Τα γραπτά του Oscar Wilde κρύβονται πίσω από την κύρια πηγή έμπνευσης τους για τον καινούριο τους δίσκο,οι Dream Theater τους έχουν στιγματίσει , το σύμπαν του Federico Fellini θα ήταν το ιδανικό για τις καλοκαιρινές συνθέσεις τους και γελάνε με τις κλισέ ατάκες των μπαμπάδων για τη δουλειά τους.
Η Kollektiva είναι μια μπάντα σκεπτόμενων μουσικών που εξελίσσονται συνεχώς, είναι ανοιχτόμυαλοι, μαζεύουν ερεθίσματα από όλες τις μορφές τέχνης και όταν φεύγουν από τις σκηνές αφήνουν αφορμές για προβληματισμούς. Λίγες μέρες πριν παρουσίασουν για πρώτη φορά τον concept δίσκο τους "Η Μπαλάντα της Φυλακής" στο Κοο Κοο, γέμισαν τις παρακάτω γραμμές.
Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σας για τη live παρουσίαση του δίσκου σας;
Πρώτα και κύρια μια τεράστια επιθυμία να παρουσιάσουμε ζωντανά την καινούρια μας δουλειά, τόσο σε ακροατές που μας παρακολουθούν για καιρό, όσο και σε αυτούς που μας γνώρισαν το τελευταίο διάστημα. Γενικά απολαμβάνουμε τη σκηνή, θεωρούμε ότι αποτελεί την πεμπτουσία του rock ‘n’ roll και κάθε σχήμα που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να αναδεικνύει την ουσία του στο σανίδι. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις, αξιολογότατων «στουντιακών» περιπτώσεων, σε αυτόν τον κάπως αυστηρό κανόνα, αλλά ακριβώς λειτουργούν ως τέτοιες, δηλαδή ως πολύ όμορφες και ιδιαίτερες εξαιρέσεις.
Για την παρουσίαση στο Kookoo που είναι την Πέμπτη 3/7 έχουμε ετοιμάσει ένα πολύ δυνατό live που θα περιλαμβάνει το σύνολο των τραγουδιών του δίσκου, κάποια παλιότερα τραγούδια μας που έχουν αγαπηθεί από το κοινό, καθώς και μια σειρά διασκευές που έχουμε ενορχηστρώσει από το μηδέν, για να τις φέρουμε πιο κοντά στο δικό μας, πιο σκληρό ηχητικό στίγμα. Γενικά δε βλέπουμε την ώρα!
Το ποίημα του Oscar Wilde “H Μπαλάντα της Φυλακής” από το οποίο εμπνευστήκατε τη δημιουργία του δίσκου γράφτηκε το 1886 και μιλάει για θέματα που είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Κατά τη γνώμη σας τι είναι αυτό που κάνει διαχρονικό ένα καλλιτεχνικό έργο και μπορεί να επηρεάζει τόσες γενιές;
Καλλιτέχνες που έχουν την δυνατότητα να βλέπουν την «μεγάλη εικόνα» , να εντοπίζουν τις πραγματικές αντιθέσεις , να αποκαλύπτουν τις κινητήριες δυνάμεις της εποχής τους και να θέτουν τα κατάλληλα βασανιστικά ερωτήματα, δημιουργούν συνήθως έργα που ο χρόνος δείχνει όχι μόνο να μην αγγίζει, αλλά μάλλον να ενισχύει το μύθο τους στο πέρασμα του.
O Wilde, όντας ένας οξυδερκέστατος παρατηρητής μιας εποχής σε μεγάλη μετάβαση, έγραψε την “Μπαλάντα της Φυλακής” μετά την αποφυλάκισή του από τις φυλακές του Reading το 1897, οδηγώντας ποιητικά τη βιωματική του εμπειρία σε μια φιλοσοφική διαπραγμάτευση του δίπολου εγκλεισμός-απελευθέρωση. Με άξονα αυτό το δίπολο και αντιλαμβανόμενοι και τη σημερινή εποχή , ως μια εποχή σε μεγάλη μετάβαση, αποφασίσαμε με τη σειρά μας να αφηγηθούμε μουσικά μια ιστορία απελευθέρωσης.
Τι φοβηθήκατε περισσότερο όταν αποφασίσατε να φτιάξετε ένα κονσεπτικό άλμπουμ και ποιοι καλλιτέχνες εντός κι εκτός μουσικής σας επηρέασαν περισσότερο;
Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία ενός concept δίσκου τριγύρναγε εδώ και καιρό στο μυαλό μας. Σε κάθε περίπτωση θέλαμε να τον υλοποιήσουμε, όταν θα είχαμε εξασφαλίσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να γίνει σωστά. Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να σε καταπιεί η προωθημένη καλλιτεχνική φιλοδοξία ενός θεματικού album. Αυτό το τελευταίο το λύσαμε με την εύρεση του κατάλληλου παραγωγού στο πρόσωπο του Νίκου Μακράκη που ο ρόλος του ήταν καθοριστικός στην ισορροπία και την πληρότητα του όλου εγχειρήματος.
