρασία, μας οδηγεί στο απροσδόκητο φινάλε του έργου, αφού πρώτα έχουμε περιπλανηθεί σε καταστάσεις απίστευτου γέλιου καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Χριστίνα Βογιατζή: Η Αντωνία μου! Το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του χαρακτήρα, είναι η άφθονη αγάπη που τρέφει για τον άντρα της, από την αρχή έως το τέλος του έργου. Ακόμα και οι ακραίες της συμπεριφορές έχουν να κάνουν με αυτό! Ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνον. Έχει τετράγωνες ηθικές αρχές , είναι συντηρητική, μια νοικοκυρά ταγμένη στην οικογένεια της. παρόλα αυτά είναι τόσο ισχυρή η ανάγκη της να μην χάσει τον -κατά τα άλλα άπιστο- σύζυγό της , που βρίσκει τη δύναμη να καταπατήσει κάθε της ηθικό φραγμό για να τον κρατήσει δίπλα της.
Πόσο «αφορά» το έργο τον σύγχρονο Έλληνα;
Γιώργης Κοντοπόδης : Οι σχέσεις ενός ζευγαριού είναι ένα -κατ' εμέ ? παγκόσμιο και διαχρονικό θέμα. Αφορά όλους τους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης ανά τους αιώνες. Δεν υπάρχει σύζυγος που να μην έχει "ξενοκοιτάξει", δεν υπάρχει σύζυγος που να μην έχει ζηλέψει, να μην έχει -έστω νοητικά- απατήσει... Υπό αυτή την έννοια, πρόκειται για ένα έργο που ούτως ή άλλως αφορά όλο το κόσμο. Το γεγονός πως ο σκηνοθέτης μας Αλέξανδρος Λιακόπουλος, επέλεξε να δώσει το σύζυγο ως Έλληνα και μάλιστα από την Κρήτη, φέρνει νομίζω ακόμη πιο κοντά στον Έλληνα θεατή τον ήρωα.
Πόσο ελεύθερο είναι στην πραγματικότητα το ζευγάρι του έργου;
Χριστίνα Βογιατζή: Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος των προσπαθειών που κάνουν και οι 2 να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν αυτό το μοντέλο ζευγαριού, το ελεύθερο, καθόλου!! Η Αντωνία (εγώ δηλαδή) από την αρχή δεν μπορεί να το υποστηρίξει ως φυσιολογικό. Βράζει μέσα της. Αλλά ο φαινομενικά απελευθερωμένος της σύζυγος είναι που κάνει την έκπληξη! Λυγίζει ολοκληρωτικά όταν η γυναίκα του ανοίγει τα φτερά της κατά τη βούληση του. Γι 'αυτό και η Αντωνία μέσα στο έργο του λέει την ατάκα: "Το ελεύθερο ζευγάρι είναι καλό, όταν γίνεται μόνο από τη μια μεριά. Του συζύγου!!"
Στο έργο συμμετέχουν ενεργά και οι θεατές. Τι επιπλέον προσδίδει στην παράσταση αυτή η διαδραστικότητα;
Γιώργης Κοντοπόδης : Η διάδραση είναι ένα ακόμη εύρημα του σκηνοθέτη μας και μπαίνει στο έργο απ τις πρώτες κιόλας στιγμές της παράστασης. Θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο, ότι είναι από τη πρώτη στιγμή της διάδρασης που νιώθουμε τη παράσταση να ''ζεσταίνεται'' απότομα. Είναι σαν να προσκαλείς το θεατή μέσα στο σπίτι σου. Σπάει όλος αυτός ο τοίχος της σκηνής και ο θεατής γίνεται ξαφνικά ηθοποιός, η παράσταση κάτι σαν ομαδική συνεδρία και όλη η αίθουσα μετατρέπεται σε μια μεγάλη σκηνή με (αντί για 2) 62 ή 72 ηθοποιούς...
Όλο αυτό δημιουργεί μια ιδιαίτερη εγρήγορση στον κόσμο, με αποτέλεσμα να είναι πιο δεκτικός στα ερεθίσματα που του δίνονται από τη σκηνή και έτσι η παράσταση αποκτά αυτό το ιδιαίτερο κλίμα, που νομίζω πως την κάνει να έχει τόση ανταπόκριση.
Μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι σε έναν γάμο;
Χριστίνα Βογιατζή: Μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι σε ένα γάμο; Δεν μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στις επιλογές μας, θα είμαστε σε κάτι το οποίο βασίζεται αποκλειστικά στη δέσμευση; Είναι αντιφατικό τελείως σαν ιδέα -νομίζω- το να έχεις "ελεύθερη σχέση" με τον σύντροφό σου, όντας παντρεμένοι! Δεν πιστεύω καν στις ελεύθερες σχέσεις. Πάντα ένας από τους δυο θα καταλήξει να αποζητά την αποκλειστικότητα.
Τι πιστεύετε πως έχει περισσότερη ανάγκη σήμερα ο σύγχρονος Έλληνας της κρίσης ; Πόσο μπορεί να συμβάλλει σε αυτό η τέχνη του θεάτρου;
Γιώργης Κοντοπόδης: Ζούμε σε μια όντως παράξενη, μεταβατική εποχή ( αν κ προσωπικά νομίζω πως έχουμε κατά κάποιο τρόπο συνηθίσει πια σε όλο αυτό το κλίμα που βρίσκεται η χώρα μας , είτε αυτό μεταφράζεται ως καλό είτε ως κακό ). Ο κόσμος θέλει να ξεφύγει απ τις σκέψεις που τον ταλαιπωρούν και τον βασανίζουν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, να χαλαρώσει και να ξεχαστεί. Η κωμωδία το προσφέρει αυτό και ακόμη καλύτερα, μια κωμωδία γραμμένη από ένα μετρ του είδους, όπως ο Ντάριο Φο, επιτυγχάνει να το κάνει, περνώντας παράλληλα και κάποια σοβαρά μηνύματα για τις σχέσεις των ανθρώπων.
Αλίμονο αν το θέατρο δε μπορεί να κάνει το κόσμο να ξεχαστεί απ τα δεινά του μυαλού και της πραγματικότητας του. Ο σκοπός της τέχνης ανέκαθεν ήταν η διασκέδαση, πρωτίστως για αυτό και στην αρχαιότητα οι καλλιτέχνες έχαιραν ιδιαίτερης προσοχής από τον κόσμο. Θέατρο χωρίς ανύψωση ψυχής, χωρίς κάθαρση απ' τη καθημερινότητα, για μένα απλά δεν είναι θέατρο. Είναι η ψυχοθεραπεία του ηθοποιού και για τη ψυχοθεραπεία μας, υπάρχουν οι ψυχολόγοι, όχι η σκηνή.
Που πιστεύετε πως οφείλει η παράσταση την επιτυχία της και παίζεται για δεύτερη χρονιά;
Χριστίνα Βογιατζή: Άνθρωποι του θεάτρου τεράστιοι, που κάνουν χρόνια αυτή τη δουλειά και έχουν καταξιωθεί στο χώρο, τη συνταγή της επιτυχίας δηλώνουν πως δεν τη γνωρίζουν. Πολλώ δε μάλλον εγώ!! Δεν έχω ιδέα!! Αυτά που ξέρω είναι 2-3 εντελώς πρακτικά πράγματα. Για να έρθεις να δεις το "Ελεύθερο ζευγάρι" θα σε παρακινήσει σχεδόν σίγουρα, ο συγγραφέας του έργου. Ο Ντάριο Φο έχει φανατικούς θαυμαστές και το 95% του κοινού που έχει έρθει στο Τσάι στη Σαχάρα δεν έχει πάει απλά να δει μια παράσταση. Γνωρίζει τι έρχεται να δει. Ένας άλλος λόγος -εξαιρετικά τιμητικός για εμάς- είναι το υπέροχο: ΑΠΟ ΣΤΟΜΑ ΣΕ ΣΤΟΜΑ! Δηλαδή είναι παρά πολλοί οι άνθρωποι που μετά την παράστασή μας λένε είτε ότι θέλουν να ξαναρθούν με άλλη παρέα ,είτε ότι θα στείλουν άλλη παρέα να μας δει. Και προσωπικά τους ευχαριστώ πάρα πολύ! Τα πιο ουσιαστικά συγχαρητήρια είναι αυτά. Και για να ευλογήσω και λίγο τα γένια μας, ένας ακόμα λόγος που πήγε καλά η παράσταση και συνεχίζει, είναι επειδή την αγαπήσαμε όλοι πάρα πολύ και γι' αυτό το λόγο δουλέψαμε πολύ σκληρά. Και νομίζω πως συνήθως η σκληρή δουλειά ανταμείβεται!
Γεωργία Οικονόμου