Είχε προηγηθεί η μελέτη σημαντικών concept δίσκων από καλλιτέχνες που σίγουρα μας έχουν επηρεάσει, όπως οι Pink Floyd (The Wall), οι Queensryche (Operation Mindcrime), οι Green Day (American Idiot) κ.ά. και φυσικά πριν απ’ όλα η δημιουργία του δικού μας χώρου ηχογραφήσεων με τις προδιαγραφές που θεωρούσαμε απαραίτητες για το project. Τώρα σχετικά με τις εξωμουσικές επιρροές, προφανώς ο Oscar Wilde είναι μία από τις σημαντικότερες.
Παράλληλα ο ποιητική αντίληψη και οι παραστασιακές δομές του Bertolt Brecht, η φλόγα της ποίησης του Γιάννη Ρίτσου και οι δραματικές αποτυπώσεις του Fransisco Goya (που καθόλου τυχαία μια αλλοίωση πίνακά του κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου), βάλανε αρκετές πινελιές στο τελικό αποτέλεσμα.
Λαμβάνοντας υπόψη την τωρινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση, νιώθετε πως κατά κάποιο τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται και ανακυκλώνονται κάποιες εποχές αλλά με άλλα πρόσωπα;
Νομίζω ότι η γνωστή διεισδυτική φράση του Μαρξ «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» περιγράφει πολύ καλά και την τωρινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση ακόμα και στο επίπεδο των συγκεκριμένων προσώπων που μπορεί να φέρνουμε στο μυαλό μας. Το ουσιαστικό ζήτημα λοιπόν είναι, μέσα από τη δική μας κινητοποίηση και όχι με αναθέσεις σε άλλους, να αποτρέψουμε το «μία από τα ίδια» σενάριο που μας σερβίρεται.
Από τότε που ξεκινήσατε τη μπάντα μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει όσον αφορά τον τρόπο σκέψης σας, τις ζωές σας και το πώς αντιλαμβάνεστε τη μουσική;
Προφανώς μεγαλώνουμε ηλικιακά, φορτώνοντας συνεχώς καινούριες εμπειρίες και βιώματα στην πλάτη, που όμως όχι απλά δεν είναι βάρος, αλλά αντιθέτως μας ωθούν να ωριμάσουμε στον τρόπο σκέψης μας, να βαθύνουμε τις σχέσεις μας με αυτά που αγαπάμε, μας ενδιαφέρουν και μας αφορούν. Έτσι και η σχέση μας με τη μουσική έχει εμπλουτιστεί είτε αυτό αφορά στην πλευρά του ακροατή, είτε ακόμα περισσότερο στην πλευρά του δημιουργού.
Τα αγαπημένα σας κλισέ που ακούτε συχνά για τους μουσικούς…
Το γνωστό ανέκδοτο με την κοπέλα που γνωρίζει στον πατέρα της το αγόρι της που είναι μουσικός και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος…
-Γεια σου αγόρι μου, χάρηκα πολύ! Αλήθεια τι δουλειά κάνεις;
-Είμαι μουσικός.
-Εντάξει κι εγώ μουσικός είμαι, τι δουλειά κάνεις σε ρώτησα(!!!).
…είναι πλέον, με την γενικευμένη ανεργία και ετεροαπασχόληση στον χώρο, κάτι παραπάνω από κλισέ. Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα.
Ως θεατές, ποιες στιγμές από καλοκαιρινές συναυλίες θυμάστε πιο έντονα;
Για να θυμηθώ μερικές μόνο…
-Το πρώτο Rockwave (ως Rock of Gods τότε) στο λιμάνι του Πειραιά. Μας είχαν εντυπωσιάσει οι Saxon. Και φυσικά Slayeeeeeeeeeeeeer!!!
-Η πρώτη φορά που είδαμε τους Dream Theater στο Λυκαβηττό. Μπάντα σταθμός για εμάς…
-Sonisphere 2010. Όλα τα σχήματα αλλά κυρίως οι Metallica. Βροχή. Ηλικιακά όλοι σε μετάβαση, με την εφηβεία μας όμως να είναι πανταχού παρούσα!
-Roger Waters’ The Wall. Πραγματικά δεν χρειάζονται σχόλια.. Και τόσες άλλες…
Σας καλούν σ’ ένα θερινό για να παίξετε live το soundtrack κάποιας αγαπημένης σας ταινίας. Ποια θα ήταν αυτή;
Πάντα η δύσκολη ερώτηση της αγαπημένης ταινίας! Ως γνήσια κολεκτίβα θα φτιάχναμε μερικές ενορχηστρωτικές εκδοχές μας. Μία πομπώδη-συμφωνική που θα συνόδευε την Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ, μια παιχνιδιάρικη-κλασάτη που θα συνόδευε το 8 ½ του Φελλίνι και μια πολύ κοντά στο κανονικό μας ηχητικό προφίλ που θα συνόδευε το Matrix των Γουατσόφσκι. Τώρα που το σκέφτομαι σε θερινό μάλλον ο Φελλίνι θα κόλλαγε καλύτερα απ ’όλους!
*Ψάξε και θα τους βρεις:
Την Πέμπτη 3 Ioυλίου στη σκηνή του Κοο Κοο για την παρουσίαση του νεου τους δίσκου
Κική Παπαδοπούλου
